ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1391

สะพานเหล็กหนักอึ้งร่วงลงหายลับไปจากสายตาลั่วชิงยวน

ท่ามกลางลมพายุ ร่างผอมบางนั้นก็หายวับไปจากสายตาเช่นกัน

“คนใบ้!” ลั่วชิงยวนตกตะลึง หายใจมิออก

รีบวิ่งไปที่ริมหน้าผาทันที

โฉวสือชีดึงนางไว้ได้ทันท่วงที “ระวัง!”

สายลมยังคงหวีดหวิวอยู่ระหว่างหน้าผา วิญญาณอาฆาตนับมิถ้วนออกมารอบด้าน ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนแหลมสูงบาดแก้วหู

ลั่วชิงยวนมองไปยังหน้าผาที่ลึกสุดหยั่งถึง หัวใจของนางร่วงลงสู่ก้นเหวไปแล้ว

อีกนิดเดียว!

อีกนิดเดียวเท่านั้น!

ทั้งสามมีสีหน้าสิ้นหวัง

ทันใดนั้นเอง หงไห่ก็ตะโกน “เชือกตึงแล้ว เขายังมิตาย!”

เมื่อมองอย่างละเอียด ปรากฏว่าเชือกที่โยนออกไปเมื่อครู่นั้นกลับตึงขึ้นมา

โฉวสือชีรีบช่วยดึงเชือก

ลั่วชิงยวนที่หมอบอยู่ริมหน้าผามองลงไป จึงเห็นร่างที่ส่ายไปมาอยู่ในหุบเหว

เล็กจิ๋วราวกับผงธุลีเม็ดหนึ่งที่อาจถูกลมพัดปลิวไปได้ทุกเมื่อ

ลั่วชิงยวนกังวลใจอย่างยิ่ง รีบเข้าไปช่วยดึงเชือก

ในที่สุดมือข้างหนึ่งก็ปีนขึ้นมาถึงขอบหน้าผา

ทั้งสามออกแรงช่วยกันดึงคนใบ้ขึ้นมาได้

เมื่อขึ้นมาถึง คนใบ้ก็ล้มลงหมดแรงอยู่บนพื้น หอบหายใจอย่างหนัก

หัวใจของลั่วชิงยวนจึงค่อยสงบลง แล้วนั่งลงพักผ่อนอยู่บนพื้น

มิรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ลมที่หน้าผาก็ค่อย ๆ สงบลงเล็กน้อย

พวกเขาเห็นพวกซูเซียงอยู่ตรงหน้าผาฝั่งตรงข้าม

จากระยะไกลก็ยังสามารถเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและจิตสังหารของซูเซียงได้

“พวกเจ้าคอยดูเถอะ!”

ซูเซียงหันหลังกลับไปอย่างโกรธแค้น

ลั่วชิงยวนถามโฉวสือชีว่า “เห็นหรือไม่? นั่นคือโหยวเซียงที่เจ้ารู้จักใช่หรือไม่?”

โฉวสือชีพยักหน้า “นางนั่นแหละ”

“นางสามารถมาถึงสถานที่เยี่ยงนี้และยังนำคนมาด้วยได้ ดูท่าทางแล้วฐานะคงมิธรรมดา”