ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1521

ตามหลักแล้วคนใบ้มิน่าจะรู้จักที่แห่งนี้

คนใบ้ทำท่าทางบอกว่าติดตามนางขึ้นเขามาด้วย

“เจ้าติดตามข้ามาตลอดเลยหรือ?”

คนใบ้พยักหน้า

“ฉินอี้สั่งให้เจ้าติดตามข้าหรือ?”

คนใบ้พยักหน้า แต่ก็ส่ายหน้าด้วย

ลั่วชิงยวนเห็นเขามีท่าทางกังวลเล็กน้อย จึงหัวเราะเบา ๆ “ดีแล้ว ข้ามิได้โทษเจ้า”

“พอดีเลย ข้ายังมิได้กินข้าว ไปด้วยกันเถิด”

คนใบ้พยักหน้า

จากนั้นทั้งสองก็ล่ากระต่ายได้อีกตัวหนึ่งใกล้ ๆ

จากนั้นก็นำไปที่ลำธารเล็ก ๆ ทำความสะอาดไก่ป่าและกระต่ายป่า แล้วนำไปย่างบนกองไฟ

หลังจากทำความสะอาดเสร็จก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว สายลมยามราตรีพัดมาทำให้รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นเล็กน้อย

ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้กองไฟ

คนใบ้จึงลุกขึ้นนั่งบังลมให้ ใช้ร่างกายของเขาบังสายลมยามราตรีมิให้นางถูกลมพัด และยังคงย่างเนื้ออย่างมิใส่ใจ

ลั่วชิงยวนมิได้เอ่ยคำใด แต่สัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ของเขา

“ฉินอี้มีคำสั่งใหม่ให้เจ้าแล้วหรือ?” ลั่วชิงยวนนึกถึงวันที่เขาจากไปอย่างกะทันหัน น่าจะเป็นเพราะฉินอี้เรียกเขากลับไป

คนใบ้พยักหน้า แล้วหยิบกิ่งไม้มาเขียนว่า “ให้ข้าจับตาดูเฉินชี”

“จับตาดูเฉินชีหรือ? เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ลั่วชิงยวนมิได้ถามมากนัก คนใบ้มีภารกิจของเขา นี่มิเกี่ยวข้องกับนาง

“เช่นนั้นเจ้าจะอยู่ที่บนเขาตลอดไปหรือ? พวกข้าจะอยู่บนเขาครึ่งเดือน”

คนใบ้พยักหน้า แสดงว่าพวกเขาจะลงจากเขาเมื่อใด เขาก็จะลงเมื่อนั้น

ลั่วชิงยวนสัมผัสสายลมยามราตรีในเขาแห่งนี้ แล้วอดมิได้ที่จะกล่าวอย่างเศร้าสร้อย “ในเขาแห่งนี้ยามค่ำคืนหนาวเย็นมาก”

“ภูเขาหลายลูกนี้ไม่มีถ้ำ มีแต่ป่า เจ้าจะพักค้างคืนได้อย่างไร? ก่อไฟหรือ?”

“หรือว่าจะกลับไปพักที่กระท่อมของข้า?”

คนใบ้กลับส่ายหน้า มิได้รับปาก

“เจ้ากลัวเจอเฉินชีหรือ? ก็ถูกแล้ว หากเฉินชีรู้ว่าเจ้าติดตามมา เขาคงมิปล่อยเจ้าไปแน่”

ความทรงจำบางอย่างเปรียบเสมือนฝันร้ายสำหรับนาง

“ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว” ลั่วชิงยวนกล่าวจบก็หันหลังเดินออกไป

เฉินชีคว้าข้อมือของนางไว้ พลางมองนางด้วยสีหน้าเป็นห่วง “เจ้าเป็นกระไรไป? มิเป็นกระไรใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนส่ายหน้า “ก็แค่มาที่นี่แล้วอดมิได้ที่จะนึกถึงบางเรื่อง”

“ถ้าอย่างนั้นกินอะไรสักหน่อยแล้วค่อยไปนอนดีหรือไม่?”

“ข้ากินแล้ว เจ้ากินเองเถิด”

กล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็เข้าไปในห้อง

เดิมทีคิดจะพักผ่อน แต่เมื่อนึกถึงว่าในป่านี้ดูเหมือนจะมีห้องพักเพียงห้องเดียว

นางจึงเปิดตู้อาภรณ์หยิบผ้าห่มออกมา แล้วเปิดประตูโยนให้เฉินชี

“กลางคืนอากาศหนาว เจ้าหาที่นอนเองเถิด”

เฉินชีรับผ้าห่มมาแล้วชะงักไป สักพักก็อดมิได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก

ในที่สุดอาเหลาก็ห่วงใยเขาแล้ว