ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1400

นางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลางมองไปยังอวี๋ตันเฟิ่ง

อวี๋ตันเฟิ่งค่อย ๆ สงบลง ใบหน้าที่บิดเบี้ยวนั้นค่อย ๆ กลับสู่สภาพเดิม เส้นเลือดในดวงตาก็จางหายไป

ลั่วชิงยวนจึงปล่อยนางเป็นอิสระ

ในดวงตาของอวี๋ตันเฟิ่งเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตแค้น จ้องมองลั่วชิงยวนมิวางตา

“โหยวจิ้งเฉิงตายไปแล้ว ข้าต้องการให้เขาถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน!”

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย “ตายแล้วหรือ? เขาตายได้อย่างไร?”

อวี๋ตันเฟิ่งกล่าวว่า “เมื่อคืนคนที่อยู่ในร่างของชายคนนั้นคือโหยวจิ้งเฉิง!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ยิ่งประหลาดใจ

จากนั้นก็นึกถึงใบหน้าของโหยวจิ้งเฉิง และนึกถึงใบหน้าชายที่เห็นในร่างของฝูเหมิ่ง ก็อดมิได้ที่จะใจหายวูบ

แท้จริงแล้วคือโหยวจิ้งเฉิง!

เพียงแต่อายุห่างกันประมาณสิบกว่าปี

การปล่อยให้มีชีวิตอยู่ได้นานอีกสิบกว่าปีก็ถือว่าดีเกินไปสำหรับเขาแล้ว

ลั่วชิงยวนพยักหน้าตอบตกลง “ไม่มีปัญหา”

“เพียงแต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาตายได้อย่างไร?”

อวี๋ตันเฟิ่งตอบว่า “มิรู้”

“เมื่อมิกี่วันที่ผ่านมาข้าเพิ่งถูกเจ้าปลดปล่อยออกมา และเพิ่งรู้ว่าเขาเองก็ตายไปแล้วและกลายเป็นเหมือนข้า”

“น่าเสียดายที่ข้ามิอาจฆ่าเขาด้วยมือของข้าเองได้”

อวี๋ตันเฟิ่งกล่าวอย่างเสียดาย

เมื่อลั่วชิงยวนเข้าใจสถานการณ์แล้วจึงถามว่า “เจ้ายังมีแผนที่เมืองแห่งภูตผีอยู่หรือไม่?”

“โหยวจิ้งเฉิงนำศพของเจ้าไปฝังไว้ในค่ายกลแปดทิศ แต่ข้าต้องมีแผนที่ภูเขาเมืองแห่งภูตผีถึงจะหาตำแหน่งของค่ายกลแปดทิศเจอ”

“ไม่มีแผนที่แล้ว แต่ข้าสามารถวาดให้เจ้าได้ ข้าจดจำภูเขาลูกนี้ได้ทุกซอกทุกมุม”

กล่าวจบ อวี๋ตันเฟิ่งก็ยกมือขึ้นและกระดาษก็ลอยขึ้นกลางอากาศ

นางจะจุ่มพู่กันลงในหมึกแล้วลงมือวาดบนกระดาษนั้น

เมื่อแผนที่เมืองแห่งภูตผีทั้งหมดปรากฏแก่สายตา ลั่วชิงยวนก็ต้องยอมรับในความสามารถของอวี๋ตันเฟิ่ง