ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1434

คำพูดนี้ทำให้ลั่วชิงยวนตกใจกลัวไปด้วย

นางหวนนึกถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้น แล้วกล่าวว่า “หากโหยวจิ้งเฉิงยังมิสลายไป เช่นนั้นอวี๋ตันเฟิ่งก็อาจจะยังมิสลายไปด้วย”

“ตามหลักการแล้วอวี๋ตันเฟิ่งตายอย่างน่าอนาถยิ่งกว่า ไม่มีแม้แต่ร่างที่สมบูรณ์ ความแค้นของนางย่อมต้องแข็งแกร่งกว่าโหยวจิ้งเฉิงมาก ไม่มีทางที่นางจะยอมปล่อยโหยวจิ้งเฉิงไปเป็นแน่”

“และไม่มีเหตุผลที่อวี๋ตันเฟิ่งต้องสลายไป แต่โหยวจิ้งเฉิงกลับมิสลายไป”

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋โหรวก็พยักหน้า “เช่นนั้นคงเป็นเพียงรัศมีชั่วร้ายที่เกิดขึ้นในขณะที่เขาตาย แล้วเข้าไปในร่างเจ้าเท่านั้น”

“ปัญหาคงมิใหญ่มากนัก”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ค่อย ๆ ฟื้นฟูไปก็คงดีขึ้น”

โชคดีที่หลังจากกลับมายังเมืองหลวงแล้วมิได้มีเรื่องราวประหลาดใดเกิดขึ้นอีก

เมื่อกลับมาถึงเมืองหลวง สิ่งแรกที่ลั่วชิงยวนทำคือการส่งวิญญาณของสิบวายร้ายไปสู่สุคติ เพียงแต่ยังคงเก็บวิญญาณของหงไห่ไว้ก่อน

โฉวสือชียืนมองอยู่ข้าง ๆ อดมิได้ที่จะกล่าวด้วยความสะเทือนใจ “พวกเรามารวมตัวกันแต่แรกก็เพียงเพื่อปลดปล่อยยันต์ผนึกวิญญาณเท่านั้น ตอนนี้พวกเขาได้ไปเกิดใหม่แล้ว ถือได้ว่าเป็นการเติมเต็มความปรารถนาเดิมของเรา”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “หวังว่าภพหน้าพวกเขาคงมิต้องมาเกิดที่แคว้นหลีอีก ไปเกิดที่แคว้นเทียนเชวียเถิด”

“ภพหน้าหรือภพไหน ก็ขออย่าได้เป็นทาสอีกเลย”

เมื่อได้ยินดังนั้น โลหิตในกายของโฉวสือชีก็พลุ่งพล่านขึ้นมา ดวงตาของเขาแดงก่ำ “ขออย่าได้เป็นทาสอีกเลย”

เมื่อเสร็จสิ้นแล้วลั่วชิงยวนก็เรียกวิญญาณของหงไห่ออกมา

ถึงแม้จะตายไปแล้ว แต่ในเวลานี้หงไห่กลับรู้สึกผ่อนคลายยิ่งนัก เขายิ้มให้ลั่วชิงยวนและโฉวสือชี “สิ่งที่ข้ากลัวที่สุดมิได้เกิดขึ้น”

“ครึ่งชีวิตที่ผ่านมาดิ้นรนอยู่ใต้ยันต์ผนึกวิญญาณ เมื่อตายแล้วกลับได้เป็นอิสระ”

“ภพหน้าข้าต้องลองสัมผัสถึงความรู้สึกของการเป็นคนอิสระดูบ้างให้ได้!”

ลั่วชิงยวนยกยิ้มจางก่อนกล่าว “ได้ แต่ก่อนหน้านั้น เจ้าต้องช่วยข้าทำเรื่องหนึ่งก่อน”

“เรื่องอันใด?”

“ไปที่บ้านตระกูลซี มิต้องทำร้ายผู้คน เพียงแค่ทำให้พวกเขาหวาดกลัวก็พอ”

หงไห่รับคำอย่างง่ายดาย “ได้สิ ข้าคุ้นเคยกับตระกูลซีเป็นอย่างดีอยู่แล้ว”

“ตอนที่ไปขโมยตราประจำตระกูลของแปดตระกูลใหญ่ ก็เป็นตระกูลซีที่ขโมยยากที่สุด ข้าต้องจัดการพวกเขาไปหลายคนเลยถึงจะได้ตราประจำตระกูลมา”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจเล็กน้อย “เช่นนั้นคนของตระกูลซีจำเจ้าได้หรือไม่?”

“ยามไปก็ระวังตัวด้วย อย่าให้พวกเขารู้ว่าเจ้าเป็นใคร”