ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1395

แรงมหาศาลซัดกระแทกฝูเหมิ่งออกไป ช่วยคนใบ้ไว้ได้สำเร็จ

นางถือกระบี่ห้วงสวรรค์แน่นบุกประชิดเข้าไปอีกครั้ง ฟาดฟันฝูเหมิ่งจนมิอาจต้านทานได้

อานุภาพช่างรุนแรงยิ่งนัก ราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกจองจำมานับพันปี ในที่สุดก็ได้ลิ้มรสเลือดและมิอาจหยุดยั้งได้อีกต่อไป

แม้กระทั่งลั่วชิงยวนยังสัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตและความเกลียดชังอันรุนแรงในใจของสตรีผู้นั้น

สุดท้ายฝูเหมิ่งก็พ่ายแพ้และหนีหายไป

เดิมทีนางตั้งใจจะไล่ตาม แต่ร่างกายของลั่วชิงยวนใกล้จะรับมิไหวแล้ว

ยันต์แผ่นนั้นบีบบังคับให้สตรีชุดแดงผู้นั้นออกไปจากร่างของลั่วชิงยวน

ในชั่วขณะนั้น ลั่วชิงยวนก็ทรุดเข่าลงกับพื้นแล้วกระอักเลือดออกมาคำโต

เบื้องหน้าของนางคือชุดสีแดงสดที่ปลิวไหวตามลมยามราตรี

ในเวลานี้เอง ลั่วชิงยวนก็สังเกตเห็นว่า รองเท้าปักลายสีแดงของนางเหมือนเป็นรองเท้าที่สวมในวันแต่งงาน

เสียงที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มดังขึ้น “อย่าลืมสิ่งที่เจ้าสัญญาไว้กับข้า”

“ข้าจะกลับมาหาเจ้าอีก”

ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้น เห็นใบหน้าซีดเผือดภายใต้แสงจันทร์และผมยาวดำขลับสยายลงบนบ่า

ในชั่วขณะนั้น ลั่วชิงยวนกลับรู้สึกว่าคุ้นหน้าอยู่บ้าง

ความกล้าหาญที่แฝงอยู่บนใบหน้าของนางคล้ายกับในภาพวาดนั้น...

“เจ้ามีนามว่ากระไร?”

สตรีใบหน้าซีดขาวแย้มยิ้ม มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็หายตัวไปจากเบื้องหน้าของลั่วชิงยวน

เสียงลมพัดพาเสียงหัวเราะของสตรีผู้นั้นผ่านเข้าไปในหูของลั่วชิงยวน

“รื้อของของข้าไปตั้งมากมาย ได้ดูรูปวาดของข้าตั้งมากหลาย ยังมิรู้ว่าข้าเป็นใครอีกรึ?”

เสียงนั้นแผ่วเบาแล้วค่อย ๆ จางหายไป

ลั่วชิงยวนใจเต้นแรง

“อวี๋ตันเฟิ่ง!”

เจ้าเมืองแห่งภูตผี!

สตรีชุดแดงที่ติดตามพวกนางมาตลอด ที่แท้ก็คือเจ้าเมืองแห่งภูตผีอวี๋ตันเฟิ่ง!

มิแปลกใจเลยที่นางไปแตะพิณโบราณ เพราะที่นี่เดิมทีก็เป็นสถานที่ที่นางเคยใช้ชีวิต