ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1483

“หลังจากนางตาย สะพานก็ขาด”

พวกเขามาถึงบ้านหลังนั้น ลั่วชิงยวนพาอวี๋หงไปยังห้องที่อวี๋ตันเฟิ่งเคยอยู่ ทุกหนทุกแห่งล้วนมีร่องรอยชีวิตของนาง

ลั่วชิงยวนพาเขาไปดูหน้าผาชันที่ทอดไปยังรังงูด้วย เพียงแต่สะพานที่นี่ยังมิได้เริ่มสร้าง

ขณะยืนอยู่ระหว่างหน้าผา ลมพายุพัดกระหน่ำ ในใจของอวี๋หงสั่นสะท้าน “ที่นี่… ล้วนเป็นฝีมือนางสร้างเองหรือ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า นางให้ลุงเฉิงนำแผนที่การวางกำลังป้องกันและบันทึกส่วนตัวของอวี๋ตันเฟิ่งมา

“นางวางแผนสำหรับเมืองแห่งภูตผีไว้อย่างยิ่งใหญ่ มิใช่เพียงที่นี่ แต่รวมถึงกลไกบนเขาทั้งลูก ป้อมปราการป้องกันทุกแห่งล้วนเป็นนางสร้างเองทั้งสิ้น”

เมื่ออวี๋หงเห็นเนื้อความในบันทึกนั้น ในใจก็พลันหนักอึ้งพลางน้ำตาคลอ

“เมื่อก่อนนางเคยเล่าความคิดเช่นนี้ให้ข้าฟัง แต่มันช่างเลื่อนลอยเกินไป ท่านพ่อกับข้าจึงปฏิเสธนาง”

“เมื่อมาคิดดูในตอนนี้ พวกข้าผิดเอง”

“หากเมื่อครั้งนั้นให้การยอมรับและให้ความมั่นใจแก่นางมากกว่านี้ นางอาจจะมิทำเช่นนี้โดยมิบอกพวกข้า”

“และคงจะมิก่อให้เกิดผลร้ายเช่นในวันนี้”

อวี๋หงหัวใจสลายและเต็มไปด้วยความสำนึกผิด

น่าเสียดายที่กาลเวลามิอาจหวนคืน ทุกสิ่งมิอาจกลับไปเป็นเช่นเดิมได้

อวี๋หงมองไปยังหน้าผาพลางจมอยู่ในห้วงความคิด

ลั่วชิงยวนจึงออกไปพร้อมกับคนอื่น ๆ ปล่อยให้อวี๋หงอยู่คนเดียวสักครู่

เมื่อกลับมาถึงลานบ้าน ลุงเฉิงจึงรีบกล่าวว่า “ท่านเจ้าเมือง ข้าน้อยจะไปสั่งห้องครัวให้ทำอาหารมาขอรับ”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ยังมีอีกเรื่อง คนกว่าร้อยคนกำลังขึ้นเขามาตามหาข้า”

“จับตาดูความเคลื่อนไหวของคนพวกนั้น หากยังคงมุ่งหน้าขึ้นมาก็จำเป็นต้องลงมือขัดขวาง”

ลุงเฉิงรับคำ “ขอรับ!”

โฉวสือชีก็ไปช่วยด้วย

ลั่วชิงยวนเงยหน้ามองแสงตะวันยามสนธยาอันงดงาม แล้วนั่งลงบนพื้นหญ้าในลานบ้าน

เบื้องหน้าคือทะเลเมฆอันกว้างใหญ่

คนใบ้ยืนอยู่ข้างนางอย่างเงียบเชียบ

“อวี๋หงมิควรปฏิเสธน้องสาวของเขาจริง ๆ อวี๋ตันเฟิ่งก็มิได้จากบ้านไปด้วยความโกรธ พวกเขาต่างห่วงใยกัน แต่กลับมิได้เอ่ยคำในใจออกมาให้ชัดเจน”