ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1414

ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้

ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม

“ข้ามิเป็นอะไร”

นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้ว

บนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง

“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำ

คนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน

......

จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น

“ท่านแม่!”

โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”

หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้น

โหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”

“เจ้าคอยดูเถอะ!”

......

ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้

ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกัน

ถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้

ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”

“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”

ลั่วชิงยวนค่อย ๆ ลุกขึ้นพร้อมกับเก็บเข็มทิศอาณัติสวรรค์กลับไป นางมองอวี๋ตันเฟิ่งในตอนนี้ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง จึงยกยิ้มมุมปาก “ภารกิจสำเร็จแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แววตาของถูหมิงก็เป็นประกายขึ้น

แล้วจู่ ๆ ก็เงื้อดาบแทงออกไป

คมดาบแทงทะลุร่างของฉีเสวี่ยเวย

รวดเร็วจนไม่มีใครคาดคิด

ทุกคนต่างตกตะลึง

ฉีเสวี่ยเวยเบิกตากว้างพลางก้มลงมองคมดาบเปื้อนเลือด อ้าปากพะงาบ ๆ ขณะเลือดไหลทะลักออกมา