ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1387

โชคดีที่หลังจากเดินไปได้ประมาณหนึ่งชั่วยาม พวกเขาก็พบกระท่อมหลังหนึ่ง

เป็นกระท่อมที่ฝังตัวอยู่บนผนังหิน มองดูคล้ายถ้ำมากกว่า

ที่นี่ค่อนข้างทรุดโทรม มีฝุ่นจับหนาเตอะ ดูเหมือนจะไม่มีใครอาศัยอยู่มานานแล้ว

แต่ในกระท่อมมีฟางปูไว้หนามากและค่อนข้างแห้ง ทุกคนจึงตัดสินใจพักที่นี่ก่อน

ลั่วชิงยวนตรวจสอบ แล้วกล่าวว่า “ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นที่ที่คนเลี้ยงงูเคยอาศัยอยู่”

ที่มุมห้องมีตะกร้าใส่งูจำนวนมากวางอยู่ ทว่ายามนี้ด้านในนัน้ว่างเปล่า

ลั่วชิงยวนล้างทำความสะอาดหม้อและชาม ก่อนจะนำมาต้มยา

ระหว่างที่รอก็พันแผลให้คนใบ้อีกครั้ง

คนใบ้คงจะเจ็บปวดแผลมาก จึงได้ตื่นขึ้นมา

พอดีกับที่ลั่วชิงยวนกำลังนำยามาให้เขา “เจ้าดวงแข็งถึงเพียงนี้ คงมิตายง่าย ๆ หรอก”

คนใบ้รับชามยาไป ลังเลเล็กน้อยก่อนเขียนบนพื้นว่าซูเซียงมีพิรุธ

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว แต่ถ้ามิใช่เพราะซูเซียง ข้าก็หาเจ้ามิพบ”

ดูเหมือนว่าในยามนั้นซูเซียงจะสู้กับคนใบ้ด้วย

อากาศโดยรอบเย็นลงเรื่อย ๆ โฉวสือชีจึงก่อไฟให้แรงขึ้น แล้วกล่าวว่า “ยามนี้น่าจะกลางคืนแล้ว”

“พวกเจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าจะเฝ้ายามให้”

ลั่วชิงยวนพิงกำแพง แต่กลับนอนมิหลับ

นางถามโฉวสือชี “ในเช้าวันนั้นหลังจากที่ข้าตื่นขึ้นมา พวกเจ้าก็หายตัวไป พวกเจ้าหายไปที่ใดกัน?”

“จำได้หรือไม่ว่าเกิดกระไรขึ้นในยามนั้น?”

โฉวสือชีส่ายหน้า “ข้าจำมิได้ หลังจากที่ข้าตื่นขึ้นมาก็อยู่บนภูเขาแล้ว”

“ข้าก็มิรู้ว่าข้าขึ้นมาบนเขาได้อย่างไร รู้สึกมึนงงไปหมดราวกับว่าข้าความจำเสื่อม”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจ นางครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า “หากเป็นเช่นนั้น ยามนั้นพวกเราอาจจะถูกทำให้พลัดจากกัน”

โฉวสือชีพยักหน้า “น่าจะเป็นเช่นนั้น”

ขณะที่กล่าว โฉวสือชีก็ถามนางด้วยความสงสัย “ซูเซียงที่เจ้ากล่าวถึงเมื่อครู่นี้คือผู้ใด? คือสหายร่วมเดินทางของเจ้าหลังจากขึ้นเขามาหรือ?”