ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1480

อวี๋หงตกใจ “ว่ากระไรนะ? หนีไปแล้วรึ?”

ผู้คุ้มกันกล่าวอีกว่า “เมื่อครู่นี้มีพวกที่ตรวจตราเห็นท่านนักบวชระดับสูงต่อสู้กับฮูหยิน แล้วท่านนักบวชระดับสูงก็หนีไปขอรับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หงก็โกรธมาก

นางกล้าหนีไปหรือ?

ลั่วชิงยวนเองก็ประหลาดใจเล็กน้อย อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “เรื่องอื่นมิเก่ง แต่เรื่องหนีเอาตัวรอดกลับวิ่งเร็วเสียจริง”

สีหน้าของอวี๋หงโกรธเกรี้ยว เขามิน่าเชื่อคำพูดของนางเลยตั้งแต่แรก!

จากนั้นอวี๋หงก็เงยหน้ามองลั่วชิงยวน “เช่นนั้นวันพรุ่งพวกเรายังจะไปเมืองแห่งภูตผีอีกหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ไป”

ในเมื่อพบญาติของอวี๋ตันเฟิ่งแล้วก็สมควรไปนำร่างกลับมา

แต่ลั่วชิงยวนก็กล่าวอีกว่า “เพียงแต่ร่างนั้นเกรงว่าจะมิอาจให้ผู้อาวุโสทั้งสองเห็นได้ พวกท่านอาจจะรับมิได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หงก็ยิ่งปวดใจ

ในคฤหาสน์เกิดเรื่องวุ่นวาย ผู้อาวุโสทั้งสองได้ยินเสียงดังก็รีบร้อนออกมาดู

อวี๋หงใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะปลอบประโลมผู้อาวุโสทั้งสองให้คลายกังวลลงได้ และเกลี้ยกล่อมให้กลับเรือนไปก่อน

บาดแผลของอวี๋หงได้รับการพันผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาถามอย่างลังเลว่า “แม่นางลั่ว พอจะช่วย… ดูอาการบาดเจ็บของหัวหนิงด้วยได้หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

แม้ว่าอวี๋หงจะกล่าวถ้อยคำรุนแรงมากมาย แต่แท้จริงแล้วในใจเขาก็ยังตัดใจจากโหยวหัวหนิงมิได้

จากนั้นทั้งสองก็ไปยังห้องของโหยวหัวหนิง

เมื่อไปถึง โหยวหัวหนิงก็สลบไปแล้ว

ลั่วชิงยวนจับชีพจรให้นางพลางตรวจดูบาดแผลภายนอก จากนั้นก็สั่งยาให้โหยวหัวหนิง

นางนำยันต์มาเผาแล้วผสมน้ำป้อนให้โหยวหัวหนิงกิน

กลิ่นอายชั่วร้ายที่หลงเหลืออยู่ในร่างโหยวหัวหนิงจึงสลายหายไปในพริบตา

“นางจะมิเป็นกระไรใช่หรือไม่?” อวี๋หงถามด้วยความเป็นห่วง

ลั่วชิงยวนตอบว่า “คงมิเป็นอะไร”

“เพียงแต่คงป่วยอยู่สองสามวัน กินยานี้ให้ตรงเวลาประเดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“เมื่อพวกเรากลับมาจากบนเขา นางก็คงจะหายดีแล้ว”

อวี๋หงพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “เช่นนั้นก็ดี”

ลั่วชิงยวนมองเขา “ที่นางแต่งงานกับท่านเพราะมีจุดประสงค์แอบแฝง ท่านมิขุ่นเคืองหรือ?”

แต่อวี๋หงกลับมองนางอย่างเฉยเมย สายตาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “หากต้องรอท่านกลับมา บ้านข้าคงนองเลือดไปแล้ว”

สีหน้าของเวินซินถงดูมิพอใจ รีบกล่าวอีกว่า “เมื่อคืนสถานการณ์คับขัน…”

แต่อวี๋หงมิอยากฟังคำอธิบายของนาง

“พอเถิด ท่านอย่ากล่าวอีกเลย”

“ข้ามิสนว่าท่านจะเป็นนักบวชระดับสูงหรือไม่ เรื่องยุ่งยากในบ้านข้าคลี่คลายแล้ว แถมยังมิเกี่ยวข้องอันใดกับท่านด้วย มิจำเป็นต้องเข้ามายุ่งเกี่ยว”

“หากกล้ามาอีก ข้าจะมิละเว้น!”

กล่าวจบ อวี๋หงก็หันหลังเดินออกไปทันที

คำอธิบายของเวินซินถงจุกอยู่ที่ลำคอ

สายตาจับจ้องไปที่ลั่วชิงยวน สีหน้าของนางเปลี่ยนไป

ลั่วชิงยวนยิ้มเยาะอย่างเย็นชา “นักบวชระดับสูงได้เป็นนักบวชระดับสูงได้อย่างไรกัน”

“หากไม่มีเซี่ยหลิง เจ้าก็เป็นเพียงคนไร้ค่าใช่หรือไม่?”

“เจ้าช่างเก่งกาจเรื่องหนีเอาตัวรอดเสียจริง”

กล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็หันหลังเดินออกไปเช่นกัน