ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1394

หัวใจของนางเต้นแรง เงาร่างดุร้าย ตาโปนดวงใหญ่ทำให้ลั่วชิงยวนจำได้ในทันที

ฝูเหมิ่ง!

ฝูเหมิ่งมาอีกแล้ว!

คนใบ้พุ่งเข้ามาในทันใด ดึงลั่วชิงยวนไปหลบอยู่หลังชั้นตำราแล้วทำสัญญาณมือให้เงียบ

จากนั้นก็เป่าตะเกียงให้ดับลง แล้วหลบไปอยู่อีกฝั่ง

ประตูห้องส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด แล้วเปิดออก

ชายที่ใบหน้าหายไปครึ่งซีกปรากฏกายที่หน้าประตูด้วยท่าทางดุร้าย

ลั่วชิงยวนหยิบเข็มทิศอาณัติสวรรค์ออกมาอย่างเงียบเชียบ เมื่อมองแล้วก็พบว่าเป็นใบหน้าอีกใบหน้าจริง ๆ ที่ปรากฏในคันฉ่องสุริยันจันทรา

นั่นคือใบหน้าของชายคนนั้นที่นางเห็นในคืนนั้น

แต่ในบางครั้งก็จะมีใบหน้าของฝูเหมิ่งปรากฏขึ้นมาด้วย

เพียงแต่วิญญาณของฝูเหมิ่งมิแข็งแกร่งเท่าอีกฝ่าย ร่างกายของเขาเกือบจะถูกอีกฝ่ายเข้ายึดครองไปหมดแล้ว

นางหยิบกระบี่ห้วงสวรรค์ออกมากรีดปลายนิ้ว แล้วเริ่มวาดอักขระ

กระบี่ธรรมดามิอาจรับมือเขาได้แล้ว

ทว่ายังวาดอักขระมิเสร็จดี จู่ ๆ ก็มีเสียงคำรามกึกก้องดังขึ้นมาจากเหนือหัวของลั่วชิงยวน

ตามมาด้วยวัตถุหนักที่กำลังพุ่งเข้าหา

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าที่น่าสยดสยองและดุร้าย

ลั่วชิงยวนใจหายวูบ

ทว่าฝูเหมิ่งยังมิทันได้แตะต้องตัวนาง ก็ถูกกระบี่เล่มหนึ่งสกัดไว้เสียก่อน

คนใบ้พุ่งเข้ามาใช้เท้าถีบฝูเหมิ่งออกไปในทันที

แต่ในขณะนี้เขามิใช่คู่ต่อสู้ของฝูเหมิ่ง ร่างของฝูเหมิ่งมีกลิ่นอายชั่วร้ายปกคลุมอยู่ทั่วร่าง สิ่งที่สิงอยู่ในร่างเขามีความอาฆาตแค้นอย่างลึกซึ้ง

คนใบ้ถูกเหวี่ยงกระเด็นไปชนตู้ก่อนกระแทกพื้นอย่างแรง

ลั่วชิงยวนใจหาย นางรีบลุกขึ้นยืนแล้วขว้างยันต์ออกไปหลายแผ่น เข็มทิศอาณัติสวรรค์เปล่งแสงสีทองอร่ามเข้าโจมตีฝูเหมิ่ง

แต่เพราะตอนนี้ร่างกายของลั่วชิงยวนอ่อนแอลง อานุภาพของอาคมจึงลดลงไปมาก

ทำได้เพียงสกัดฝูเหมิ่งให้กระเด็นออกจากห้อง

ลั่วชิงยวนรีบไปพยุงคนใบ้ขึ้นมา “เป็นอย่างไรบ้าง? ยังไหวอยู่หรือไม่?”