ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 130

“ท่านปู่มหาราชครูรู้หรือไม่เหตุใดท่านจึงติดอยู่ในฝันร้าย?”

ท่านมหาราชครูลั่วมองภาพวาดตามสายตาของนาง รู้สึกสงสัย “เจ้ารู้งั้นรึ?”

ลั่วชิงยวนดึงภาพผืนหนึ่งมาไว้บนโต๊ะ จากนั้นดึงกระดาษยันต์ออกมาใบหนึ่ง แปะไว้ตรงมุมของภาพวาด

อ๊าก…

เสียงร้องทรมานดังขึ้นในหูของท่านมหาราชครูลั่ว ภาพแม่ลูกที่กำลังหยอกล้อกันใต้ต้นไม้ กลายเป็นภาพแม่ลูกตะเกียกตะกายอยู่ในกองเพลิง และกำลังร้องเสียงโหยหวนทันที

ท่านมหาราชครูตกใจจนลำตัวสั่นคลอน หลุดมือโยนภาพวาดทิ้งทันที เสียงระแวงของเขาสั่นคลอนเล็กน้อย “นี่มันคือสิ่งใดกัน?”

ลั่วชิงยวนเก็บภาพขึ้นมาอย่างสงบ ม้วนและไว้ด้านข้าง “มิเพียงแค่ผืนนี้ แต่ภาพทุกผืนในห้องนี้ต่างเป็นเช่นนี้หมดเจ้าค่ะ!“

“นี่คือต้นเหตุที่ท่านฝันร้ายทุกคืน!”

สิ้นเสียง สีหน้าของท่านมหาราชครูลั่วเปลี่ยนไปฉับพลัน

ตระหนักถึงสิ่งที่ลั่วชิงยวนต้องการจะสื่อทันขวัญ

“มีคนจงใจทำเช่นนี้งั้นรึ?!“ ท่านมหาราชครูลั่วตกตะลึง สีหน้าของเขาย่ำแย่

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ข้าดูออกตั้งแต่ครั้งที่แล้ว เพียงแต่ตอนนั้นท่านปู่มหาราชครูดูมิค่อยอยากจะสนใจข้านัก ข้าจึงมิได้ถามถึงเรื่องนี้อีก ภาพวาดเหล่านี้ ทางที่ดีควรเผาทิ้งให้หมด”

เพราะภาพเหล่านี้ถูกบางคนตั้งใจลงมือ ในมือของผู้ที่อยู่เบื้องหลัง ต้องมีภาพที่ดักจับแม่ลูกคู่นี้อยู่แน่ เพราะภาพเหล่านี้ล้วนแต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายอันชั่วร้าย

สติของท่านมหาราชครูยังคงหลุดลอย เขาพยักหน้า “ได้ จัดการตามที่เจ้าต้องการ!”

เขาสงบไปพักหนึ่ง จึงเริ่มไตร่ตรองอีกครั้ง ผู้ใดประสงค์ร้ายกับเขากัน?

“เด็กน้อย เจ้าสามารถหาคนที่ประสงค์ร้ายกับข้าจากภาพวาดเหล่านี้ได้หรือไม่? ภาพวาดมากมายเช่นนี้ ดูแล้วไม่ได้มาจากคนคนเดียว!”

คงไม่มีคนประสงค์ร้ายกับเขาเยอะเช่นนี้