ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1458

เมื่อเห็นเขาเขียนประโยคนั้นด้วยความตั้งใจ ในใจของลั่วชิงยวนก็บังเกิดความรู้สึกซาบซึ้ง

นางอดมิได้ที่จะยกยิ้ม “เงินทองมากมายถึงเพียงนั้น เจ้าจะช่วยหามาให้ข้าได้อย่างไร?”

“ที่จริงแล้วเจ้าแค่แจ้งเรื่องนี้แก่ฉินอี้ก็พอ”

“แล้วก็… เผยให้เกาเหมียวเหมี่ยวรู้ด้วยสักหน่อย”

เมื่อได้ยินดังนั้น คนใบ้ก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย และเขียนคำสามคำด้วยความเคลือบแคลงใจว่า “แน่ใจหรือ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าอย่างหนักแน่น “แน่ใจมาก!”

“เรื่องนี้ข้าขอฝากเจ้าด้วย!”

คนใบ้ยังคงมิเข้าใจว่านางจะกระทำสิ่งใด แต่ก็ยังคงพยักหน้า

ลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก “เช่นนั้นพวกเราค่อยพบกันในอีกสามวัน”

“ยามเที่ยงวัน ข้าจะรอเจ้าอยู่นอกเมือง”

คนใบ้พยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

ครู่หนึ่ง โฉวสือชีก็เดินเข้ามา “ข้าได้ยินแล้ว เจ้าว่าจะหาเงินไปตลาดมืด”

“แต่เหตุใดจึงต้องบอกกล่าวแก่เกาเหมียวเหมี่ยวด้วยหรือ?”

ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “ข้ามีแผนของข้า”

“เช่นนั้นพวกเรายังต้องหาเงินอีกหรือไม่?” โฉวสือชีถาม

ลั่วชิงยวนยิ้มมีเลศนัย “มิต้อง รอให้เงินทองมาหาเองก็พอ”

“หา?” โฉวสือชีงุนงง

“เตรียมตัวเถิด พวกเราจะไปตลาดมืดกันโดยมิต้องนำเงินทองไปแม้แต่แดงเดียว แต่มีบางอย่างที่ต้องนำไปด้วย”

“บรรจุหีบอีกสองสามใบ”

โฉวสือชีพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

......

หลังจากที่ฟู่เฉินหวนกลับไป เขาก็แจ้งเรื่องนี้แก่ฉินอี้

เกาเหมียวเหมี่ยวเห็นเขาจากระยะไกล จากนั้นฟู่เฉินหวนก็รีบออกไป

เกาเหมียวเหมี่ยวเยื้องย่างเข้ามาด้วยท่าทางหยิ่งผยอง ก่อนถามเสียงเย็น “พวกท่านคุยกระไรกัน?”

“เขาเห็นข้าแล้วรีบวิ่งหนีเร็วถึงเพียงนั้น กลัวองค์หญิงผู้นี้แล้วยังมิยอมคุกเข่าขออภัยอีกรึ?”

เมื่อคนใบ้ขึ้นรถม้าแล้ว ลั่วชิงยวนก็สั่งโฉวสือชี “ออกเดินทางเถิด”

แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีมือข้างหนึ่งคว้าขอบประตูไว้

เสียงหัวเราะเย็นเยียบดังขึ้น “จะไปตลาดมืด เหตุใดจึงมิบอกข้า?”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ลั่วชิงยวนก็รู้สึกเบื่อหน่าย

ส่วนฟู่เฉินหวนที่อยู่ข้าง ๆ กลับตื่นตระหนกในทันที

แต่ก็ยังคงพยายามสงบสติอารมณ์ มิกล้าให้เฉินชีสังเกตเห็นความผิดปกติแม้แต่น้อย

ส่วนเฉินชี เมื่อเห็นคนใบ้ก็หรี่ตาลงเล็กน้อย ในดวงตาฉายแววเย็นเยียบ

แต่เขามิได้สนใจคนใบ้ ขึ้นรถม้าแล้วนั่งลงข้างลั่วชิงยวนทันใด

“อาเหลา เจ้าดื้อจริง ๆ”

ในน้ำเสียงที่เฉินชีเอ่ยอย่างเอ็นดู แต่แฝงไว้ด้วยความโกรธเล็กน้อย

ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างเฉยเมย แล้วขยับออกห่าง “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“ข้ารู้ได้อย่างไรงั้นหรือ? บัดนี้มิใช่เพียงข้าที่รู้ ฉินอี้ เกาเหมียวเหมี่ยว กระทั่งเวินซินถงก็รู้แล้ว ข้ายังเป็นคนสุดท้ายที่รู้เสียด้วยซ้ำ”