ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1520

ลั่วชิงยวนคิดดูแล้วก็เห็นว่าเป็นเช่นนั้นจริง

ฉีเฮ่าสิ้นชีพด้วยน้ำมือเฉินชี ข่าวนี้ย่อมต้องแพร่สะพัดออกไป

ถึงแม้จะมีศัตรู แต่ก็คงมิใช่คนของค่ายทหารอวิ๋นโจว เพราะฉีเฮ่าตายแล้ว ย่อมเป็นประโยชน์แก่พวกเขา มิได้เกิดผลเสียใดต่อพวกเขา ตำแหน่งแม่ทัพนี้ย่อมมีผู้คนมากมายหมายจะแย่งชิง

หากมีผู้ใดคิดแค้นตลาดมืดก็คงมิอาจทำอะไรอวี๋หงได้

เมื่อคืนที่ผ่านมา แม้แต่ฉีเฮ่ายังมิใช่คู่ต่อสู้ของอวี๋หง ใครเล่าจะกล้ามาหาเรื่องอีก

เมื่อพักผ่อนเพียงพอแล้ว ลั่วชิงยวนก็มองดูฟ้าแล้วกล่าวว่า “ข้าจะไปหาอะไรกิน”

เฉินชีเรียกนางไว้ “ให้ข้าไปด้วยหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนมิหันกลับไปมองด้วยซ้ำ “มิต้อง”

“เจ้าไปทำธุระของเจ้าเถิด”

ลั่วชิงยวนเดินเข้าไปในป่า เฉินชีตามออกมายืนมองแผ่นหลังของนางอยู่ห่าง ๆ

ที่แห่งนี้คือที่ที่อยู่ใกล้แคว้นเทียนเชวียที่สุด

มิรู้ว่านางจะคิดกลับไปหรือไม่

เดิมทีเฉินชีคิดจะตามไปดู แต่คิดแล้วก็หยุด หากลั่วชิงยวนรู้เข้าย่อมมิพอใจเป็นแน่

จากนั้นเฉินชีก็จัดการเก็บข้าวของแล้วเริ่มทำงาน และจัดเตรียมที่นอนในห้องใหม่ด้วย

ลั่วชิงยวนเดินไปตามป่าที่เงียบสงัด มองดูฟ้าที่เริ่มมืดมิด ความมืดเข้าปกคลุมทั่วทั้งป่า ความทรงจำราวกับหวนย้อนไปเมื่อครั้งแรกที่มาที่นี่

ในเวลานั้น นางยังคงคิดหาวิธีหนีออกจากที่นี่ทุกวัน

นางมิเคยคิดเลยว่าสักวันหนึ่งจะมาที่นี่พร้อมกับเฉินชีโดยสมัครใจ

เส้นทางข้างหน้าทั้งแปลกตาและคุ้นเคย

มิรู้ว่าตอนนี้คฤหาสน์จี้เยวี่ยเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

คฤหาสน์คงจะได้รับการซ่อมแซมเสร็จแล้วกระมัง

โดยรอบยังมิเห็นสัตว์ป่า ลั่วชิงยวนจึงเดินหน้าต่อไป

ในที่สุดก็มีเสียงเคลื่อนไหวแผ่วเบาดังมาจากพุ่มไม้เบื้องหน้า

ลั่วชิงยวนย่อตัวลงพลางย่องเข้าไปเบา ๆ แล้วชักกริชออกจากเอว

ในพุ่มไม้มีไก่ป่าตัวหนึ่ง

ลั่วชิงยวนตาไว มือไว เมื่อเล็งได้แล้วก็ขว้างกริชออกไปทันที ไก่ป่าตัวนั้นกระพือปีกอย่างแรงแต่ก็ถูกกริชของลั่วชิงยวนปักเข้าที่ปีกพอดี

นางรีบวิ่งเข้าไปจับไก่ป่าตัวนั้นทันที

สีหน้าของลั่วชิงยวนเปลี่ยนไป

ใครกัน!

นางรีบลุกขึ้นไล่ตามไป

ไล่ตามไปครู่หนึ่งจนตามไปถึงข้างพุ่มไม้แห่งหนึ่ง

ก็พอจะเห็นเงาร่างคนอยู่ข้างใน

ลั่วชิงยวนชักกริชออกมาแล้วเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง

อีกฝ่ายรับรู้ได้ว่ามีคนมาจึงรีบลุกขึ้นหันกลับไปมอง จึงเห็นลั่วชิงยวนกำลังถือกริชอยู่

เมื่อลั่วชิงยวนเห็นเขาก็ตกใจเช่นกัน “อาถู่?”

ลั่วชิงยวนชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นเก็บกริชลง

นางมองเขาด้วยความประหลาดใจ “เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

คนใบ้ยกของในมือขึ้น มันคือกระต่ายป่าตัวหนึ่ง

“เจ้าก็มาล่าสัตว์เหมือนกันหรือ? เจ้ามาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อใด?”