ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1401

เมื่ออวี๋ตันเฟิ่งได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “ข้าก็มิรู้เหมือนกัน…”

“ข้าถูกกักขังอยู่ในภูเขาแห่งนี้นานแสนนาน เวลาผ่านไปกว่าสิบปีแล้ว ข้ามิรู้เลยว่าบิดามารดาและพี่น้องของข้าเคยมาเยี่ยมเยือนข้าบ้างหรือไม่”

“บางทีพวกเขาคงคิดว่าข้าเป็นลูกอกตัญญู ถอดชื่อข้าออกจากตระกูลไปนานแล้วกระมัง…”

ท้ายที่สุดแล้ว ในยามนั้นนางก็หนีออกจากบ้านมาที่นี่แต่เพียงผู้เดียว

บางทีครอบครัวอาจมิเคยรู้ด้วยซ้ำว่านางอยู่บนภูเขาแห่งนี้

“ผ่านไปนานเพียงนี้แล้ว พวกเขาคงลืมข้าไปหมดแล้วกระมัง…”

น้ำเสียงของอวี๋ตันเฟิ่งแฝงไปด้วยความเศร้า

ช่วงเวลากว่าสิบปีหลังความตาย นอกจากความแค้นที่ไม่มีที่สิ้นสุดแล้วก็คงเหลือเพียงความคิดถึงที่มีต่อครอบครัว

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็อดเห็นใจมิได้ “หากเรื่องนี้แก้ไขได้ ข้าจะลองดูว่าจะสามารถพาเจ้าลงจากเขาไปได้หรือไม่”

“จริงหรือ? เจ้าจะพาข้าลงจากเขาได้จริง ๆ หรือ?” อวี๋ตันเฟิ่งกล่าวอย่างเหลือเชื่อ

นางรู้ว่าโหยวจิ้งเฉิงใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมทารุณเพียงใด นางมิได้หวังว่าจะสามารถจากที่นี่ไปได้อีก

“ข้ามิอาจรับประกันได้ คงทำได้เพียงพยายามอย่างสุดความสามารถเท่านั้น”

นางยังมิรู้ว่าค่ายกลแปดทิศนั้นเป็นอย่างไร จะสามารถนำวิญญาณของนางไปได้อย่างสมบูรณ์หรือไม่ นางมิอาจรับประกันได้

“อย่างน้อยมีโอกาสแม้เพียงริบหรี่ก็ยังดี”

หลังจากนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็วาดแผนที่เสร็จ

นางวาดไปทั้งหมดสี่แผ่น

เมื่อนำมาต่อกันก็เป็นแผนที่ที่สมบูรณ์

ลั่วชิงยวนถือแผนที่ออกมาวางบนพื้น จากนั้นก็หยิบเข็มทิศอาณัติสวรรค์ขึ้นมาค้นหาโครงสร้างของค่ายกลแปดทิศ

ก่อนฟ้าสางก็พบค่ายกลแปดทิศ มีจุดรวมพลังทั้งหมดหกจุด ซึ่งเป็นที่ฝังชิ้นส่วนร่างของอวี๋ตันเฟิ่ง

เมื่อนางทำเครื่องหมายตำแหน่งทีละจุดก็พบว่าตำแหน่งทั้งหกห่างกันมาก

แทบจะต้องปีนป่ายไปทั่วทั้งภูเขาเลยทีเดียว

หากโหยวเซียงเริ่มลงมือแล้วพวกนางคงต้องรีบเคลื่อนไหวให้เร็วกว่านี้!

มิเช่นนั้นคงตามความเร็วของพวกโหยวเซียงมิทัน!