ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1482

ลั่วชิงยวนหันหลังกลับไปมองแวบหนึ่ง พลันมิสบายใจขึ้นมา

เมื่อคำนวณตำแหน่งและระยะทางอีกครั้ง ลั่วชิงยวนก็รีบกระซิบข้างหูคนใบ้ว่า “ไปสุสาน”

“เข้าหมู่บ้านจากด้านหลัง”

อาคมลวงตาของหมู่บ้านนั้นยังมิได้ถูกปลดออกไป ก่อนหน้านี้ตั้งไว้เพื่อป้องกันฝูเหมิ่ง จนถึงบัดนี้ก็ยังคงอยู่

คนใบ้พยักหน้าแล้วรีบแบกลั่วชิงยวนเดินอย่างรวดเร็ว พาคนอื่น ๆ รีบรุดไปยังสุสาน

คนสิบกว่าคนที่อวี๋หงพามาต่างหยิบธนูออกมายิงใส่คนของเกาเหมียวเหมี่ยวเพื่อสกัดกั้นนางไว้

มินานหลายคนก็ทยอยวิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน

ลั่วชิงยวนถูกวางลงกับพื้น นางมองคนใบ้ด้วยความเป็นห่วง “อาถู่ เจ้ามิเป็นกระไรใช่หรือไม่?”

คนใบ้ส่ายหน้า แสดงว่าเขามิเป็นอะไร

จากนั้นพวกอวี๋หงก็ทยอยมาถึง

หลังจากทุกคนเข้าไปในหมู่บ้านแล้ว ลั่วชิงยวนก็ขยับตำแหน่งอักขระ

“ท่านเจ้าเมือง ท่านให้คนสองคนเฝ้าอยู่ที่นี่ ส่วนคนอื่น ๆ ไปยังลานด้านหน้าก่อนเถิด”

บัดนี้ใกล้พลบค่ำแล้ว หมอกหนาเริ่มก่อตัวในป่า

กอปรกับฤทธิ์ของอาคมลวงตา จึงซ่อนหมู่บ้านทั้งหมดไว้

พวกเขาอยู่ในหมู่บ้านและได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ภายนอกหมู่บ้าน มีคนมิน้อย แต่ก็เพียงแค่เดินผ่านไป

คนพวกนั้นหาหมู่บ้านมิพบ

เกาเหมียวเหมี่ยวตามมาถึงสุสาน แต่มาถึงที่นี่แล้วกลับมิเห็นร่องรอยใด ๆ เบื้องหน้า

ในมิช้า บริวารด้านหลังก็มาถึง

“องค์หญิง! ท่านมิเป็นกระไรใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ!”

เกาเหมียวเหมี่ยวโกรธจนถีบเขาไปทีหนึ่ง “พวกไร้ประโยชน์!”

“ตามหาให้ข้า! ค้นสุสานให้ทั่วทุกมุม อย่างไรก็ต้องหาให้เจอ!”

เกาเหมียวเหมี่ยวโกรธเคืองยิ่งนัก

คนของเกาเหมียวเหมี่ยวทั้งหมดจึงมารวมตัวกันที่สุสาน

ลั่วชิงยวนรอจนฟ้ามืด และนำกองทัพออกเดินทางอีกครั้ง พวกเขาออกจากหมู่บ้านทางด้านหน้า เลี่ยงคนของเกาเหมียวเหมี่ยวแล้วมุ่งหน้าไปยังวัดร้าง