ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1398

ลั่วชิงยวนสะดุ้งลุกขึ้นตื่นด้วยความตกใจ เห็นชุดสีแดงวูบผ่านทางช่องว่างหน้าต่าง

นางเดินไปเปิดประตู ก็เห็นหงไห่ถือดาบยาวเดินออกมาด้วยท่าทีดุดัน

ลั่วชิงยวนปลอบ “ไม่มีอะไร มิใช่หลอนไปเองหรอกหรือ ไปพักเถิด”

เดิมทีหงไห่ตั้งใจจะบอกว่าเขาเห็นเงาสีแดงจริง ๆ แต่เมื่อเห็นว่าลั่วชิงยวนมิได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย เขาจึงมิได้เอ่ยคำใดต่อ

จากนั้นก็หันหลังกลับเข้าไปในห้อง

เมื่อลั่วชิงยวนกลับเข้าไปที่ห้อง ก็เห็นสตรีชุดแดงผู้นั้นกำลังรอคอยนางอยู่ในห้อง

“อวี๋ตันเฟิ่งหรือ?” ลั่วชิงยวนถามอย่างลองเชิง

สตรีชุดแดงเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าก็ฉลาดนี่”

“เจ้าตายได้อย่างไร?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความสนใจ ด้วยอยากรู้ว่าเหตุใดที่นี่จึงมีสภาพเช่นนี้

ความเคียดแค้นผุดขึ้นมาในดวงตาของอวี๋ตันเฟิ่ง “ถูกคนที่ข้ารักที่สุดฆ่าตาย”

“คนที่เจ้ารักที่สุดหรือ?” ลั่วชิงยวนนั่งลงด้วยท่าทางผ่อนคลาย ตั้งใจจะฟังเรื่องราวของอวี๋ตันเฟิ่ง

“เจ้าก็คงได้เห็นไปบ้าง ที่นี่เป็นสถานที่ที่ข้าสร้างขึ้นด้วยหยาดเหงื่อแรงกายทั้งหมดของข้า”

“จุดประสงค์แรกเริ่มคือ การรับคนที่ถูกระบุว่าเป็นทาส ข้ามิอาจเปลี่ยนแปลงใต้หล้าอยุติธรรมผืนนี้ได้ แต่ข้าสามารถทำทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้พวกเขามีที่พักพิงที่ดีกว่านี้”

“และโหยวจิ้งเฉิงก็คือทาสคนแรกที่เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ยอมรับ”

“ข้าคิดว่า ข้าได้ทำความดีอันยิ่งใหญ่แล้ว แต่หารู้ไม่ว่านั่นคือการปล่อยเสือเข้าบ้าน”

“อยู่ร่วมกันนานวันเข้าข้าก็ตกหลุมรักเขา ข้าแบ่งปันทุกสิ่งของข้ากับเขา ให้เขามีส่วนร่วมในทุกเรื่อง”

“แต่ความคิดเห็นของเรากลับขัดแย้งกัน เมืองแห่งภูตผีสร้างขึ้นมาก็เพื่อรับคนที่ถูกตีตราว่าเป็นทาส”

“แต่เขามิต้องการรับคนเพิ่มให้มากขึ้นอีก เพราะจำนวนคนยิ่งมาก ทรัพยากรก็ยิ่งกระจายไป”

“ถึงแม้ว่าจะขัดแย้งกัน แต่ข้าก็ยังคงเคารพความคิดเห็นของเขา และค่อย ๆ หยุดรับผู้คนใหม่ ๆ เข้ามาอีก เรื่องเมืองแห่งภูตผีจึงค่อย ๆ เงียบหายไป”

“จนกระทั่งวันแต่งงานของข้ากับเขา เขาก็ฆ่าข้า”

“แล้วเข้ายึดครองที่แห่งนี้”

“กลายเป็นเจ้าเมืองแห่งภูตผี”

ในดวงตาของอวี๋ตันเฟิ่งเต็มไปด้วยความแค้นอาฆาตที่ไร้ที่สิ้นสุด

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็โกรธกับชะตากรรมที่อวี๋ตันเฟิ่งต้องเผชิญ

นางอดมิได้ที่จะถาม “แล้วโหยวเซียงเล่า? โหยวเซียงเป็นลูกสาวของพวกเจ้าหรือ?”