ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 13

เมื่อได้ยินเสียง ทุกคนมองไปที่ลั่วชิงยวนที่ประตูด้วยสายตารังเกียจ

ซูโหยวขมวดคิ้วและก้าวไปข้างหน้า และกันไม่ให้นางเข้ามาด้านในอีกครั้ง ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างเฉียบขาด ก่อนจะผลักเขาออกไปแล้วเดินเข้ามา

สายตาที่เฉียบคมเมื่อสักครู่ ทำให้ซูโหยวเกิดความกลัวเล็กน้อย

น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ "เจ้าจะก่อเรื่องอันใดอีก?"

ลั่วชิงยวนมองไปที่ลั่วเยวี่ยอิงอย่างเย็นชา นางหยิบเครื่องประดับปีศาจนั้นออกมา แล้วถามเสียงเย็น "ทำไมเจ้าไม่อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับวัตถุที่ล่อสายฟ้านี้ เพื่อให้ทุกคนเข้าใจเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังหน่อยเล่า"

ลั่วเยวี่ยอิงรู้สึกผิดเล็กน้อย และไม่กล้ามองนาง แต่นางก็พูดขึ้นอย่างจริงจัง "ท่านพี่ถามข้าเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร ซูโหยวเองก็เห็นว่า ข้าเป็นคนหยิบของชิ้นนั้นออกไป ท่านพี่นำมันกลับมาเพื่อจะพิสูจน์อันใด?”

"นั่นเป็นเพราะข้าเป็นคนขอให้เจ้านำของชิ้นนี้ออกมา แน่นอนว่าเจ้าไม่สามารถอธิบายเหตุผลได้" ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ

ลั่วเยวี่ยอิงปฏิเสธที่จะยอมรับความจริง นางมองหน้านางด้วยน้ำตาคลอเบ้า และพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร "ท่านพี่พูดอะไรก็ล้วนเป็นเช่นนั้น ท่านพี่เป็นบุตรที่ถูกต้องตามกฎหมาย ตั้งแต่เด็กจนโตข้าก็เชื่อฟังท่านมาตลอดะ"

น้ำเสียงและหน้าตาที่น่าสงสารนั้น ทำให้ผู้คนคิดว่า ลั่วชิงยวนรังแกนางตั้งแต่นางยังเด็ก!

สิ่งนี้กระตุ้นให้ฟู่เฉินหวนที่ปกป้องนาง เขาตำหนิลั่วชิงยวนอย่างเย็นชา "ลั่วชิงยวน เจ้าอย่าลืมสิ่งที่ตัวข้าอ๋องผู้นี้เคยเตือนเจ้า! ออกไปซะ!"

ความโกรธพลุ่งพล่านในใจของลั่วชิงยวน นางทุบสิ่งนั้นลงบนพื้นทันที หลังจากที่มันแตกเป็นเสี่ยง ๆ มีเข็มเหล็กแหลมคมซ่อนอยู่ในซากปีศาจนั้น ความหนาเท่าหัวแม่มือ ปกคลุมด้วยลวดลายสายฟ้าและอักษรรูน

“เห็นหรือยัง? สิ่งที่ล่อสายฟ้าไม่ใช่ของประดับนี่ แต่เป็นซากสายฟ้าที่ซ่อนอยู่ด้านใน!”

ทุกคนตกใจเมื่อเห็นสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ?

ใบหน้าของลั่วเยวี่ยอิงซีดเซียว แต่นางตอบสนองอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยความประหลาดใจ "ท่านพี่ ทำไมท่านถึงนำมันกลับเข้ามา! รีบนำมันออกไปเถิดเจ้าค่ะ! มันจะทำร้ายท่านอ๋องนะเจ้าคะ!"

ฟู่เฉินหวนมองไปที่ซูโหยว และซูโหยวก็เข้ามาหยิบสายล่อฟ้านั่นแล้วโยนออกไปนอกประตูทันที

ลั่วชิงยวนกอดอกและยิ้มอย่างเย็นชา "ซากนี้ไม่สามารถก่อให้เกิดฟ้าผ่าลงมาได้ นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของสิ่งที่ล่อสายฟ้าเท่านั้น และในตำหนักอ๋องแห่งนี้มีสิ่งนี้ซ่อนอยู่มากกว่าสิบชิ้น มันจะต้องวางไว้ในทิศทางต่าง ๆ เพื่อสร้างพลังบางอย่างเฉพาะ และเมื่อมีพายุฝนฟ้าคะนองเท่านั้น ถึงจะสามารถดึงดูดสายฟ้า!"

"และลั่วเยวี่ยอิง เจ้าไม่เข้าใจข้อเท็จจริงแม้แต่ผิวเผินด้วยซ้ำ! เจ้าจงใจปกปิดความจริง และแอบอ้างความดีความชอบ เจ้ากลัวอะไรกันแน่?"

นางรู้ว่าลั่วเยวี่ยอิงจะไม่ให้โอกาสนางทำประโยชน์ต่อหน้าฟู่เฉินหวน แม้ว่านางจะไม่ต้องการความดีความชอบนี้ แต่นางก็ไม่สามารถมองดูความเจ้าเล่ห์ของลั่วเยวี่ยอิงได้!

นางแค่ต้องการใช้โอกาสนี้ฉีกหน้ากากความเจ้าเล่ห์ของลั่วเยวี่ยอิงต่อหน้าสาธารณะเท่านั้น!

ลั่วเยวี่ยอิงไม่คาดคิดว่า คนโง่เขลาผู้นี้จะเข้าใจสิ่งเหล่านี้จริง ๆ แถมนางยังพูดอย่างชัดเจน และมีเหตุผล แต่นางกลับไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ใบหน้านางแดงผาดอย่างรวดเร็ว

"ข้า...ข้าไม่ได้..."

ลั่วเยวี่ยอิงไม่สามารถตอบโต้ได้ ดังนั้นนางจึงหันศีรษะไปทางฟู่เฉินหวน และร้องไห้อย่างเสียใจว่า "ท่านอ๋อง หม่อมฉันมิได้..."

"นอกจากการแสร้งร้องไห้ขอความเห็นใจ เจ้าทำอะไรได้อีก? หากเจ้ามีความสามารถจริงก็จงไปหาสิ่งล่อสายฟ้า และพิสูจน์ความสามารถของเจ้าสิ! พิสูจน์ว่า เจ้าเป็นคนช่วยชีวิตทุกคนจริง ๆ !" น้ำเสียงของลั่วชิงยวนคมกริบราวกับมีด นางเปิดเผยลั่วเยวี่ยอิงอย่างไม่เกรงใจ

ลั่วเยวี่ยอิงกังวลมาก แต่นางทำได้เพียงร้องไห้

ขณะนั้นสายตาที่ซูโหยวมองลั่วเยวี่ยอิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย หากนางเข้าใจสิ่งนี้จริง ๆ นางควรโต้เถียงลั่วชิงยวน แทนที่จะเอาแต่ร้องไห้

ในทางตรงกันข้าม ลั่วชิงยวนพูดถึงสิ่งล่อสายฟ้าได้อย่างชัดเจนและมีเหตุผล แม้ว่ามันจะฟังดูไร้สาระ แต่ก็มีสิ่งที่ล่อสายฟ้าอยู่จริง

และเครื่องประดับนั้น อยู่ที่นั่นก่อนที่ลั่วชิงยวนจะแต่งงานกับท่านอ๋องเข้ามาภายในตำนหนัก ดังนั้นจึงเป็นไปมิได้ที่ลั่วชิงยวนจะเป็นคนวางไว้ที่นั่นเพื่อแสดงละคร

"ท่านอ๋อง หม่อมฉัน... หม่อมฉันมิรู้จริง ๆ ว่าสิ่งล่อสายฟ้าคืออะไร หม่อมฉันแค่คิดว่ามันน่าจะเป็นชั่วร้าย หม่อมฉันจึงหยิบมันออกไป หม่อมฉันมิเข้าใจเลยว่าสิ่งที่ท่านพี่พูดคืออะไร" ลั่วเยวี่ยอิงเงยหน้าขึ้นอย่างไร้เดียงสา ด้วยรูปลักษณ์ที่น่ารักและน่าสงสาร

ลั่วชิงยวนคิดว่า หลักฐานอยู่ตรงหน้าฟู่เฉินหวนขนาดนี้ เขายังคงไม่ฟังความข้างเดียวของลั่วเยวี่ยอิงหรอกกระมัง?