ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1404

โฉวสือชีชะงักไปครู่หนึ่ง “มีทางลงไปจากหน้าผาด้วยหรือ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

หลังจากที่ทั้งสามพักผ่อนเพียงพอแล้วก็ออกเดินทางต่อ

มุ่งหน้าลงจากเขาไป

เมื่อเดินไปได้ประมาณหนึ่งชั่วยาม ลั่วชิงยวนก็พาพวกเขามาถึงเชิงผา ที่นี่มีหน้าผาสูงชันทั้งสองด้านและด้านล่างเป็นลำธารตื้น ๆ สายหนึ่ง

พวกเขาก้าวเท้าไปตามลำธาร เดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

ที่นี่อากาศหนาวเย็นจัด หนาวจนมือเท้าชาเลยทีเดียว

ทางเดินบางครั้งก็กว้าง บางครั้งก็แคบ แสงสว่างบางครั้งก็สว่างจ้า บางครั้งก็สลัว

เดินไปนานมาก ในที่สุดด้านหน้าก็ปรากฏร่างหนึ่ง

ศพของหงไห่นั่นเอง

เมื่อตกลงมาจากที่สูงเช่นนั้นจึงมิเหลือแม้แต่ซากศพที่สมบูรณ์...

ลั่วชิงยวนหดหู่ใจ หยิบยันต์รวมวิญญาณออกมาแล้วนำขวดออกมาบรรจุวิญญาณของหงไห่แล้วใส่ไว้ในกระเป๋า

โฉวสือชีและคนใบ้ค้นบริเวณนี้มาครู่หนึ่งแล้ว

เมื่อกลับมาถึง ทั้งสามก็สบตากัน สีหน้าหนักอึ้งไปตามกัน

“ฝูเหมิ่งยังมิตาย”

พวกเขามิพบศพของฝูเหมิ่ง

เรื่องนี้อยู่ในความคาดหมายของลั่วชิงยวนอยู่แล้ว เพราะท้ายที่สุด ในร่างของฝูเหมิ่งในตอนนี้คือโหยวจิ้งเฉิง

แต่เมื่อตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น ร่างกายของฝูเหมิ่งก็น่าจะได้รับความเสียหายไปบ้างแล้ว

“ทุกคนระวังตัวด้วย”

“พวกเราใกล้ถึงที่หมายแล้ว”

ทั้งสามเดินหน้าต่อไปจนมาถึงปากถ้ำแห่งหนึ่ง

กลิ่นอายเย็นเยียบแผ่ซ่านออกมาจากที่นั่น

เมื่อยืนอยู่ที่ปากถ้ำและมองเข้าไปด้านในจะเห็นแต่ความมืดสนิท มีลมหนาวพวยพุ่งออกมา

“ถึงแล้ว”

ลั่วชิงยวนเดินนำหน้าเข้าไปในถ้ำ

ในถ้ำมีเพียงเสียงน้ำหยด เงียบสงัดยิ่งนัก