บทที่ 1397 – ตอนที่ต้องอ่านของ ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
ตอนนี้ของ ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย โดย GoodNovel ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนติกทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 1397 จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ท้ายที่สุดแล้ว หลังจากขึ้นเขามา คนใบ้ก็ช่วยชีวิตนางไว้หลายครั้ง
แน่นอนว่านางปรารถนาให้คนใบ้มีชีวิตอยู่ได้นานขึ้น
แต่คนใบ้กลับส่ายหน้า แล้วเขียนตอบว่า เจ้าขอแต่สิ่งที่เจ้าต้องการเถิด มิต้องกังวลเรื่องข้า
“มิกังวลหรอก ถึงเวลาแล้วค่อยว่ากัน” ลั่วชิงยวนมิได้กล่าวต่อ เพราะดูท่าทางแล้วคนใบ้มิค่อยเต็มใจนัก
สายลมยามราตรีพัดมาพร้อมกับความหนาวเย็นที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา
“กลับไปพักผ่อนเถิด ข้าจะสำรวจในห้องตำราต่อว่ายังมีเบาะแสอื่นใดหรือไม่”
จากนั้นลั่วชิงยวนก็กลับไปยังห้องตำรา
แต่คนใบ้กลับมิได้กลับเข้าไปในห้อง เขาเฝ้ายามอยู่นอกห้องตำรา
......
ในความมืดมิด ฝูเหมิ่งวิ่งหนีสุดชีวิต
ด้านหลังของเขามีร่างในชุดสีแดงที่ยังคงไล่ตามติด
เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกของสตรีชุดแดงดังขึ้น “จิ้งเฉิง เจ้าจะหนีไปที่ใด บัดนี้เพิ่งจะกลัวหรือ มิสายไปหน่อยหรืออย่างไร”
ฝูเหมิ่งหันหลังกลับไปมองด้วยความหวาดกลัว ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดผวา และยังคงวิ่งหนีหลบหลีกไปเรื่อย ๆ
ขณะที่หงไห่และโฉวสือชีกำลังสำรวจหาทางในป่า เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก็ตกใจรีบหลบเข้าไปในพุ่มไม้
ทั้งสองมิกล้าส่งเสียงใดออกมา
แล้วก็ได้เห็นฝูเหมิ่งวิ่งหนีสุดชีวิต ดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวไล่ตามเขาอยู่
ทั้งสองแอบสังเกตการณ์อยู่เงียบ ๆ จากนั้นก็ค่อย ๆ ตามไป
......
เมื่อใกล้รุ่งสาง หงไห่และโฉวสือชีก็กลับมา
ลั่วชิงยวนที่ฟุบอยู่บนโต๊ะก็ตื่นขึ้น
เมื่อเปิดประตูห้อง แสงแดดสดใสยามเช้าก็สาดส่องเข้ามาทำให้รู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งร่าง
โฉวสือชีกล่าวอย่างตื่นเต้น “เจอทางออกแล้ว!”
“เมื่อคืนพวกข้าตามชายแปลกหน้าผู้หนึ่งไปจนเจอทางออก”
“เพียงแต่ต้องเดินเลียบหน้าผาไปเรื่อย ๆ ทางแคบมาก ทั้งยังไม่มีที่กั้นและไม่มีเชือกด้วย”
หงไห่กล่าวอย่างมิพอใจ “เมื่อวานเจ้าก็กินเอร็ดอร่อยดีนี่!”
ลั่วชิงยวนหัวเราะ “ยามเย็นข้าทำอาหารเองดีกว่า ประเดี๋ยวพวกเจ้าไปดูรอบ ๆ ห้องอื่นว่ามีสมุนไพรอะไรอีกหรือไม่ แล้วเก็บมารวมกันให้หมด”
“ผงไล่งูก็หมดแล้ว ต้องเตรียมเพิ่มอีก”
ทั้งสองพยักหน้า
หงไห่และโฉวสือชีจึงค้นไปทั่วทุกซอกมุมทั้งเรือน และถึงขั้นไปหาเครื่องยาสมุนไพรในป่าด้วย
ลั่วชิงยวนนำเครื่องยาสมุนไพรทำเป็นโอสถลูกกลอนและผงยา
หงไห่และโฉวสือชียังคัดเลือกอาวุธที่ถนัดมือติดตัวมาด้วย และเตรียมเชือกไว้สำหรับข้ามหน้าผา
เมื่อเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว ก็รอเพียงอาการบาดเจ็บหายดี
แต่ยังมิทันได้พักผ่อนนานเท่าที่ควร
ในคืนวันที่สองหลังจากนั้น
เงาร่างในชุดแดงก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูของพวกเขาอย่างเงียบเชียบ
ทำเอาหงไห่ตะโกนลั่นด้วยความตกใจกลัว “นี่มันอะไร!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
อ่านมาสามร้อยกว่าตอน ยอมรับว่านางเอกเป็นคนเก่ง เก่งแต่ทำเรื่องโง่ๆ โง่จนอ่านไปเจ็บอกไป โมโหจนจะเป็นลม ทำเพื่อผู้ชายแบบอิอ๋องไม่รู้กี่รอบ อีกกี่ตอนนางเอกถึงจะฉลาด...
หายไปไหน ไม่อัพหลายวันแล้ว ติดอยู่ตอนที่ 1386 รออ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้น๊า...
รู้ว่ารวยแย่เองก่อความวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น ทำไมไม่วางยาให้เป็นใบ้ บางบทก็ฉลาดเกินบทจะโง่ก็สุดจริง...
อาจารย์ก็ถูก รั่วให้เพียงใช้ประโยชน์ ตัวเองก็ถูกสู้เชิงหัวใจประโยชน์ เกือบตายหลายครั้ง แต่ก็ไม่ไปไหนสักที คอนจบรักกันดูดดื่มแน่นอนสินะ 5555...
มือสังหารในวังอ๋องก็องค์ชายห้าแหละ เดาตั้งแต่หมอกู้พูดว่า ไปหมดแล้วท่านเลิกแสดวได้แล้ว 555...
องค์ชายห้าตั้งใจ นางเอกก็รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งเข้าใกล้องค์ชายห้ายิ่งมีเรื่องแต่ก็ไม่เลิก55555...
ยังรออ่านนะคะ...
นางเอกปลอมตัวเป็นผู้ชายทำไมถ้านิสัยยังเหมือนเดิม...
ผัวอย่างเลว้าย แต่นางเอกก็คงรักผัวขั้นสุด เกือบทิ้งชีสิตหลายครั้งเพราะช่วยผัว ในขณะที่ผัวก็พยายามฆ่าตัวเองตลอด กู่คงเป็นเพียงข้อองมากกว่า 5555...
เกิดอะไรขึ้นคะ ไม่เขียนต่อแล้วเหรอ...