ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1402

โชคดีที่นางจับกริชไว้แน่น

ส่วนคนใบ้ที่อยู่ด้านหลังก็รีบคว้าแขนของนางไว้อย่างรวดเร็วแล้วช่วยพยุงนางไว้

ลั่วชิงยวนยืนได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง รอดตายหวุดหวิด

ในใจของทุกคนตึงเครียดอย่างยิ่ง แต่กลับไม่มีใครเอ่ยคำใด ด้วยเกรงว่าจะทำให้คนอื่น ๆ ตึงเครียดไปด้วย

พวกเขาก้าวเท้าแต่ละก้าวบนหน้าผาอย่างเชื่องช้า

แต่ดูเหมือนหนทางเบื้องหน้าจะไร้ที่สิ้นสุด มิรู้ว่าเมื่อใดจึงจะได้เหยียบพื้นอย่างมั่นคง

ทันใดนั้นเอง หงไห่ที่ไต่นำหน้าก็หยุดนิ่ง

ลั่วชิงยวนจำต้องหยุดตาม มิกล้าเข้าไปใกล้มากนัก เพราะก้อนหินที่เหยียบอยู่นั้นอาจรับน้ำหนักสองคนมิไหว

เพื่อหลีกเลี่ยงมิให้ก้อนหินที่เหยียบอยู่พังลงพร้อมกัน พวกเขาจึงเว้นระยะห่างกันพอสมควร

“มีกระไรหรือ?” ลั่วชิงยวนถาม

ทันใดนั้นก็มีลมกระโชกแรงพัดมาจากเบื้องหน้า พร้อมกับกลิ่นอายอาฆาต

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว

อันตรายที่มาจากเบื้องหน้าทำให้ลั่วชิงยวนกลั้นหายใจ

นางขยับเท้าไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้วก็ได้เห็นภาพสยองชวนขนลุก

บนหน้าผาเบื้องหน้า ฝูเหมิ่งกำลังเกาะติดอยู่ราวกับแมงมุม ซึ่งขวางทางของพวกเขาไว้พอดี

ที่แขนขาของเขามีกรงเล็บเหล็ก เหมือนกับที่ลั่วชิงยวนเคยเห็นบนร่างของโหยวเซียง

ดูเหมือนว่าฝูเหมิ่งคงได้พบกับโหยวเซียงแล้ว

บรรยากาศหนักหน่วงและตึงเครียดอย่างยิ่ง

พวกเขายืนอยู่บนหน้าผา มิอาจเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

ฝูเหมิ่งมองพวกเขา แววตาอันโหดเหี้ยมปรากฏบนใบหน้าโครงกระดูกที่เต็มไปด้วยเลือด

จากนั้นแววตาที่เปี่ยมด้วยจิตสังหารก็ฉายขึ้น ก่อนจะพุ่งตรงเข้ามาหาพวกเขา

“เชือก!” ลั่วชิงยวนตะโกน พลางรีบเข้าไปคว้าเชือกที่หงไห่สะพายไว้

หงไห่เผชิญกับการโจมตีของฝูเหมิ่ง จำต้องยกดาบขึ้นต้าน

การทำเช่นนี้บนหน้าผาอันตรายอย่างยิ่ง

ลั่วชิงยวนรีบเหวี่ยงเชือกออกไปพันรอบเอวของหงไห่แล้วกำเชือกไว้แน่น