ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 129

แต่แล้วประโยคของท่านมหาราชครูในวินาทีต่อมา กลับทำผู้คนตะลึงยิ่งกว่า!

เขาพูดกับลั่วชิงยวนด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน “ภาพนี้ ให้ข้าได้หรือไม่?”

ทุกคนต่างมีสีหน้างุนงง

นี่มิใช่ของกำนัลที่ให้ท่านมหาราชครูลั่วอยู่แล้วงั้นหรือ?

อีกอย่างนี่เป็นเพียงภาพวาดเท่านั้น!

แต่ลั่วชิงยวนเข้าใจความหมายท่านมหาราชครูลั่วจะสื่อ เขาอยากได้ทุกอย่างที่อยู่ในภาพนั้น

นางเผยยิ้มอ่อนโยน “เจ้าค่ะ นี่เป็นของกำนัลที่จะมอบให้ท่านปู่มหาราชครูอยู่แล้ว! เพียงแค่ท่านต้องการชม ก็จะสามารถชมภาพนี้ได้ตลอดเจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ มหาราชครูลั่วพยักหน้าดีใจ สายตาที่มองลั่วชิงยวนเอ็นดูขึ้นมาทันที

“ได้ เจ้าหนู ขอบคุณที่มอบของกำนัลที่ล้ำค่าเช่นนี้ให้ปู่! ปู่ชอบมากเลย!”

สิ้นประโยคนี้ รอบด้านดังเป็นเสียงซุบซิบขึ้น

ท่านมหาราชครูยอมรับลั่วชิงยวนเป็นหลานสาวแล้วงั้นหรือ?

หลายปีมานี้ ลั่วเยวี่ยอิงไปเยี่ยมท่านมหาราชครูที่จวนหลายครั้ง แม้จะได้เจอกับท่านมหาราชครูลั่วบ้าง แต่เขากลับไม่เคยเหลียวแลนางมาก่อน ยิ่งไม่ต้องว่าเรื่องการยอมรับนางเป็นหลานสาวเลย!

ลั่วชิงยวนมีสิทธิ์อะไรกัน!?

เพียงแค่ภาพวาดผืนหนึ่งมีสิทธิ์อะไรได้เป็นหลานสาวของท่านมหาราชครู!

นางกัดฟันอย่างคับแค้น!

ไม่เพียงแต่ลั่วเยวี่ยอิง คนทั้งลานต่างก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

สายตาฟู่เฉินหวนตกอยู่ที่ภาพวาดนั้นเนิ่นนาน เพื่อดูว่าในภาพมีกลไกอะไร จึงทำให้ท่านมหาราชครูลั่วดีใจเช่นนี้ จนถึงกับยอมรับนางเป็นหลานสาว

อย่างที่รู้ ท่านมหาราชครูลั่วไม่ยอมรับแม้กระทั่งพ่อของลั่วชิงยวน

และลั่วไห่ผิงก็เดินขึ้นหน้าพร้อมเรียก “ท่านอารอง”

มหาราชครูมองเขาทีหนึ่ง รอยยิ้มหุบลงทันใด พร้อมกับเปลี่ยนเรื่องคุย “วันนี้ขอบคุณทุกท่านที่มาฉลองวันเกิดอายุเจ็ดสิบปีของข้า เลิกเสียเวลาได้แล้ว ทานอาหารเถิด ข้ารู้สึกเพลีย จะขอไม่อยู่ต่อกับทุกท่านแล้ว”