ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1344

“แน่นอนว่า... ไม่” ลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว มิลังเลแม้แต่น้อย

เฉินชีก็มิประหลาดใจ เพียงแค่พยักหน้าแล้วกล่าวด้วยรอบยิ้ม “มิสำคัญหรอก ข้าจริงใจต่อเจ้าก็เพียงพอแล้ว”

“หากเจ้าจริงใจต่อข้าก็ไม่มีความหมาย”

“ข้าชอบสิ่งที่มีความท้าทาย”

รอยยิ้มของเฉินชีเย็นชาจนทำให้คนเห็นรู้สึกหนาวสันหลัง

“เจ้าออกไปเถิด ข้าอยากพักผ่อน” ลั่วชิงยวนเริ่มเวียนหัวขึ้นมาอีกแล้ว มิต้องการเสียเวลาพูดคุยกับเขา

เฉินชีจึงออกจากห้องไป

ครู่ต่อมา ประตูก็ถูกผลักเปิดออกอีกครั้ง ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงมิสบอารมณ์ “ข้าบอกว่าต้องการพักผ่อนมิใช่หรือ?”

“ข้าเอง” หลานจียืนอยู่ที่หน้าประตู สีหน้าหม่นหมองเล็กน้อย

ลั่วชิงยวนหันกลับไปมอง “เข้ามาเถิด”

หลานจีถือยาเข้ามา แล้วกล่าวว่า “นี่คือยาที่แม่นางอวี๋ให้ข้านำมาให้”

ลั่วชิงยวนรับชามยามา เมื่อตรวจสอบแล้วว่ายาไม่มีปัญหาจึงยกขึ้นกิน

หลังจากกินเสร็จ หลานจีก็รับชามเปล่ามาแล้วหันหลังเดินออกไปโดยมิเอ่ยคำใด

ลั่วชิงยวนกินยาเสร็จก็หลับสนิทอีกครั้ง

ขณะที่ยังรู้สึกมึนงง ดูเหมือนว่าระหว่างนั้นจะมีคนเข้ามาในห้อง

แต่ลั่วชิงยวนไม่มีแรงที่จะลืมตา

จนกระทั่งฟ้ามืด จู่ ๆ ลั่วชิงยวนก็รู้สึกร้อนรุ่ม ร่างกายร้อนจัดราวกับจะลุกเป็นไฟ

เฉินชีเปิดประตูเข้ามาดูลั่วชิงยวน เมื่อเห็นลั่วชิงยวนอยู่บนเตียงก็อดตกใจมิได้

ใบหน้าของนางแดงก่ำ ตัวร้อนจัด กำลังดิ้นรนถอดอาภรณ์ของตนอย่างกระวนกระวาย

เฉินชียื่นมือไปสัมผัสหน้าผากของนางก็พลันตกใจ เหตุใดร้อนถึงเพียงนี้

ลั่วชิงยวนรู้สึกได้ถึงความเย็นจากมือเขา รีบคว้ามือของเขาในทันที

ปฏิกิริยานี้ทำให้เฉินชีดวงตาเป็นประกาย

นางถูกวางยาพิษหรือ?

เขามองใบหน้าแดงก่ำนั้น ช่างเย้ายวนใจยิ่งนัก

เฉินชีเอนตัวเข้าไปใกล้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “อาเหลา หากเจ้ามิรังเกียจ ข้าจะช่วยถอนพิษให้เจ้า”

เขาค่อย ๆ ปลดเปลื้องอาภรณ์ของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนมึนงง มิรู้ตัว มิรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังทำอะไร และมิรู้ว่าตนเองกำลังทำอะไร

แต่ในขณะที่เฉินชีกำลังจะถอดชุดชั้นในของลั่วชิงยวน