ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1387

โชคดีที่หลังจากเดินไปได้ประมาณหนึ่งชั่วยาม พวกเขาก็พบกระท่อมหลังหนึ่ง

เป็นกระท่อมที่ฝังตัวอยู่บนผนังหิน มองดูคล้ายถ้ำมากกว่า

ที่นี่ค่อนข้างทรุดโทรม มีฝุ่นจับหนาเตอะ ดูเหมือนจะไม่มีใครอาศัยอยู่มานานแล้ว

แต่ในกระท่อมมีฟางปูไว้หนามากและค่อนข้างแห้ง ทุกคนจึงตัดสินใจพักที่นี่ก่อน

ลั่วชิงยวนตรวจสอบ แล้วกล่าวว่า “ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นที่ที่คนเลี้ยงงูเคยอาศัยอยู่”

ที่มุมห้องมีตะกร้าใส่งูจำนวนมากวางอยู่ ทว่ายามนี้ด้านในนัน้ว่างเปล่า

ลั่วชิงยวนล้างทำความสะอาดหม้อและชาม ก่อนจะนำมาต้มยา

ระหว่างที่รอก็พันแผลให้คนใบ้อีกครั้ง

คนใบ้คงจะเจ็บปวดแผลมาก จึงได้ตื่นขึ้นมา

พอดีกับที่ลั่วชิงยวนกำลังนำยามาให้เขา “เจ้าดวงแข็งถึงเพียงนี้ คงมิตายง่าย ๆ หรอก”

คนใบ้รับชามยาไป ลังเลเล็กน้อยก่อนเขียนบนพื้นว่าซูเซียงมีพิรุธ

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว แต่ถ้ามิใช่เพราะซูเซียง ข้าก็หาเจ้ามิพบ”

ดูเหมือนว่าในยามนั้นซูเซียงจะสู้กับคนใบ้ด้วย

อากาศโดยรอบเย็นลงเรื่อย ๆ โฉวสือชีจึงก่อไฟให้แรงขึ้น แล้วกล่าวว่า “ยามนี้น่าจะกลางคืนแล้ว”

“พวกเจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าจะเฝ้ายามให้”

ลั่วชิงยวนพิงกำแพง แต่กลับนอนมิหลับ

นางถามโฉวสือชี “ในเช้าวันนั้นหลังจากที่ข้าตื่นขึ้นมา พวกเจ้าก็หายตัวไป พวกเจ้าหายไปที่ใดกัน?”

“จำได้หรือไม่ว่าเกิดกระไรขึ้นในยามนั้น?”

โฉวสือชีส่ายหน้า “ข้าจำมิได้ หลังจากที่ข้าตื่นขึ้นมาก็อยู่บนภูเขาแล้ว”

“ข้าก็มิรู้ว่าข้าขึ้นมาบนเขาได้อย่างไร รู้สึกมึนงงไปหมดราวกับว่าข้าความจำเสื่อม”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจ นางครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า “หากเป็นเช่นนั้น ยามนั้นพวกเราอาจจะถูกทำให้พลัดจากกัน”

โฉวสือชีพยักหน้า “น่าจะเป็นเช่นนั้น”

ขณะที่กล่าว โฉวสือชีก็ถามนางด้วยความสงสัย “ซูเซียงที่เจ้ากล่าวถึงเมื่อครู่นี้คือผู้ใด? คือสหายร่วมเดินทางของเจ้าหลังจากขึ้นเขามาหรือ?”

“นางชื่อโหยวเซียง เป็นสตรีที่เคยถูกตู้เฟิงเฉินทำร้ายเช่นกัน แต่กลับตกหลุมรักตู้เฟิงเฉิน นางเคยรั้งตู้เฟิงเฉินไว้ แต่ตู้เฟิงเฉินกลับทอดทิ้งนางอย่างมิไยดี”

“เดิมทีเขาไม่มีความคิดที่จะรับผิดชอบ ต่อมาสตรีผู้นั้นยังมาหาตู้เฟิงเฉินอีกหลายครั้ง ระหว่างพูดคุยก็พูดเหมือนกับว่านางกำลังตั้งครรภ์”

“คงมิใช่คนที่เจ้าพูดถึงหรอกกระมัง”

ลั่วชิงยวนตกใจ

“โหยวเซียง... ก็คือนางนั่นเอง!”

“ที่แท้นางก็มาแก้แค้นแทนตู้เฟิงเฉิน”

มิแปลกใจเลยที่คิดสังหารนาง

“โหยวเซียงรู้เรื่องที่พวกเรามาที่นี่ตั้งนานแล้ว นางจึงวางแผนไว้ตั้งแต่แรก”

“ที่พวกเราตื่นขึ้นมาในที่ที่แตกต่างกันต้องเป็นฝีมือของนางเป็นแน่”

“ในเมื่อนางรักตู้เฟิงเฉิน นางก็ย่อมรู้จักพวกเจ้าสิบมหาโจรเป็นอย่างดี นางจึงจับพวกเจ้าแยกออกจากกัน”

“พวกเจ้า รวมถึงข้า ล้วนเป็นเป้าหมายในการแก้แค้นของนาง”