ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1396

ลั่วชิงยวนก็รับรู้ได้เช่นกันว่าร่างของเขาแข็งทื่อไป นางจึงรีบกล่าวว่า “ข้าเห็นว่าบาดแผลของเจ้าสาหัสมาก ข้าเพียงทายารักษาบาดแผลให้เจ้าเท่านั้น”

คนใบ้พยักหน้า

เขานั่งขัดสมาธิอยู่กับที่ ทำท่าทีสงบนิ่ง แต่ก็อดมิได้ที่จะกำแขนเสื้อแน่น

ลั่วชิงยวนขยับเข้าไปใกล้ ตั้งใจจะเช็ดตัวและทายาให้เขา ในใจนางตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง ร่างกายของเขามีแต่บาดแผลสาหัส มิแปลกใจเลยว่าเหตุใดถึงผ่ายผอมเช่นนี้

ราวกับเป็นโครงกระดูก เห็นไหปลาร้าและซี่โครงชัดเจนยิ่ง ดูแล้วน่าสงสารนัก

ฟู่เฉินหวนหลุบตามองสตรีที่อยู่ตรงหน้า กลิ่นหอมจางจากเส้นผมของนางโชยเข้าสู่ปลายจมูก เขามองคิ้วขมวดและสีหน้าวิตกกังวลของนาง

เมื่อใกล้ชิดเช่นนี้ เขาปรารถนาอยากจะกอดนางไว้เหลือเกิน

แต่เขาทำมิได้

เขาพยายามควบคุมตนเองให้สงบอย่างหนัก แม้กระทั่งควบคุมลมหายใจให้คงที่

หลังจากที่ลั่วชิงยวนพันแผลเสร็จก็ไปต้มยามาให้แล้ววางไว้ข้าง ๆ เพื่อรอให้อุ่นลง

ในขณะที่อากาศยามราตรีค่อนข้างดี ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะหันไปถามเขาว่า “เหตุใดบนร่างกายเจ้าจึงมีบาดแผลมากมายเพียงนี้?”

คนใบ้นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนทำท่าขยับนิ้วบอกว่าจะเขียน

แต่ไม่มีกระดาษและพู่กัน

ลั่วชิงยวนจึงยื่นมือไปข้างหน้าให้เขา

คนใบ้ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็เขียนบนฝ่ามือของนางว่า นักฆ่าทุกคนล้วนเป็นเช่นนี้มิใช่หรือ

ลั่วชิงยวนเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าเก่งกาจถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงต้องทำงานให้ฉินอี้ เจ้ามิคิดว่าเขาเป็นคนไร้ความสามารถหรอกหรือ?”

คนใบ้เขียนตอบว่า เขาเคยช่วยชีวิตข้าไว้

ลั่วชิงยวนประหลาดใจ “เขาให้เจ้ามาปกป้องข้า เจ้าจึงได้ยอมเสี่ยงชีวิตเช่นนี้หรือ?”

คนใบ้ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็พยักหน้า

เรื่องนี้ทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกเศร้าเล็กน้อย หากเป็นเช่นนั้น นางก็ติดหนี้บุญคุณฉินอี้แล้วใช่หรือไม่?

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็เลิกคิ้วมองไปที่คนใบ้ “เจ้ามีนามว่ากระไร?”

คนใบ้ลังเลเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ เขียนตัวอักษรตัวหนึ่งลงบนฝ่ามือนาง

ลั่วชิงยวนอึ้งไป “เสี่ยวถู่หรือ?”

“เหตุใดจึงชื่อเช่นนี้?”