ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1327

เมื่อคำพูดของเฉินชีหลุดออกมา ฝูงชนรอบตัวก็แตกตื่น

“หนึ่งแสนตำลึงหรือ? สวรรค์โปรด แพงถึงเพียงนี้เลยรึ?”

ในขณะที่ลั่วชิงยวนคิดว่าต้องได้มาแน่นอนแล้ว

ท่ามกลางฝูงชนก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “หนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง!”

ลั่วชิงยวนใจหายวาบ

หันไปมอง แต่กลับมองมิเห็นว่าเสียงนั้นมาจากผู้ใด

เนื่องจากคนที่นั่งอยู่เหล่านั้นดูธรรมดาทั่วไป

ฝูงชนส่งเสียงจอแจด้วยความฮือฮา ทุกคนต่างตกตะลึงกับราคานี้

เมื่อก่อนขายบัวถวายได้แพงสุดหนึ่งร้อยตำลึง ยามนี้ราคากลับพุ่งขึ้นไปถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

สายตาเย็นเยียบของเฉินชีเหลือบมองไปยังทิศทางที่เสียงนั้นดังขึ้น แล้วตะโกนในทันที “สามแสน!”

รอบด้านเงียบสงัดไปชั่วขณะ

ทว่าเงียบไปเพียงชั่วครู่ เสียงเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง “สามแสนห้าหมื่น!”

ลั่วชิงยวนใจหาย

ราคาสูงถึงเพียงนี้ อีกฝ่ายกลับยังเพิ่มราคาขึ้นอีกห้าหมื่นตำลึง

สำหรับสมุนไพรชนิดหนึ่ง ราคานี้มิคุ้มค่าเลย

คนผู้นี้สามารถทุ่มเงินได้มากมายเช่นนี้ แสดงว่าบัวถวายนี้มิเพียงแต่สำคัญต่อเขามากเท่านั้น แต่เงินจำนวนนี้ยังมิถือว่ามีค่าอะไรสำหรับเขาด้วย

เฉินชีปวดหัว ไม่มีเงินเหลือแล้ว

ในตลาดมืดแห่งนี้ไม่มีการติดไว้ก่อนแล้วค่อยจ่ายทีหลัง

ทั้งหมดล้วนเป็นการซื้อขายด้วยเงินสดและตั๋วเงิน

สุดท้ายเฉินชีก็ชักกระบี่ออกมา แล้วเดินไปยังทิศทางที่เสียงนั้นดังขึ้น

ทุกคนเห็นดังนั้นต่างก็หวาดกลัว ลุกขึ้นวิ่งหนีไป

เมื่อหลายคนที่นั่งอยู่วิ่งหนีไปไกลแล้ว ก็เห็นชายในชุดผ้าป่านธรรมดาคนหนึ่งนั่งนิ่งอยู่

กระบี่ยาวในมือของเฉินชีจ่อไปที่คอของเขาในทันที “เจ้าดึงดันจะแย่งชิงบัวถวายนี้กับข้าหรือ?”

ชายคนนั้นมองเฉินชี ไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ในการประมูล ผู้ที่ให้ราคาสูงสุดย่อมได้สินค้าไป”

เฉินชีคิ้วขมวดมุ่นด้วยโทสะ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น “เช่นนั้นก็ดูว่าเจ้าจะรอดชีวิตแล้วนำมันกลับไปได้หรือไม่!”