ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1403

ลั่วชิงยวนรีบเงยหน้าขึ้นมอง

จึงเห็นใบหน้าอันน่าสะพรึงกลัวปรากฏอยู่เหนือศีรษะของนาง!

มิว่าจะเป็นฝูเหมิ่งหรือโหยวจิ้งเฉิงที่อยู่ในร่างของฝูเหมิ่งล้วนจ้องไปที่ลั่วชิงยวน

เป้าหมายของพวกเขาคือลั่วชิงยวนมาโดยตลอด!

ฝูเหมิ่งแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมกระโจนเข้ามา

ทันใดนั้นเอง หงไห่ก็ตัดเชือกที่เอวทิ้งแล้วพุ่งตัวกระโจนเข้าใส่

ขณะที่เขาหลุดออกจากหน้าผา ลั่วชิงยวนตกใจจนหน้าซีดเผือด

จากนั้นก็เห็นหงไห่คว้าตัวฝูเหมิ่งไว้ ทั้งสองร่วงลงจากหน้าผาไปพร้อมกัน

ลั่วชิงยวนตาไวมือไว รีบคว้าเชือกที่ผูกเอวหงไห่ไว้อีกครั้ง แต่แรงของนางกลับฉุดพวกเขาไว้มิได้

นางจึงพันเชือกไว้รอบข้อมือ

เชือกรัดจนข้อมือนางขาวซีดและฝ่ามือถลอก

คนใบ้รีบเข้ามาช่วยดึงลั่วชิงยวนไว้ เกรงว่านางจะถูกฉุดกระชากลงไปด้วย

หงไห่กอดฝูเหมิ่งไว้แน่น ส่วนฝูเหมิ่งก็กัดแทะไหล่ของหงไห่อย่างโหดเหี้ยม

เลือดสาดกระเซ็น เศษเนื้อชิ้นแล้วชิ้นเล่าตกลงไปในหุบเหว

ลั่วชิงยวนกัดฟันแน่น “เจ้าจงอดทนไว้!”

หงไห่ทนความเจ็บปวดอย่างสุดกำลัง บังคับฝูเหมิ่งไว้ให้ได้

“ปล่อย! พวกเจ้าฉุดข้าไว้มิได้หรอก! พวกเจ้าจะถูกข้าดึงลงไปด้วย!”

โฉวสือชีก็ขยับตัวอย่างกระวนกระวาย หมายจะเข้าไปช่วย

แต่น่าเสียดายที่หน้าผาสูงชันเกินไป พวกเขาจึงไม่มีสิ่งใดให้ยึดเกาะ

มือจับกริชก็ต้องออกแรงกดลงด้านล่าง มิอาจออกแรงดึงในแนวราบได้ มิเช่นนั้นกริชจะหลุดออกมา

โฉวสือชีจึงมิอาจออกแรงช่วยได้

ลั่วชิงยวนกัดฟันแน่นพร้อมกำเชือกในมือแน่น

หงไห่มองนางด้วยสายตาเรียบเฉย “หากข้าตกลงไป ข้าคิดว่าพวกเจ้าคงมิสามารถนำวิญญาณของข้าไปด้วยได้ หากร่างจะอยู่ที่นี่ข้าก็มิว่าอะไร”

“มิต้องลงไปตามหาร่างของข้าที่ก้นหน้าผา”

“พวกเจ้าต้องมีชีวิตรอดออกไปให้ได้!”