ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 140

“ในจวนของท่านมีที่ใดบ้างที่ชื้นแฉะอยู่ตลอดเวลา?” ลั่วชิงยวนถามอย่างรวดเร็ว

ลั่วหรงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายถามเพราะเหตุใด แต่หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ตอบออกไปว่า "ด้านทิศเหนือของจวนเป็นพื้นที่ป่าไผ่ มีน้ำตกเล็ก ๆ และลำธารอยู่ที่นั่น พื้นที่บริเวณนั้นจึงชื้นแฉะอยู่ตลอดเวลา อวิ๋นสี่เคยพักอยู่ที่เรือนแถวนั้น หลังจากย้ายออกไป แถวนั้นก็ว่างเปล่า”

ทันทีที่นางพูดจบ ลั่วชิงยวนก็เห็นว่าสีหน้าของหลินอวี้เวยเปลี่ยนไป

ดวงตาของลั่วชิงยวนเป็นประกาย นางยกยิ้มมุมปาก "อย่างนี้นี่เอง!"

ลั่วหรงรู้สึกสับสนและไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ ๆ ลั่วชิงยวนถึงอยากไปพื้นที่ในบริเวณนั้น นางจึงได้แต่นำทางลั่วชิงยวนและฟู่เฉินหวนไปยังป่าไผ่แห่งนั้นด้วยตนเอง

บริเวณป่าไผ่ทางทิศเหนือของจวนมหาราชครูแทบไม่มีคนย่างกรายเข้ามาเลย เรียกได้ว่าเป็นสถานที่อันเงียบสงบที่สุดในจวน

เมื่อเปิดประตูสวนเข้าไป ก็ปรากฏรอยเท้าให้เห็นอยู่ทั่ว

ลั่วหรงขมวดคิ้ว “ที่นี่ไม่มีใครอยู่อาศัยมาตั้งนานแล้ว ใครกันที่เข้ามาที่นี่?”

“หลินอวี้เวย” ลั่วชิงยวนพูด เมื่อสังเกตจากรอยเท้าบนพื้นมันดูใกล้เคียงกับรอยเท้าของหลินอวี้เวย ดังนั้นจึงน่าจะเป็นนาง

“เจ้ารู้ได้เช่นไรว่าเป็นนาง” ลั่วหรงตกใจ ลั่วชิงยวนไม่น่าจะคาดเดาเรื่องนั้นได้

ขณะที่ลั่วชิงยวนกำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงประตูถูกปิดเบา ๆ นางขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ที่นั่นมีคน!"

ฟู่เฉินหวนก็สังเกตเห็นสิ่งนั้นได้ในทันที ทันทีที่ลั่วชิงยวนพูด ร่างที่อยู่ข้าง ๆ ก็ใช้วิชาตัวเบาพุ่งตัวออกไปแล้ว

นางและลั่วหรงรีบไล่ตามเขาไป และเมื่อไล่ตามไปทัน พวกนางก็ได้เห็นว่าฟู่เฉินหวนจับตัวคนผู้นั้นเอาไว้ได้แล้ว

เขาเตะชายผู้นั้นลงกับพื้นอย่างแรง

เมื่อได้เห็นชายแปลกหน้าตรงหน้า ลั่วหรงก็รู้สึกตกใจ "เจ้าเป็นใครกัน?!"

เหตุใดถึงมาอยู่ในจวนมหาราชครูได้!

แต่ทว่าน้ำเสียงเย็นชาของฟู่เฉินหวนดังขึ้นเสียก่อน

“เขาเป็นผู้ดูแลคลังที่ตำหนักของข้า ชื่อหลิ่วจิ้น!”

เสียงเย็นชาของฟู่เฉินหวนมีเจตนาสังหาร