ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1433

“ช่างเถิด ข้าจะออกไปเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์เสียหน่อย”

ลั่วชิงยวนจึงลุกขึ้นเดินออกจากห้องพักไป

แต่สิ่งที่แปลกคือในโรงเตี๊ยมกลับไม่มีผู้คนให้เห็นเลย

ลั่วชิงยวนกำลังจะถามอวี๋โหรว เมื่อหันไปก็เห็นว่าอวี๋โหรวกลับเข้าไปในห้องพักแล้ว

นางจึงเดินลงไปข้างล่างเพียงลำพัง

ในโรงเตี๊ยมไม่มีทั้งเถ้าแก่และพนักงาน มิเห็นแม้แต่เฉินชีและโฉวสือชี พวกเขาอาจจะยังพักผ่อนกันอยู่

เดิมทีนางคิดจะออกไปเดินเล่นนอกโรงเตี๊ยม แต่กลับเห็นเงาดำวูบผ่านไปที่ประตูหลัง ลั่วชิงยวนตาเป็นประกาย รีบตามไปทันที

นางตามไปจนถึงหลังโรงเตี๊ยม แต่กลับไม่มีผู้ใดอยู่เลย

ทันใดนั้นเอง ลั่วชิงยวนก็รู้สึกหายใจมิออก

ราวกับมีใครบางคนบีบคอนางไว้แน่น

แต่ตอนนี้รอบตัวนางไม่มีใครเลย

นางทรุดลงนั่งคุกเข่า ใช้มือทั้งสองข้างยันขอบอ่างน้ำไว้

จู่ ๆ ก็เห็นว่าในน้ำกลับมีใบหน้าของชายคนหนึ่งสะท้อนอยู่

โหยวจิ้งเฉิง!

ความหนาวยะเยือกแผ่ซ่านเข้ามา

ลั่วชิงยวนรีบกลั้นหายใจแล้วหยิบเข็มทิศอาณัติสวรรค์ขึ้นมาส่องไปที่ตนเอง แสงสีทองสาดส่องออกมา

รัศมีชั่วร้ายสีดำค่อย ๆ สลายออกจากร่างของนางไป

จากนั้นนางก็หยิบยันต์แผ่นหนึ่งขึ้นมาติดที่หน้าอกของตนอย่างแรง

นางทรุดลงคุกเข่ากับพื้นพร้อมไออย่างรุนแรงออกมาเป็นเส้นผมสีดำ

นี่เองคือสิ่งที่ติดอยู่ในลำคอของนาง ทำให้นางรู้สึกหายใจมิออก

เมื่อคุกเข่าอยู่บนพื้นสักพักแล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำเอานางตกตะลึง

นางมิได้อยู่ข้างอ่างน้ำแล้วแต่กลับอยู่ข้างบ่อน้ำ

ยามนี้ฟ้าสาง และยังคงอยู่ในความมืดมิด มีเพียงแสงไฟในลานบ้านเท่านั้นที่ส่องสว่าง

ลั่วชิงยวนตกใจมาก รัศมีชั่วร้ายของโหยวจิ้งเฉิงหลังจากตายไปแล้วแข็งแกร่งถึงเพียงนี้