ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1480

อวี๋หงตกใจ “ว่ากระไรนะ? หนีไปแล้วรึ?”

ผู้คุ้มกันกล่าวอีกว่า “เมื่อครู่นี้มีพวกที่ตรวจตราเห็นท่านนักบวชระดับสูงต่อสู้กับฮูหยิน แล้วท่านนักบวชระดับสูงก็หนีไปขอรับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หงก็โกรธมาก

นางกล้าหนีไปหรือ?

ลั่วชิงยวนเองก็ประหลาดใจเล็กน้อย อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “เรื่องอื่นมิเก่ง แต่เรื่องหนีเอาตัวรอดกลับวิ่งเร็วเสียจริง”

สีหน้าของอวี๋หงโกรธเกรี้ยว เขามิน่าเชื่อคำพูดของนางเลยตั้งแต่แรก!

จากนั้นอวี๋หงก็เงยหน้ามองลั่วชิงยวน “เช่นนั้นวันพรุ่งพวกเรายังจะไปเมืองแห่งภูตผีอีกหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ไป”

ในเมื่อพบญาติของอวี๋ตันเฟิ่งแล้วก็สมควรไปนำร่างกลับมา

แต่ลั่วชิงยวนก็กล่าวอีกว่า “เพียงแต่ร่างนั้นเกรงว่าจะมิอาจให้ผู้อาวุโสทั้งสองเห็นได้ พวกท่านอาจจะรับมิได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หงก็ยิ่งปวดใจ

ในคฤหาสน์เกิดเรื่องวุ่นวาย ผู้อาวุโสทั้งสองได้ยินเสียงดังก็รีบร้อนออกมาดู

อวี๋หงใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะปลอบประโลมผู้อาวุโสทั้งสองให้คลายกังวลลงได้ และเกลี้ยกล่อมให้กลับเรือนไปก่อน

บาดแผลของอวี๋หงได้รับการพันผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาถามอย่างลังเลว่า “แม่นางลั่ว พอจะช่วย… ดูอาการบาดเจ็บของหัวหนิงด้วยได้หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

แม้ว่าอวี๋หงจะกล่าวถ้อยคำรุนแรงมากมาย แต่แท้จริงแล้วในใจเขาก็ยังตัดใจจากโหยวหัวหนิงมิได้

จากนั้นทั้งสองก็ไปยังห้องของโหยวหัวหนิง

เมื่อไปถึง โหยวหัวหนิงก็สลบไปแล้ว

ลั่วชิงยวนจับชีพจรให้นางพลางตรวจดูบาดแผลภายนอก จากนั้นก็สั่งยาให้โหยวหัวหนิง

นางนำยันต์มาเผาแล้วผสมน้ำป้อนให้โหยวหัวหนิงกิน

กลิ่นอายชั่วร้ายที่หลงเหลืออยู่ในร่างโหยวหัวหนิงจึงสลายหายไปในพริบตา

“นางจะมิเป็นกระไรใช่หรือไม่?” อวี๋หงถามด้วยความเป็นห่วง

ลั่วชิงยวนตอบว่า “คงมิเป็นอะไร”

“เพียงแต่คงป่วยอยู่สองสามวัน กินยานี้ให้ตรงเวลาประเดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“เมื่อพวกเรากลับมาจากบนเขา นางก็คงจะหายดีแล้ว”

อวี๋หงพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “เช่นนั้นก็ดี”

ลั่วชิงยวนมองเขา “ที่นางแต่งงานกับท่านเพราะมีจุดประสงค์แอบแฝง ท่านมิขุ่นเคืองหรือ?”