ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1397

ท้ายที่สุดแล้ว หลังจากขึ้นเขามา คนใบ้ก็ช่วยชีวิตนางไว้หลายครั้ง

แน่นอนว่านางปรารถนาให้คนใบ้มีชีวิตอยู่ได้นานขึ้น

แต่คนใบ้กลับส่ายหน้า แล้วเขียนตอบว่า เจ้าขอแต่สิ่งที่เจ้าต้องการเถิด มิต้องกังวลเรื่องข้า

“มิกังวลหรอก ถึงเวลาแล้วค่อยว่ากัน” ลั่วชิงยวนมิได้กล่าวต่อ เพราะดูท่าทางแล้วคนใบ้มิค่อยเต็มใจนัก

สายลมยามราตรีพัดมาพร้อมกับความหนาวเย็นที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา

“กลับไปพักผ่อนเถิด ข้าจะสำรวจในห้องตำราต่อว่ายังมีเบาะแสอื่นใดหรือไม่”

จากนั้นลั่วชิงยวนก็กลับไปยังห้องตำรา

แต่คนใบ้กลับมิได้กลับเข้าไปในห้อง เขาเฝ้ายามอยู่นอกห้องตำรา

......

ในความมืดมิด ฝูเหมิ่งวิ่งหนีสุดชีวิต

ด้านหลังของเขามีร่างในชุดสีแดงที่ยังคงไล่ตามติด

เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกของสตรีชุดแดงดังขึ้น “จิ้งเฉิง เจ้าจะหนีไปที่ใด บัดนี้เพิ่งจะกลัวหรือ มิสายไปหน่อยหรืออย่างไร”

ฝูเหมิ่งหันหลังกลับไปมองด้วยความหวาดกลัว ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดผวา และยังคงวิ่งหนีหลบหลีกไปเรื่อย ๆ

ขณะที่หงไห่และโฉวสือชีกำลังสำรวจหาทางในป่า เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก็ตกใจรีบหลบเข้าไปในพุ่มไม้

ทั้งสองมิกล้าส่งเสียงใดออกมา

แล้วก็ได้เห็นฝูเหมิ่งวิ่งหนีสุดชีวิต ดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างที่น่ากลัวไล่ตามเขาอยู่

ทั้งสองแอบสังเกตการณ์อยู่เงียบ ๆ จากนั้นก็ค่อย ๆ ตามไป

......

เมื่อใกล้รุ่งสาง หงไห่และโฉวสือชีก็กลับมา

ลั่วชิงยวนที่ฟุบอยู่บนโต๊ะก็ตื่นขึ้น

เมื่อเปิดประตูห้อง แสงแดดสดใสยามเช้าก็สาดส่องเข้ามาทำให้รู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งร่าง

โฉวสือชีกล่าวอย่างตื่นเต้น “เจอทางออกแล้ว!”

“เมื่อคืนพวกข้าตามชายแปลกหน้าผู้หนึ่งไปจนเจอทางออก”

“เพียงแต่ต้องเดินเลียบหน้าผาไปเรื่อย ๆ ทางแคบมาก ทั้งยังไม่มีที่กั้นและไม่มีเชือกด้วย”