ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1526

มินานนัก ซ่งอวี่ก็กลับมาจากการเก็บสมุนไพร

เหน็ดเหนื่อยจนเหงื่อท่วมกาย

เฉินเซี่ยวหานอยู่ใกล้จึงก้าวเข้าไปยื่นน้ำให้ถ้วยหนึ่ง “ท่านลุง วันนี้ท่านเก็บสมุนไพรได้เมากกว่าเมื่อวานอีกนะขอรับ”

ซ่งอวี่นั่งลงโบกพัดพักครู่หนึ่ง

เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่แล้ว วันนี้พบหนองน้ำแห่งหนึ่ง มิคาดคิดว่าแถวนั้นยังมีของดีอยู่มิน้อย”

เฉินเซี่ยวหานจึงย่อตัวลง แล้วกล่าวว่า “ท่านลุง สมุนไพรเหล่านี้ต้องนำไปตากแดดใช่หรือไม่ขอรับ? ข้าจะช่วยจัดเรียงเอง”

“ดีมาก รบกวนเจ้าแล้ว”

เมื่อเห็นดังนั้น ฉู่จิ้งก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไป “ท่านลุง ข้าก็จะช่วยท่านด้วย”

ลั่วชิงยวนชะงักไป สายตามองกระดานหมากที่ยังเล่นมิจบ

ซ่งเชียนฉู่ก็เห็นเช่นกัน นางเดินเข้ามาอย่างจนปัญญา แล้วกล่าวว่า “ข้าจะเล่นกับท่านต่อเอง”

“สองคนนั้นพึ่งพามิได้เลย”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “พึ่งพามิได้เลยงั้นหรือ? ข้าว่าดูแล้วน่าจะพึ่งพาได้นะ”

“ข้ามิคาดคิดว่าเฉินเซี่ยวหานจะอยู่ที่นี่”

ซ่งเชียนฉู่เล่นหมากพลางกล่าวไปด้วย “เขามานานแล้ว การที่คฤหาสน์สามารถสร้างใหม่ได้ ก็เป็นส่วนหนึ่งของความพยายามของเขาเหมือนกัน”

“ตอนแรกข้ามิยอมให้เขาอยู่ แต่ท่านพ่อข้าใจอ่อนมิกล้าไล่เขาไป จึงปล่อยให้เขาอยู่”

“บัดนี้อาศัยอยู่นานถึงเพียงนี้ ยิ่งไล่เขาไปมิได้แล้ว”

ซ่งเชียนฉู่กล่าวพลางถอนหายใจ

คำพูดเหล่านี้ นางเก็บกดมานานแล้ว บนเขานี้นอกจากบิดาแล้วก็เหลือเพียงฉู่จิ้งและเฉินเซี่ยวหานที่พอจะพูดคุยด้วยได้

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับพวกเขา ซ่งเชียนฉู่ก็มิอาจเปิดใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจได้

เพราะท้ายที่สุดแล้ว เรื่องราวในใจของบางอย่างของหญิงสาวย่อมกล่าวได้แต่กับสหายสนิทเท่านั้น

บัดนี้เมื่อได้พบลั่วชิงยวน จึงอดมิได้ที่จะกล่าวถึงความยากลำบากบางอย่างที่ประสบมาเมื่อมินานมานี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน