ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1406

ทั้งสามรีบวิ่งหนีไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ในมิช้า โหยวเซียงและต่งอวิ๋นซิ่วก็นำผู้คนจำนวนมากมาถึงที่นี่อย่างรีบร้อน

แต่เมื่อทั้งคณะพุ่งเข้าไปในถ้ำ กลับพบว่าสิ่งนั้นหายไปแล้ว!

สีหน้าของต่งอวิ๋นซิ่วเปลี่ยนไป นางตวาดเสียงดัง “ตามหาให้ทั่ว!”

“ข้ามิเชื่อหรอกว่าจะยังมีใครที่เดินเหินไปมาอย่างอิสระในเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ได้!”

ยามนี้ลั่วชิงยวนมีแผนที่อยู่ในมือ นางสามารถเดินไปไหนมาไหนในเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ได้อย่างอิสระจริง ๆ

นางถึงขนาดรู้ทุกซอกทุกมุมในเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ดีกว่าต่งอวิ๋นซิ่วและพรรคพวกด้วยซ้ำ

เพราะนั่นคือแผนที่ที่อวี๋ตันเฟิ่งวาดให้นาง ซึ่งละเอียดลออยิ่ง

ส่วนพวกต่งอวิ๋นซิ่ว ท้ายที่สุดแล้วความทุ่มเทที่พวกนางมีต่อเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ย่อมมิอาจเทียบกับอวี๋ตันเฟิ่งได้ ความเข้าใจที่พวกนางมีจึงด้อยกว่าอวี๋ตันเฟิ่ง

ลั่วชิงยวนเดินตามแผนที่ มิได้วิ่งหนีเข้าไปในหน้าผา

หากไปในเส้นทางนั้นก็อาจถูกตามทันได้

ขณะที่วิ่งหนี ลั่วชิงยวนก็แหงนหน้ามองตามผนังหินไปด้วย

ในที่สุดก็พบทางเข้าถ้ำแห่งหนึ่ง

แม้จะสูงไปสักหน่อยแต่ทางขึ้นไปก็มิได้ชันมาก ปีนป่ายขึ้นไปก็ได้แล้ว

“ปีนขึ้นไปทางนั้น!”

เมื่อเห็นดังนั้น คนใบ้ก็ปีนขึ้นไปบนผนังหินเป็นคนแรก และปีนขึ้นไปยังปากถ้ำได้อย่างราบรื่น

เขาโยนเชือกผูกเป็นปมลงมาให้

โฉวสือชีมองไปข้างหลังอย่างระแวดระวัง “เจ้ารีบขึ้นไปก่อน”

ลั่วชิงยวนจับเชือก ปีนอย่างสุดกำลังขึ้นไปยังปากถ้ำ

และในเวลานี้เอง เสียงจากด้านหลังก็ดังขึ้นมาอีก

พวกเขาวิ่งตามมาแล้ว

โฉวสือชีรีบคว้าเชือกปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อโฉวสือชีปีนขึ้นมาและเก็บเชือกขึ้นมาได้สำเร็จก็เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง

ทั้งสามรีบหมอบลงซ่อนตัวอยู่ด้านหลังผาหินพลางฟังเสียงฝีเท้าเบื้องล่างใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

คนเหล่านั้นหยุดเท้าลงอยู่เบื้องล่างของพวกนาง ลั่วชิงยวนพลันใจหายวูบ

“หายไปไหนหมด? ตามมาตั้งนาน เหตุใดมิเห็นวี่แวว?”

นั่นเป็นเสียงของโหยวเซียง