ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 12

"เจ้าดูที่พื้นสิ มีกู่ฉงที่ข้าบดขยี้อยู่! ถ้าเอามันออกมาไม่ทันเวลา เจ้านายของพวกเจ้าคงตายไปแล้ว!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูโหยวก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่ห้องและตรวจดูที่พื้น และเห็นหนอนที่ถูกบดขยี้อยู่จริง เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าหยิบซากมันขึ้นมา และถามท่านหมอกู้ที่เพิ่งเย็บแผลให้ท่านอ๋องเสร็จ “ท่านหมอกู้ ท่านคิดว่าสิ่งนี้คือกู่ฉงหรือไม่?”

ดวงตาของท่านหมอกู้สว่างขึ้น เขาตรวจสอบก่อนจะพยักหน้าและพูดว่า "ข้าว่าแล้วทำไมพิษบาดแผลของท่านอ๋องถึงได้แปลกประหลาดยิ่งนัก ไม่ทำลายชีวิต ที่แท้คือพิษกู่ฉงนี่เอง มันไม่ทำลายชีวิต แต่ช่วยให้หนอนตัวนี้ได้เข้าไปข้างในร่างกายนั่นเอง"

หลังจากพูดจบ ท่านหมอกู้ก็อุทานว่า "โอ้! โชคดีจริง ๆ ที่นำสิ่งนี้ออกมาได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นชีวิตของท่านอ๋องอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูโหยวและฟู่เฉินหวนที่อยู่บนเตียงต่างก็ตกใจ

ซูโหยวรู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง ไม่เข้าใจว่า ทำไมนางถึงยื่นมือเข้ามาช่วย แต่เมื่อสักครู่นางถูกตำหนิอย่างไม่เป็นธรรม ดังนั้นเขาจึงรีบบอกให้องครักษ์ตัวลั่วชิงยวนทันที

"ข้าน้อยรีบร้อนจนเกินไป ขอประทานอภัยพระชายาด้วยขอรับ" ท่าทีของซูโหยวสุภาพขึ้นมาก เขาทำความเคารพนาง

ลั่วชิงยวนต้องการเข้าไปด้านในเพื่อหลบฝน

แต่จู่ ๆ ลั่วเยวี่ยอิงที่อยู่ด้านในก็พูดขึ้นว่า "ข้าไม่รู้มาก่อนว่าท่านพี่รู้ทักษะทางการแพทย์ด้วย รู้แม้กระทั่งกู่ฉง ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านพี่จริง ๆ ที่ลงมือได้ทันเวลา!"

เมื่อซูโหยวได้ยินสิ่งนี้ แววตาสงสัยก็ฉายวาบระหว่างคิ้วของเขา เขายกมือขึ้นเพื่อหยุดลั่วชิงยวนที่กำลังจะเข้าประตู

น้ำเสียงของซูโหยวเย็นขึ้นเล็กน้อย "ห้องนี้แออัดแล้วขอรับ พระชายาควรรออยู่ด้านนอก"

มันชัดเจนมากที่เขากำลังระวังนาง แออัดอย่างนั้นหรือ? ห้องกว้างและปราศจากฝูงชนเช่นนี้ จะแออัดได้อย่างไรกัน?

ขณะนี้ฝนตกหนักมาก นางเพียงแค่ต้องการเข้าไปหลบฝนด้านใน และพักเพียงครู่เดียวเท่านั้น!

นางวิงเวียนศีรษะ ทั้งตัวเปียกโชก ใต้ชายคาไม่สามารถบดบังสายฝนที่กระหน่ำลงมาได้ ตะเกียงหลายดวงในจวนก็โดนพายุพัดจนดับไปหมดแล้ว ฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหว นางไม่สามารถกลับไปที่ห้องได้ ทำได้เพียงกอดร่างที่สั่นเทาซุกตัวอยู่ใต้ชายคา รอให้ฝนซาลงเท่านั้น

เหล่านางรับใช้ทยอยกันเข้ามาท่ามกลางสายฝน นำน้ำแกง ยารักษาโรค และน้ำร้อนสะอาดใส่ถังมาให้

ลั่วชิงยวนยังเห็นนางรับใช้คนหนึ่งถือร่มมา ก่อนที่ร่มในมือของนางถูกลมพัดจนปลิวไป นางรับใช้คนนั้นก็ถูกพัดจนล้มลงท่ามกลางสายฝน เปียกโชกไปทั้งตัว

ของถูกส่งไปที่ห้องทีละชิ้น ลั่วเยวี่ยอิงพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง "ข้าสั่งให้คนไปเตรียมข้าวของมาให้ แต่ไม่ทราบว่าจำเป็นจะต้องใช้หรือไม่"

ซูโหยวกล่าวอย่างขอบคุณ "ขอบคุณขอรับคุณหนูรอง ท่านช่างมีน้ำใจยิ่งนัก"

ท่านหมอกู้พยักหน้าและพูดว่า "แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่ได้ใช้ในยามนี้ แต่เราทุกคนสามารถรับรู้ได้ถึงน้ำใจของคุณหนูรองที่มีต่อท่านอ๋อง"

ฟู่เฉินหวนจับมือของลั่วเยวี่ยอิงและพูดเบา ๆ ว่า "ขอบใจเจ้ามาก"

ลั่วเยวี่ยอิงแสดงสีหน้ากังวลและพูดเบา ๆ "ขอเพียงแค่ท่านอ๋องปลอดภัยก็เพียงพอแล้วเพคะ"

ลั่วชิงยวนที่ฟังคำเหล่านี้จากด้านนอกรู้สึกคลื่นไส้ ลั่วเยวี่ยอิงก็เพียงแค่ขยับริมฝีปากของนางเท่านั้น โยนงานให้กลุ่มนางรับใช้ นางไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด ของที่เตรียมมาก็ไม่ได้มีประโยชน์อันใด ยังได้รับคำชมมากมายถึงเพียงนี้

หากมีโอกาส นางจะฉีกหน้ากากของลั่วเยวี่ยอิงออกมาให้ให้พวกเขาดู!

ภายในห้อง ลั่วเยวี่ยอิงยังคงพูดคุยกับฟู่เฉินหวนอย่างกะหนุงกะหนิง ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงเดินไปหลบฝนที่โถงทางเดินแทน เพราะไม่ต้องการฟังอีกต่อไป

ทันใดนั้น หอกที่ติดอยู่บนเก้าอี้ตรงโถงทางเดินทำให้นางตกใจเล็กน้อย เข็มทิศในแขนเสื้อสั่นอีกครั้ง คิ้วของนางก็กระตุก

นางหยิบเข็มทิศออกมาดู และเห็นว่าเข็มทิศหมุนอย่างต่อเนื่อง การสั่นสะเทือนมีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ และยังคงมีฟ้าแลบเป็นประกายอยู่ด้านบน

เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ฟ้าร้อง แสงไฟในเมฆเป็นเหมือนดาบยาวที่คมกริบ ห้อยอยู่เหนือห้องของฟู่เฉินหวน ก่อนแวบผ่านไป

นางหลี่ตาลง และความคิดที่แวบเข้ามาในหัวของนางในทันทีคือ การช่วยชีวิตคน!

หากเดาไม่ผิดแล้ว ภายในตำหนักอ๋องจะต้องมีการติดตั้งสายล่อฟ้าเป็นแน่ และทิศทางของสายฟ้าก็คือห้องของฟู่เฉินหวน!

ภายในห้องจะมีของมีคมที่เป็นเหล็กเป็นตัวล่อ

นางรีบเดินไปที่ห้องทันที

ในขณะนั้นเอง นางชะงักเล็กน้อย หากพูดไปตามตรงคงไม่มีใครเชื่อนางแน่ และซูโหยวก็ไม่ให้นางเข้าไปในห้อง!

มีแสงเย็นในดวงตาของนาง

ลั่วชิงยวนเดินมาที่ประตูห้อง ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านหมอกู้รักษาฟู่เฉินหวนถึงไหนแล้ว ลั่วเยวี่ยอิงรออยู่ด้านข้างคนเดียว ลั่วชิงยวนจึงร้องเรียกนาง