ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 14

ลั่วชิงยวนยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับ ฟู่เฉินหวนสาวเท้าสองสามก้าว จ้องมองนางด้วยความโกรธ "เจ้าเป็น

คนทำอย่างนั้นรึ?!"

ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างสงบ พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง "ท่านเชื่อหม่อมฉันแล้วหรือเพคะ?"

คำที่นางพูดออกมาหมายถึงยอมรับมัน

ฟู่เฉินหวนรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก เขาดึงดาบยาวออกมาจากเอวขององครักษ์ส่วนพระองค์ พลางชี้ไปที่คอของลั่วชิงยวน และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ข้าจะฆ่าเจ้า!"

ลั่วชิงยวนชูคอด้วยท่าทางเย็นชาและเย่อหยิ่ง "หากท่านอ๋องต้องการฆ่าก็ฆ่าเถิดเพคะ หลังจากที่ฆ่าหม่อมฉันแล้ว สิ่งล่อสายฟ้าในตำหนักอ๋องนี้ยังไม่ถูกถอนออกไป และพายุฝนฟ้าคะนองนี้จะกินเวลาอีกหลายวัน ตำหนักของท่านอ๋องจะกลายเป็นซากปรักหักพังเป็นแน่ อย่าได้คิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อแม้แต่คนเดียว!"

“เจ้า!” ฟู่เฉินหวนกำดาบยาวไว้ในมือ ก่อนจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

เซียวชูพยุงฟู่เฉินหวนทันทีด้วยความตกใจ และเป็นกังวล "ท่านอ๋อง!"

“ท่านหมอกู้อยู่ที่ไหน! ท่านหมอกู้!” เซียวชูตะโกนทันที

องครักษ์นายหนึ่งตอบว่า "หมอกู้หมดสติหลังจากหนีออกมาจากกองไฟ!"

เห็นดังนั้นลั่วชิงยวนจึงก้าวไปข้างหน้า และคว้าข้อมือของฟู่เฉินหวนขึ้นมาเพื่อสัมผัสชีพจรของเขา

ดวงตาของฟู่เฉินหวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาผลักลั่วชิงยวนออกไปด้วยความโกรธ

“ท่านอ๋อง ท่านยังต้องการมีชีวิตอยู่หรือไม่? ” ลั่วชิงยวนขู่อย่างไม่เกรงกลัว

ฟู่เฉินหวนทำได้เพียงระงับความโกรธในใจ หยุดขยับตัว และปล่อยให้นางจับชีพจรสักพัก

ท่านหมอกู้เป็นลมหมดสติไปแล้ว ตอนนี้เขาทำได้เพียงปล่อยให้นางรักษาเขา ลั่วชิงยวนหัวเราะเย้ยหยันเขาในใจ อย่างน้อยเขาก็เชื่อมั่นในความสามารถของนาง และเชื่อเรื่องกู่ฉงกับสิ่งล่อสายฟ้า

แต่ทว่าเชื่อแล้วอย่างไร เขายังคงปกป้องรักษาคนรักของเขาเช่นเคย

ความไม่พอใจก่อตัวขึ้นในหัวใจของนางอีกครั้ง นางรู้ว่า นี่เป็นความไม่พอใจของเจ้าของร่างเดิม ความแค้นในตัวนางก็ยังไม่เหือดหายไป

แต่ถึงแม้ว่าจะไม่พอใจแล้วจะอย่างไรได้? ชายผู้นี้ไม่มีนางในหัวใจ

“ท่านอ๋องอาเจียนเป็นเลือดเพราะความโกรธ สงบสติอารมณ์ลงได้ ก็จะมิเป็นไรแล้วเพคะ แต่บาดแผลบนพระวรกายของท่านอ๋องนั้นถูกน้ำ จำเป็นต้องทำแผลใหม่อีกครั้ง มิฉะนั้นอาการบาดเจ็บจะยิ่งแย่ลง และท่านอาจสิ้นพระชนม์ได้” ลั่วชิงยวนพูดอย่างเย็นชา หลังจากจับชีพจรเสร็จ

คำว่า "สิ้นพระชนม์" เต็มไปด้วยน้ำเสียงข่มขู่

ฟู่เฉินหวนรู้ว่านางกำลังขู่เขา แต่เขาทำได้เพียงรับฟังคำขู่ของนางเท่านั้น เขารู้ดีว่าอาการบาดเจ็บของเขามันร้ายแรงมาก

“หากท่านอ๋องทรงยอมให้หม่อมฉันรักษา เช่นนั้นเรามาพูดถึงเงื่อนไขกันตามลำพังเถิดเพคะ”

ดวงตาของฟู่เฉินหวนเคร่งขรึม สายตาไม่มีความโกรธ แต่ก็ยากที่จะหยั่งรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สายตานี้ทำให้คนรู้สึกเย็นยะเยือก

เขาพูดด้วยเสียงต่ำ "ห้องตำรา"

ลั่วชิงยวนไม่รีบที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของฟู่เฉินหวน นางกลับไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าที่แห้งสะอาดเรียบร้อยแล้ว นางถึงกลับมาที่ห้องตำรา

เซียวชูที่เฝ้าอยู่ข้างนอกประตู เมื่อเขาเห็นนางเดินมา ก็รีบผลักประตูเปิดออก

ห้องตำราล้อมรอบไปด้วยไม้จันทน์ เมื่อเดินเข้ามาก็สามารถทำให้รู้สึกสงบใจ

ลั่วชิงยวนสังเกตการตกแต่งห้องตำราโดยมิรู้ตัว เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีสิ่งชั่วร้ายที่ส่งผลกระทบต่อฮวงจุ้ย ดูเหมือนว่า ห้องตำรานี้จะอยู่ภายใต้การดูแลอย่างเข้มงวด ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ห้องตำรานี้ ดังนั้นผู้ที่ต้องการที่จะทำร้ายฟู่เฉินหวนจึงมิสามารถเข้ามาทำอะไรในห้องนี้ได้

“เจ้ามองอะไรอยู่? ยังต้องหาอะไรอีก?” ฟู่เฉินหวนซึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้พูดขึ้นอย่างเงียบ ๆ

น้ำเสียงที่เย็นชามีการลองเชิง และการระวังแอบแฝงอยู่

"แน่นอนว่าหม่อมฉันกำลังตรวจดูว่าในห้องตำรานี้มีสิ่งล่อสายฟ้าหรือไม่ หากมีสายฟ้าผ่าลงมาที่นี่ ชีวิตของท่านอ๋องมิได้สำคัญ แต่หม่อมฉันยังมิอยากตายเพคะ" ลั่วชิงยวนพูดอย่างเย็นชา นางนั่งลงกับพื้น และเอื้อมมือไปปลดเสื้อผ้าของฟู่เฉินหวน

เขาเองก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดแล้ว แม้ว่าข้างนอกฝนจะตกหนัก แต่อุณหภูมิในห้องตำรานั้นเย็นสบาย เมื่อลั่วชิงยวนปลดกระดุมเสื้อผ้าเขาและเปิดออก เขาก็รู้สึกขนลุกซู่ มือที่วางอยู่บนเก้าอี้คว้าที่จับแน่นโดยไม่รู้ตัว

ลั่วชิงยวนปลดผ้าก๊อซที่เปื้อนเลือดออก นางพูดขึ้นอย่างใจเย็น "หม่อมฉันมีเงื่อนไขในการรักษาบาดแผลของท่าน หม่อมฉันต้องการสิทธิ์ในการเข้าและออกห้องยาอย่างอิสระ หม่อมฉันต้องการสมุนไพร"