ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1388

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น โฉวสือชีและหงไห่ต่างตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง

“ที่แท้ก็เป็นนางนั่นเอง”

“แต่สตรีตั้งครรภ์คนหนึ่งจะสามารถจัดการเรื่องมากมายถึงเพียงนี้ได้อย่างไร”

ลั่วชิงยวนก็ขมวดคิ้วครุ่นคิด “นั่นสิ นางดูเหมือนจะรู้จักที่นี่ดีกว่าพวกเราทุกคน แต่ท้องแก่ถึงเพียงนั้นแล้ว นางทำได้อย่างไร?”

ที่นี่ก็อยู่เกือบครึ่งทางขึ้นภูเขาแล้ว

แม้กระทั่งถูหมิงและพรรคพวกก็ต้องสูญเสียชีวิตไปมากมายเมื่อพวกเขามาถึงจุดนี้ หากซูเซียงมาถึงที่นี่ก่อนและยังรู้เรื่องราวมากมายถึงเพียงนี้ แล้วนางมีชีวิตรอดมาได้อย่างไร

เป็นไปมิได้เลยที่จะทำสิ่งมากมายขนาดนี้ด้วยการใช้ผงไล่งูเพียงอย่างเดียว

“สตรีผู้นี้ต้องมีคนช่วยแน่นอน หากนางทำเพียงลำพัง ก็เป็นไปมิได้ที่จะเคลื่อนย้ายพวกข้าทั้งแปดคนไปยังสถานที่ต่าง ๆ ได้ในชั่วข้ามคืน”

“จงระมัดระวังให้มาก”

โฉวสือชีมิได้รู้จักโหยวเซียง และมิรู้ภูมิหลังของโหยวเซียงเช่นกัน

ลั่วชิงยวนพยักหน้า จากนั้นก็หยิบกิ่งไม้ขึ้นมาวาดบนพื้น

นางวาดเส้นทางที่เคยเดินผ่านกันมา แล้วกำหนดเส้นทางที่จะเดินในวันพรุ่ง

“ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นถ้ำงูที่สร้างขึ้นมาเพื่อเลี้ยงงูโดยเฉพาะ ในเมื่อเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นย่อมต้องมีทางออก”

“วันพรุ่งเดินไปทางนี้น่าจะเจอทางออก”

โฉวสือชีพยักหน้า “ได้”

พวกเขาต้องออกจากที่นี่ให้ได้ภายในสามวัน

ในนี้ไม่มีอาหารและทุกคนต่างได้รับบาดเจ็บ หากไม่มีอาหารก็ฟื้นฟูพละกำลังมิได้และง่ายที่จะตายอยู่ที่นี่

ลั่วชิงยวนพิงกำแพงงีบหลับไปได้สองสามชั่วยาม

ตั้งใจจะไปหาทางออกเมื่อฟ้าสาง แต่ใครเล่าจะรู้ว่า จู่ ๆ โฉวสือชีก็ปลุกนาง

ลั่วชิงยวนสะดุ้งตื่น “มีกระไรหรือ?”

นางพบว่ากองไฟในห้องดับมอดไปแล้ว มืดสนิท

โฉวสือชีทำท่าให้เงียบ ขณะที่ไฟในห้องดับลงและทุกอย่างมืดมิด

“ดูเหมือนจะมีเสียงฝีเท้า”

ลั่วชิงยวนเอียงตัวพิงกำแพงแนบหูที่ผนังอย่างระมัดระวัง จึงได้ยินเสียงฝีเท้าจริง ๆ และดูเหมือนจะมีคนหลายคนด้วย

เพราะอุโมงค์คดเคี้ยวไปมาคล้ายเขาวงกตจึงได้ยินเสียงชัดเจนและรวดเร็ว

ลั่วชิงยวนได้ยินเสียงกรงเล็บเหล็กลากไปบนผนังหิน