ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1358

จากนั้นฉีเสวี่ยเวยก็ออกจากห้องไป

ลั่วชิงยวนนั่งลงบนเตียงและดึงอาภรณ์ออกเผยให้เห็นบาดแผลที่หัวไหล่ นางหยิบสมุนไพรที่เก็บมาทาลงบนบาดแผลเพื่อห้ามเลือดอย่างง่าย ๆ

โชคดีที่บาดแผลมิลึก

ทันใดนั้นเอง ลั่วชิงยวนก็รู้สึกได้ถึงสายตาเย็นชา

นางเงยหน้าขึ้นมองในทันที

จึงเห็นว่าหน้าต่างถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อใดมิรู้ และมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองนางผ่านรอยแยกของหน้าต่าง

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว รีบดึงคอเสื้อขึ้นแล้วมองไปที่หน้าต่างด้วยความระแวดระวัง

คนผู้นั้นคือฝูเหมิ่ง!

เมื่อเป้าหมายรู้ตัวแล้ว ฝูเหมิ่งก็มิได้หลบ กลับเปิดหน้าต่างออกอย่างมิเกรงกลัว

เขาอมยิ้มอย่างหยาบคาย ใช้สายตาลามกจ้องมองนาง

สายตาดุดันของลั่วชิงยวนจ้องมองเขา

ฝูเหมิ่งจ้องมองนางเช่นนี้อยู่ครู่หนึ่ง มิได้เอ่ยคำใด แต่สายตาและรอยยิ้มนั้นก็บ่งบอกทุกสิ่ง

เขาจะต้องทำให้ลั่วชิงยวนเป็นเหยื่อของเขาให้ได้!

หลังจากฝูเหมิ่งจากไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็รีบเดินไปปิดหน้าต่างให้สนิท

ลั่วชิงยวนนอนลงบนเตียงก็มิอาจหลับลงได้ มักจะอดมิได้ที่จะมองไปยังประตูและหน้าต่าง

เมื่อนึกถึงฝูเหมิ่งที่แอบจ้องมองนางก็รู้สึกขยะแขยง

นางจึงลุกขึ้นจัดเตรียมสมุนไพรที่เก็บมา แล้วนึกถึงที่คนใบ้ผู้นั้นก็ถูกฝูเหมิ่งฟัน มิรู้ว่าอาการบาดเจ็บสาหัสหรือไม่

ลั่วชิงยวนนำสมุนไพรที่มีอยู่มาทำเป็นยาลูกกลอนและยาทาสำหรับบาดแผลภายนอก

นางพกยาติดตัว แต่มีมิมากนัก เพื่อใช้ในกรณีฉุกเฉินและช่วยชีวิตตัวเอง

ส่วนยาอื่น ๆ อยู่ที่พวกโฉวสือชี

แต่ยามนี้มิรู้ว่าพวกโฉวสือชีไปอยู่ที่ใดและมิรู้ว่าพวกเขาปลอดภัยหรือไม่

วันพรุ่งเมื่อออกจากหมู่บ้านแล้วจะต้องตามหาพวกเขา

ลั่วชิงยวนอดทนจนฟ้าสาง

แต่ถึงกระนั้น เมื่อหมอกยามเช้าเริ่มจางลงก็มีดวงตาคู่หนึ่งปรากฏขึ้นที่หน้าต่าง ซึ่งยังคงน่าขนลุกมาก

เมื่อลั่วชิงยวนเห็นก็ยังคงตกใจจนใจสั่น

และอดมิได้ที่จะกำหมัดแน่น

จนกระทั่งมีเสียงเคาะประตู ฝูเหมิ่งที่อยู่นอกหน้าต่างจึงจากไป