ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 128

สิ่งที่ตามมา คือเสียงหัวเราะกระหึ่ม

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ วาดได้ครึ่งหนึ่งก็เอามางั้นเหรอ?”

“นี่มันประหลาดเกินไป ข้ามิเคยเจอของกำนัลที่ประหลาดเช่นนี้มาก่อน”

ภายใต้เสียงหัวเราะ มีคนขำพร้อมพูดกับลั่วไห่ผิง “ท่านอัครมหาเสนาบดีลั่ว ลูกสาวท่านนี่น่าสนใจจริง ๆ ข้าเข้าใจแล้วว่าเหตุใดท่านถึงมิให้นางเข้าร่วมงานฉลองวันเกิด ช่างน่าขายหน้าเสียจริง”

สีหน้าลั่วไห่ผิงมืดครึ้ม ฝ่ามือกำเป็นหมัดแน่น

วันนี้ลั่วชิงยวนตั้งใจมาเพื่อให้เขาเสียหน้างั้นหรือ!

ลูกทรพี!

ลั่วเยวี่ยอิงมองการกระทำเช่นนี้ของลั่วชิงยวน ในใจกลับรู้สึกได้ใจ นังโง่นี่คิดอะไรกัน ให้ภาพวาดก็ให้ภาพวาดสิ เหตุใดจึงให้ภาพวาดที่ไม่สมบูรณ์

รนหาที่ตายจริง ๆ !

“ท่านพ่อ ข้าบอกแล้ว ไม่ควรให้ท่านพี่กลับตำหนักอ๋อง ท่านพ่อดูนาง ทำตระกูลเราขายหน้าเสียจริง!”

ลั่วเยวี่ยอิงบ่นอย่างอึดอัด

ลั่วไห่ผิงเองก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาไม่ควรให้ลั่วชิงยวนกลับตำหนักอ๋องจริง ๆ ลูกทรพี! ทำหูทวนลมกับคำพูดเขาเสียหมด

ดูเหมือนว่าหลังจากวันนี้ เขาจะต้องหารือกับท่านอ๋อง ให้ท่านเขียนหนังสือหย่า เพื่อหย่าลั่วชิงยวนเสีย

แม้การที่ลั่วชิงยวนถูกหย่า จะทำให้เขาเสียหน้า แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้นางทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ต่อไป

ฟู่เฉินหวนมองภาพวาดที่ถูกลั่วชิงยวนกางออกด้วยคิ้วที่ขมวดแน่น

“เจ้าหยิบผิดงั้นหรือ?” เขามองภาพในมือของนางที่ไม่มีใบหน้า

เพียงลายเส้นง่าย ๆ ไม่กี่เส้น ก็มองออกว่าความสามารถในการวาดภาพของลั่วชิงยวนมิได้ดีนัก แต่อย่างน้อย ๆ ก็ควรวาดตา หู จมูก ปากเสียหน่อย!

มีภาพที่ไร้ใบหน้าเช่นนี้ที่ไหนกัน

หนำซ้ำยังเอามามอบให้กับท่านมหาราชครูลั่วในวันนี้อีก

ฟังเสียงหัวเราะเยาะของผู้คน ลั่วชิงยวนเพียงยืนนิ่ง ๆ และยื่นภาพวาดไปทางท่านมหาราชครูลั่ว

“ชิงยวนมอบของกำนัลเล็ก ๆ ชิ้นนี้ เป็นของแทนคำอวยพรอายุเจ็ดสิบปีของท่านปู่มหาราชครูลั่ว หวังว่าท่านปู่มหาราชครูจะรับไว้”

เสียงหัวเราะรอบด้านดังกระหึ่มมากยิ่งขึ้น