ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1431

คราวนี้ที่มาเมืองแห่งภูตผี ใช้พละกำลังไปมากกว่าเดิม ตอนนี้ยังมิได้ทำอะไรแต่ก็ยังรู้สึกอ่อนเพลียอย่างมาก นั่งอยู่ในรถม้าก็ยังง่วงตลอดเวลา

อวี๋โหรวเองก็เป็นกังวลมาก นางกล่าวว่า “ประเดี๋ยวถึงเมือง พวกเราหยุดพักกันก่อนเถิด”

“ข้าจะจุดธูปหอมที่ช่วยให้สงบแก่เจ้า จะได้นอนหลับสบายขึ้น”

“พักผ่อนให้เพียงพอแล้วค่อยเดินทางกันต่อ”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

เฉินชีก็เห็นด้วยกับการจะไปพักผ่อนที่เมือง แต่ขบวนของพวกเขาใหญ่โตเกินไป เมื่อไปถึงเมืองจึงทำให้ผู้คนมากมายปิดประตูบ้านเรือน มิกล้าออกมาค้าขาย

โชคดีที่พบโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งก่อนฟ้ามืด

ก่อนเข้านอน ลั่วชิงยวนดื่มน้ำมนตร์เพื่อขับไล่สิ่งชั่วร้าย

จากนั้นอวี๋โหรวจุดธูปหอมช่วยให้สงบ ลั่วชิงยวนจึงหลับไป

ในตอนแรกลั่วชิงยวนหลับสนิทดี แต่เมื่อถึงยามดึกนางก็ได้ยินเสียงลากเก้าอี้ เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

ลั่วชิงยวนรู้สึกกระวนกระวายใจยิ่งนัก พยายามอย่างหนักที่จะตื่นขึ้น นางพยายามลืมตาแต่ก็ลืมตามิขึ้น

ราวกับว่าร่างกายยังคงหลับใหล แต่จิตสำนึกตื่นขึ้นมาแล้ว

เสียงลากเก้าอี้นั้นเหมือนมาหยุดอยู่ข้างเตียงของนาง

จากนั้นนางก็รู้สึกราวกับมีกระดาษแผ่นหนึ่งแปะลงบนหน้าผากของนาง

สัมผัสที่ชัดเจนนั้นทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างยิ่ง แต่กลับลืมตามิได้ ขยับร่างกายก็มิได้ กระทั่งอ้าปากพูดก็ยังทำมิได้

สิ่งที่ทำให้นางหวาดกลัวยิ่งกว่านั้นคือ ต่อมามีมือคู่หนึ่งดึงนางขึ้นมาจากเตียงให้ลุกขึ้นนั่งแล้วถูกยกแขนข้างหนึ่งขึ้น

ความรู้สึกที่คุ้นเคยเช่นนี้ มิใช่การกระทำของอวี๋ตันเฟิ่งในตอนที่ถูกโหยวจิ้งเฉิงสังหารหรอกหรือ!

ความหวาดกลัวถาโถมเข้ามาในใจ

แน่นอนว่ากระบี่เล่มหนึ่งปรากฏขึ้น คมกระบี่เย็นเยียบแตะลงบนแขนของนาง

ในชั่วพริบตา แขนของนางก็ชาไปหมด

ตอนนั้นแทบจะมิรู้สึกเจ็บปวด มีเพียงความเย็นยะเยือกอันไร้ที่สิ้นสุดที่คืบคลานเข้ามากลืนกินนาง

จากนั้นแขนอีกข้างของนางก็ถูกยกขึ้น