ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1359

เรื่องนี้ทำให้ลั่วชิงยวนยิ่งรู้สึกสับสน รอจนฟ้ามืด แล้วเขากับนางจะยังมีเวลากลับไปหรือ?

เพียงแต่ในเมื่อคนใบ้ผู้นี้กล้ารับปากตั้งแต่เมื่อคืน ก็แสดงว่าเขาคงจะมีแผนอยู่ในใจแล้ว

นางมอบยาให้เขา แล้วพูดว่า “ข้าก็มิรู้หรอกว่าเจ้าต้องการหรือไม่”

คนใบ้อึ้งไปครู่หนึ่ง รับขวดยาไป แล้วพยักหน้าเล็กน้อยแสดงความขอบคุณ

ลั่วชิงยวนถามด้วยความสงสัย “ก่อนหน้านี้เจ้าเคยช่วยข้ามาแล้วสองครั้งใช่หรือไม่?”

“ครั้งหนึ่งที่คฤหาสน์ตระกูลมู่ อีกครั้งหนึ่งที่จวนแม่ทัพ”

“เมื่อคืนแค่เห็นเจ้า ข้าก็จำได้แล้ว”

ภายใต้หน้ากาก ฟู่เฉินหวนพยายามควบคุมการเปลี่ยนแปลงของสายตา แต่หัวใจของเขากลับเต้นแรงเป็นจังหวะแล้ว

นางจำได้จริง ๆ

นางได้พบเจอเขาเพียงสองครั้ง

หลังจากสงบสติอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงพยักหน้า

ลั่วชิงยวนเห็นเขายอมรับอย่างตรงไปตรงมาก็อดมิได้ที่จะดีใจ พลางถามด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงช่วยข้าเล่า?”

“เจ้าเป็นผู้ใด?”

“พวกเรารู้จักกันมาก่อนหรือไม่?”

ถึงแม้ว่าลั่วชิงยวนบางครั้งจะรู้สึกว่าคนผู้นี้คุ้นเคย แต่รูปร่างของเขาต่างจากคนผู้นั้นมาก

ยิ่งไปกว่านั้น ฟู่เฉินหวนก็ตายไปแล้ว...

ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ ลั่วชิงยวนก็รู้สึกอึดอัดใจ

นางมองคนใบ้ด้วยความคาดหวัง แต่คนใบ้กลับส่ายหน้า

จากนั้นก็ใช้นิ้วเขียนลงบนพื้นว่า

ใหญ่

ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามด้วยความประหลาดใจ “องค์ชายใหญ่หรือ?”

“เจ้าเป็นคนขององค์ชายใหญ่หรือ?”

คนใบ้พยักหน้า

ลั่วชิงยวนประหลาดใจ แต่ก็เหมือนจะอยู่ในความคาดหมาย

ฉินอี้ต้องการเป็นศัตรูกับเฉินชีย่อมต้องจับตาดูนาง หากจะส่งคนมาปกป้องนางก็เป็นเรื่องปกติ

“เป็นเช่นนั้นเอง”

“ข้ายังคิดว่า...”

ลั่วชิงยวนกล่าวถึงตรงนี้ก็เงียบไป