ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1357

“ขอบคุณ”

มือของชายสวมหน้ากากค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ลดมือลง

ซูเซียงรีบเข้ามาดึงลั่วชิงยวนเข้าไปในเรือน

ลั่วชิงยวนหันกลับไปมองบุรุษผู้นั้น

บุรุษผู้นั้นทำท่าทางชี้ไปยังพื้นดินใต้ฝ่าเท้า เป็นเชิงบอกว่าเช้าวันพรุ่งจะมารอที่นี่

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

เมื่อกลับเข้าเรือนแล้วซูเซียงก็รีบปิดประตู

ทันทีที่นั่งลง นางก็ยกมือกุมท้องด้วยสีหน้าเจ็บปวด

ลั่วชิงยวนรีบจับชีพจรให้นาง “เป็นกระไร?”

ซูเซียงส่ายหน้า “มิเป็นอะไร เพียงแต่ตื่นตระหนกเกินไปจึงเจ็บเล็กน้อย มิเป็นอะไรร้ายแรง”

ลั่วชิงยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ “เจ้าตั้งครรภ์ มิควรขึ้นเขามาเลย ที่นี่อันตรายเกินไป”

ซูเซียงกลับยังมีรอยยิ้ม “แล้วเจ้าเล่า สตรีที่อ่อนแอเช่นเจ้าขึ้นเขามาทำกระไร?”

ลั่วชิงยวนนิ่งเงียบ

อันที่จริงนางมีสหายอีกแปดคน แต่ยามนี้มิรู้ว่าพวกเขาไปอยู่ที่ใด

“เราทุกคนต่างมีจุดมุ่งหมายของตัวเอง และผู้คนในที่นี้ก็เช่นกัน”

“ไม่มีผู้ใดยอมแพ้ง่าย ๆ แต่พวกเราถูกกักขังอยู่ที่นี่ มิสามารถขึ้นเขาไปได้อีก อาหารก็เหลือน้อยลงทุกที”

ลั่วชิงยวนได้รู้ว่าอาหารของพวกเขานั้นนอกจากผักป่าแล้วส่วนใหญ่ได้มาจากการล่าสัตว์

แต่พวกเขาถูกกักขังอยู่บนภูเขามานาน สัตว์ที่ล่าได้ในบริเวณนี้ก็ถูกพวกเขาล่าจนหมดไปแล้ว

อาหารจึงเหลือน้อยลงทุกที

แทบจะเป็นไปมิได้เลยที่จะหาอาหารเพียงพอสำหรับสามวันได้ในหนึ่งวัน

“เป็นความผิดของข้าเองที่มิได้บอกเจ้าล่วงหน้า ที่นี่ทุกคนล้วนมีประโยชน์”

“ถูหมิงและฝูเหมิ่งเก่งกาจในการล่าสัตว์”

“ส่วนฉีเสวี่ยเวย นางใช้ร่างกายของนางเพื่อยืนหยัดอยู่ที่นี่และหาอาหาร”

“ส่วนข้ารับผิดชอบเรื่องทำอาหาร”

ลั่วชิงยวนได้ฟังจึงถามว่า “เช่นนั้นเจ้าจึงวางยาในอาหารที่เอามาให้ข้าหรือ?”