ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1393

“นี่คือของเจ้า ส่วนนี่ของคนใบ้”

“ยาถอนพิษและยาทาแผลภายนอกแตกต่างกัน อย่าได้สับสน!”

หงไห่รับห่อยาไปด้วยรอยยิ้มจาง “ขอบคุณ!”

ในชีวิตนี้นอกจากโฉวสือชีแล้วก็ยังไม่มีใครเคยดีกับเขาถึงเพียงนี้

เป็นครั้งแรกที่มีคนมอบยาให้เขา

หงไห่รู้สึกดีใจ ถือห่อยาแล้วรีบร้อนไปยังห้องครัว

ลั่วชิงยวนและคนใบ้ยังจัดห้องตำรามิเสร็จ หงไห่ก็ทำอาหารเสร็จแล้ว

ทั้งสี่คนล้อมวงนั่งอยู่ที่โต๊ะ สายตามองอาหารจานผักและน้ำแกงบนโต๊ะ แม้จะเรียบง่ายยิ่งแต่ก็รู้สึกว่าอร่อยเหลือเกิน

โดยเฉพาะข้าวสวยร้อน ๆ ทุกคนหิวโหยกันมาก กินข้าวกันไปคนละหลายชาม ในที่สุดก็อิ่มท้อง

“ประเดี๋ยวข้ากับหงไห่จะหาดูว่าบริเวณใกล้เคียงนี้มีทางออกไปได้หรือไม่ พวกเรามิอาจอยู่ที่นี่ตลอดไปได้”

โฉวสือชีกล่าว

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ไปหาดูก็ดี ต้องมีทางออกไปได้แน่นอน”

“แล้วต้องระวังโหยวเซียงด้วย หากนางรู้จักที่นี่ดีจริง นางจะต้องกลับมาตามหาพวกเราอีกเป็นแน่”

เดิมทีลั่วชิงยวนคิดว่าคงกำจัดโหยวเซียงไปได้แล้ว

แต่กลไกของประตูหินบานนั้น เมื่อนำมาเรียงกันกลับกลายเป็นอักษรตัวโหยวขึ้นมา

ทำเอาลั่วชิงยวนอดที่จะสงสัยฐานะของโหยวเซียงมิได้ นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือไม่

หรืออาจจะมีตำแหน่งสูงในเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ก็เป็นได้

โฉวสือชีก็ตระหนักได้ถึงเรื่องนี้ จำเป็นต้องระมัดระวังให้มากยิ่งขึ้น

......

หลังจากกินอาหารเสร็จ ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

ในห้องตำราได้จุดตะเกียงขึ้น

ทั้งสองยังคงจัดหน้าตำราที่ขาดวิ่นเหล่านั้น

จัดไปก็อ่านเนื้อหาในตำราไปด้วย

ลั่วชิงยวนพบเบาะแสบางอย่างจากในนั้น

แท้จริงแล้วที่นี่คือที่อยู่ของเจ้าเมืองแห่งภูตผี และเจ้าเมืองก็เป็นสตรีจริง ๆ นางมีนามว่าอวี๋ตันเฟิ่ง