ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1407

ตามแผนที่นั้น ลั่วชิงยวนนำทางพวกเขาอ้อมไปอ้อมมา ในที่สุดก็มาถึงถ้ำที่โหยวเซียงผลักนางลงไป

เนื่องจากก่อนหน้านี้โหยวเซียงนำคนมาไล่ตามพวกนางจากด้านล่าง ด้านบนจึงไม่มีสิ่งใดปิดบังแล้วและบนผนังหินก็มีเถาวัลย์ยาวห้อยลงมาด้วย

เมื่อลองดึงเถาวัลย์นั้นก็พบว่าแข็งแรงมาก

“ไปกันเถอะ”

คนใบ้ยังคงเดินนำหน้า เขาจับเถาวัลย์ปีนขึ้นไป

เมื่อขึ้นไปถึงด้านบนแล้วลั่วชิงยวนก็ปีนตามไป

สุดท้ายก็ดึงโฉวสือชีขึ้นไป

ทัศนวิสัยเบื้องหน้าพลันสว่างและกว้างขึ้น

ลั่วชิงยวนมองไปที่คนใบ้ “ยามนั้นเจ้าถูกลากตัวมาที่นี่หรือ?”

คนใบ้พยักหน้า

โฉวสือชีกล่าวว่า “ข้าก็เหมือนจะเคยมาที่นี่เช่นกัน รู้สึกว่าที่นี่มีพลังหยินเข้มข้นนัก”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ถูกต้อง ก็ที่นี่แหละ”

นี่คือจุดหมายที่สองของพวกเขา

ลั่วชิงยวนทำได้เพียงค้นหาไปทีละแห่ง ตามตำแหน่งที่อยู่ใกล้พวกนางมากที่สุด

นางหยิบเข็มทิศอาณัติสวรรค์ออกมาเริ่มค้นหาตำแหน่งที่แน่นอน

ทั้งสามถือโอกาสพักผ่อนในป่าสักครู่และหาอะไรกินเพื่อเติมพลัง

ยามนี้ก็บ่ายแล้ว เห็นได้ชัดว่าฟ้าใกล้จะมืดลง ทั้งสามจึงออกเดินทางต่ออีกครั้งจนได้พบถ้ำแห่งหนึ่ง

ด้านนอกถูกปกคลุมไปด้วยพุ่มไม้หนา เมื่อแหวกพุ่มไม้เข้าไป ทั้งสามก็เตรียมจะเข้าไปด้านใน

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง ทำให้ทุกคนหันกลับไปมองด้วยความระวัง

เมื่อเห็นผู้ที่มาเยือน ลั่วชิงยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ยังดีที่มิใช่โหยวเซียง

ผู้มาเยือนคือถูหมิง

และพวกฉีเสวี่ยเวย

มิคาดคิดว่าพวกเขายังอยู่ที่นี่

เดินทางมานานถึงเพียงนี้ กลับมิสามารถขึ้นสู่ยอดเขาได้สักก้าว

เมื่อถูหมิงและคณะขึ้นมาก็ล้อมพวกเขาไว้ในทันที

“พวกเจ้ายังมิตายหรือนี่” ถูหมิงประหลาดใจเล็กน้อย