ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 11

เมื่อนางได้ยินเช่นนี้ จือเฉาก็รู้สึกปลื้มปีติ นางพูดเสียงติดอ่างด้วยความตกใจ "พระ... พระชายา แต่บ่าวทำอะไรไม่เป็นเลยนะเจ้าคะ"

“เจ้ารู้วิธีส่งชาและส่งน้ำหรือไม่? วิธีหวีผมแบบง่าย ๆ ทำได้หรือไม่? ถ้าทำได้ ก็เพียงพอแล้ว” นางดึงจือเฉาขึ้นมาจากพื้น

จือเฉาสติยังกลับมาไม่สมบูรณ์นัก ลั่วชิงยวนวางชามและตะเกียบไว้ข้างหน้านาง "กับข้าวเยอะขนาดนี้ ข้ากินคนเดียวไม่หมดหรอก เจ้ามานั่งกินด้วยกันสิ"

จือเฉารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นางทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร นางหยิบชามข้าวขึ้นมาอย่างเชื่อฟัง และเริ่มกิน

เมื่อเห็นท่าทางมึนงงของนาง ลั่วชิงยวนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ และอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความทรงจำบางอย่าง ครั้นเมื่อน้องสาวคนเล็กถูกท่านอาจารย์รับมานั้น นางก็มีลักษณะท่าทางเช่นนี้เช่นกัน

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ ท้องฟ้าก็มืดลง และฝนก็เริ่มตก

หลังจากที่จือเฉาจากไป ในที่สุดลั่วชิงยวนก็มีโอกาสที่หยิบเข็มทิศแห่งโชคชะตาออกมา นางสำรวจมันอย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้นเข็มทิศก็หมุนอย่างรวดเร็ว นางตกใจเล็กน้อย จึงหยิบเข็มทิศแล้วเดินออกไปที่ประตู แต่กำลังจะเข้าไปในลาน จู่ ๆ ฝนก็ตกหนัก

นางเพิ่งสังเกตเห็นฮวงจุ้ยของตำหนักอ๋องแห่งนี้ ด้านหลังตำหนักมีทิวทัศน์เป็นภูเขา ซึ่งหาได้ยากในเมืองหลวง ด้านซ้ายสายน้ำไหล ซึ่งเรียกว่ามังกรฟ้า ด้านขวามีถนนราดยาวซึ่งเรียกว่าเสือขาว ด้านหน้ามีบ่อน้ำซึ่งเรียกว่าหงส์ไฟ และภูเขาด้านหลังนี้เรียกว่าเต่าดำ สมกับเป็นดินแดนอันล้ำค่า ตำหนักถูกสร้างที่จุดนี้ถือเป็นสิริมงคล

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะมีวิญญาณชั่วร้ายซ่อนอยู่ในตำหนัก นางถือเข็มทิศเดินไปรอบ ๆ ทางเดิน แต่ก็ไม่พบแหล่งที่มาของวิญญาณชั่วร้ายนี้ อาจเป็นผลกระทบมาจากพายุ ฝนฟ้าคะนอง คงต้องรอให้พายุสงบลงแล้วค่อยมาดู

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ แต่เต็มไปด้วยความร้อนอบอ้าว ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่ค่อยสบาย

เมื่อตกกลางคืน ละอองสีดำลอยขึ้นเหนืออากาศทางประตูตำหนัก ลั่วชิงยวนคิ้วกระตุก และในวินาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของนางรับใช้ในลานที่วิ่งเข้าไปในลานด้านในท่ามกลางสายฝน

หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฟู่เฉินหวน?

นางรีบหาร่มและเดินออกจากเรือน และบังเอิญเจอจือเฉาที่กำลังเดินผ่านสวนไป ร่างผอมบางนั้นดูเหมือนจะล้มลงกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำได้ทุกเมื่อ

"จือเฉา เกิดอะไรขึ้น?"

จื่อเฉาส่ายหัว "ไม่ทราบเจ้าค่ะ ท่านซูสั่งให้พวกบ่าวไปที่เรือนของท่านอ๋องเจ้าค่ะ"

ลั่วชิงยวนเดาว่าฝนตกหนักเช่นนี้ ต้องเป็นนางรับใช้คนนั้นที่ไม่ต้องการทำงาน จึงผลักจือเฉาออกมาอีกเช่นเคยเป็นแน่ นางรีบพูดกับจือเฉาทันที "เจ้ากลับไปเก็บกวาดที่ห้องของข้า และอย่าออกมาจนกว่าข้าจะกลับไป"

“เอ่อ...” จือเฉางุนงง

“เอ่ออะไร รีบไปสิ!”

"เจ้าค่ะ..." จือเฉาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลับไปที่ห้องของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนเดินไปที่เรือนของฟู่เฉินหวนอย่างรวดเร็ว แต่ระหว่างทางมักถูกดึงดูดด้วยหินแกะสลัก และเครื่องประดับที่อยู่ข้างทางเสมอ รูปปั้นหินสิงโตมีท่าทางดุร้ายในดวงตา และรูปปั้นหินเทาเที่ยที่นั่งอยู่ในลำธาร กำลังกลืนน้ำด้วยความโกรธ ทำให้นางหวาดกลัวไปตลอดทางเดิน มีของตกแต่งแปลก ๆ เต็มไปหมด

เมื่อฟ้าร้อง เข็มทิศในแขนเสื้อนางก็สั่น ตำหนักมงคลหลังนี้ไม่เพียงกลายเป็นบ้านผีสิงเท่านั้น แต่ยังเป็นภัยพิบัติอีกด้วย

เมื่อมาถึงลานของฟู่เฉินหวน มีนางรับใช้กลุ่มใหญ่มารวมตัวกันที่นี่ แต่ไม่ใช่ซูโหยวที่สั่งพวกนาง แต่เป็นลั่วเยวี่ยอิงที่สั่งพวกนางอย่างรีบร้อน

ใช้โอกาสเมื่อพวกนั้นอยู่อีกฝั่งของทางเดิน และทันไม่ได้สังเกตเห็นนาง นางรีบตรงเข้าไปในห้องของฟู่เฉินหวนในทันที