ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1441

“ช่างเป็นที่น่าอัปยศแก่สำนักเรายิ่งนัก!”

หากเมื่อครั้งนั้นล่วงรู้ว่าเวินซินถงจะกลายเป็นเช่นนี้ ลั่วชิงยวนย่อมต้องยับยั้งอาจารย์มิให้พาศิษย์น้องผู้นี้กลับมาด้วยประการทั้งปวง

เวินซินถงโกรธเกรี้ยว “ลั่วชิงยวน เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมากล่าววาจาเช่นนี้!”

สิ้นคำพูด เวินซินถงก็ตวัดฝ่ามือเข้าใส่ลั่วชิงยวนทันใด

ลั่วชิงยวนหลบหลีกไปด้านข้าง จากนั้นทั้งสองก็เข้าต่อสู้กันในตรอกแคบยาว

ฝีมือของเวินซินถงที่ปราศจากเซี่ยหลิงมิได้สูงส่งนัก ดังนั้นหลังจากต่อสู้กันหลายกระบวนท่าเวินซินถงก็ถูกบีบจนต้องล่าถอย

ทันใดนั้นเอง ร่างหนึ่งก็ร่อนลงมาที่พื้น

“เจ้ากล้ารังแกคนของข้าอีกแล้วรึ? ดูเหมือนว่าบทเรียนที่ข้าเคยให้เจ้าไปนั้นยังมิเพียงพอ!” เฉินชีกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันแฝงไว้ด้วยจิตสังหาร

สีหน้าของเวินซินถงเปลี่ยนไป รีบกระโจนตัวขึ้นเหาะหนีไปในทันที

ลั่วชิงยวนเองก็หมดแรงพิงกำแพงพลางยกมือกุมหน้าอกไว้

เฉินชีตกใจพลันรีบเข้ามาประคองนาง “เป็นอะไรไป? มิสบายหรือ?”

“กลับไปกับข้าเถิด”

เฉินชีกล่าวพลางจะอุ้มนางขึ้น

ลั่วชิงยวนกลับยกมือผลักเฉินชีออก “ข้ายังมีธุระต้องทำ มิอาจกลับไปกับเจ้าได้”

“แล้วข้าก็มิอยากพักอยู่ในจวนของเจ้าด้วย”

เฉินชีนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วกำมือแน่นด้วยความผิดหวัง

“อาเหลา” เขารีบตามนางไป

ลั่วชิงยวนกล่าวเสียงเย็น “ในที่ที่มีผู้คนมากมาย อย่าเรียกข้าว่าอาเหลา”

“ได้ อาเหลาว่าอย่างไรก็ว่าตามนั้น”

......

ลั่วชิงยวนกลับไปยังโรงเตี๊ยม

เมื่อไปถึงก็เห็นว่าห้องโถงใหญ่ของโรงเตี๊ยมเต็มไปด้วยสิ่งของจนโรงเตี๊ยมมิอาจเปิดให้บริการได้

โฉวสือชีถึงกับควักเงินเช่าโรงเตี๊ยมทั้งหลัง