ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1507

“เจ้าต้องการจะประลองอย่างยุติธรรมเช่นไร?”

อวี๋หลินเกรงว่าตนเองจะถูกขับไล่แล้วจะพลาดกระบี่หมื่นทิศไป

เขาจึงรีบกล่าว “ประมูล! เราจะประลองกันอย่างยุติธรรม ใครให้เงินมากกว่า คนนั้นก็จะได้กระบี่หมื่นทิศไป!”

“ต้องเป็นเงินสดเท่านั้น!”

อวี๋หลินขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

เขาดูเหมือนจะมั่นใจว่าในตลาดมืดไม่มีเงินสดมากมายถึงเพียงนั้น

เงินสดทั้งหมดที่หมุนเวียนอยู่ที่นี่เป็นเงินที่ใช้ในการค้าขายอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ตลาดมืดจะหักส่วนแบ่ง แต่ก็มิมาก อีกทั้งยังต้องเลี้ยงดูคนในตลาดมืดมากมายถึงเพียงนี้ เงินสดที่หมุนเวียนจึงมิสามารถนำมาใช้ได้

อวี๋หลินเคยอยู่ที่นี่มาก่อน เขาจึงเข้าใจเรื่องเหล่านี้ดี

ลั่วชิงยวนยกยิ้ม “ดีสิ เช่นนั้นก็ประมูลกันอย่างยุติธรรม”

นางมิได้สนใจกระบี่หมื่นทิศนี้เลย เพราะท้ายที่สุดแล้ว ในบรรดากระบี่ที่ฝูเหมิ่งสร้างขึ้น กระบี่หมื่นทิศก็มิได้จัดอยู่ในอันดับต้น ๆ

เพียงแต่เห็นอวี๋หลินหมายมั่นปั้นมือที่จะได้ของสิ่งนี้ นางก็พลันอยากจะแกล้งเขาดูว่า เขาจะยอมทุ่มเทให้กระบี่เล่มนี้มากเพียงใด

อวี๋หลินจึงกล่าวคำท้า “ดี! เช่นนั้นเพิ่มเดิมพันอีกอย่างดีหรือไม่?”

“เดิมพันกระไร?”

“หากเจ้าแพ้ เจ้าต้องมาเป็นอนุของข้าด้วย!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “เจ้าช่างปากดีเสียจริง”

อวี๋หลินมั่นใจ กล่าวเย้ยหยัน “มิกล้าเดิมพันหรือ? เช่นนั้นก็รีบไปให้พ้น อย่ามาแย่งกระบี่หมื่นทิศกับข้า!”

ลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาหอย่างมิใส่ใจ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “ใครว่ามิกล้า?”

“หากเจ้าแพ้ ข้าก็มิได้ต้องการสิ่งใดมากนัก เพียงต้องการแขนข้างหนึ่งของเจ้า เป็นอย่างไร?”

เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หลินก็รับปากโดยมิลังเล “ได้!”

“ถึงเวลานั้นเจ้าอย่าได้บิดพลิ้วก็แล้วกัน!”

ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างสงบ “ข้ามิบิดพลิ้วอยู่แล้ว แต่เจ้าต่างหาก อย่ากลัวจนหนีไปก่อนก็แล้วกัน”

“ถึงแม้จะหนีไปไกลสุดขอบฟ้า ข้าก็จะตัดแขนเจ้ามาให้ได้”

เงินทองและอัญมณีในคลังสมบัติ ต่อให้นำไปใช้ตามอำเภอใจก็จะมิส่งผลกระทบต่อการดำเนินงานปกติของตลาดมืด

ทุกคนคิดว่าตระกูลอวี๋ใช้ชีวิตธรรมดาเกินไป บางทีนี่อาจเป็นกลยุทธ์ของอวี๋หงก็เป็นได้

มิเปิดเผยทรัพย์สินจะได้มิตกเป็นเป้าหมายของผู้อื่น

เมื่อกลับไป ลั่วชิงยวนก็บอกเรื่องนี้แก่พ่อบุญธรรมก่อน ท้ายที่สุดแล้ว การที่จะใช้เงินในคลังสมบัติก็ต้องแจ้งให้ทราบก่อน

คาดมิถึงว่าพ่อบุญธรรมฟังแล้วจะโกรธจนตบโต๊ะ แล้วกล่าวว่า “ว่ากระไรนะ? เจ้าสารเลวคนนั้นกล้าเรียกเจ้าไปเป็นอนุรึ?”

“เจ้าหมาบ้าที่หลงระเริงในกามตัณหา! มันคู่ควรรึ!”

“คอยดูเถิด ข้าจะไปตีมันให้ตายเสีย!”

กล่าวจบก็คว้าไม้กวาดที่มุมห้อง เตรียมจะออกไปด้วยความโกรธ

ลั่วชิงยวนรีบดึงเขาไว้ “ท่านพ่อบุญธรรม ท่านอย่าได้โกรธเพราะเขาเลยเจ้าค่ะ”

“ข้าจะมิแพ้เขาแน่นอน”

พ่อบุญธรรมจึงสงบลง แล้วรีบกล่าวว่า “ใช่ ใช่ ใช่ แพ้มันมิได้! เจ้ามีกุญแจคลังสมบัติ เจ้าไปเอาเองได้เลย เตรียมให้มากหน่อย อย่าให้เจ้าสารเลวอวี๋หลินนั่นชนะเจ้าได้เชียว!”