ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1527

“มิเป็นอะไรหรอก เขาคงจะคิดได้เอง”

“วาสนาฟ้าลิขิต หากวาสนาหมดสิ้นย่อมไม่มีวันหน้า ให้ทุกสิ่งเป็นไปตามครรลองเถิด”

ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า ในใจพลันผ่อนคลายลงมาก “ดี ข้าจะฟังท่าน”

“ได้ระบายความในใจกับท่าน ในที่สุดก็สบายใจขึ้นมาก”

ซ่งเชียนฉู่อารมณ์ดีขึ้นมาก

ลั่วชิงยวนเองก็ยินดีเช่นกัน การได้นั่งคุยกับสหายสนิทเช่นนี้ช่างหายากยิ่งนัก

น่าเสียดายที่เวลาผ่านไปรวดเร็ว มินานก่อนที่จะรู้ตัวฟ้าก็มืดแล้ว

ลั่วชิงยวนจำต้องกลับไป

“วันพรุ่งข้าจะมาใหม่ ข้าจะพักอยู่บนเขาแห่งนี้ครึ่งเดือน”

ซ่งเชียนฉู่ส่งนางขึ้นสะพานด้วยความอาลัยอาวรณ์

ลั่วชิงยวนจึงพาคนใบ้จากไป

บนสะพาน ลั่วชิงยวนถามคนใบ้ “อาถู่ เจ้ารู้สึกเบื่อหรือไม่?”

“หากเจ้าเบื่อ วันพรุ่งมิต้องมากับข้าก็ได้”

คนใบ้รีบส่ายหน้า

เขาจะเบื่อได้อย่างไร ทุกขณะที่ได้อยู่เคียงข้างนาง เขารู้สึกอิ่มเอมใจอย่างยิ่ง

ถึงแม้จะมิได้พูดจา เพียงแค่มองนางเงียบ ๆ มองนางหัวเราะกับสหาย มองท่าทีที่ผ่อนคลายสบายใจของนาง แค่นั้นหัวใจเขาก็เปี่ยมสุขแล้ว

เมื่อข้ามสะพานไปแล้วก็เข้าสู่ยามราตรีโดยสมบูรณ์

“ข้าจะกลับแล้ว เจ้าไปหาที่พักผ่อนเองเถิด”

คนใบ้พยักหน้า แต่ก็ยังคงติดตามลั่วชิงยวนไปอย่างเงียบ ๆ ส่งนางกลับถึงชายป่าแล้วจึงหันหลังเดินจากไป

เมื่อลั่วชิงยวนกลับมาถึงกระท่อมกลางป่า เฉินชียังคงตีเหล็กอยู่

เหงื่อท่วมกาย เหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก แต่ก็ตั้งใจเป็นอย่างมาก

เฉินชีคงจะตั้งใจจริงจังเช่นนี้ก็ต่อเมื่อทำสิ่งนี้เท่านั้น จริงจังราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

นี่คงเป็นสิ่งที่เขาโปรดปราน

“เฉินชี”

“หือ?”

“ฝีมือการตีกระบี่ของเจ้ายอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมิสร้างกระบี่ให้มาก ๆ ไปเลย เจ้าคงจะชอบทำสิ่งนี้มากกระมัง”

เฉินชีชะงักไป แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ใต้หล้าผืนนี้มีเพียงอาเหลาที่เข้าใจข้าดีที่สุด”

“ข้าชอบจริง ๆ ข้าชอบกระบวนการที่เปลี่ยนเศษเหล็กไร้ค่าให้กลายเป็นอาวุธคมกล้า ชอบความรู้สึกภาคภูมิใจในความสำเร็จเช่นนั้น แต่สิ่งที่ข้าเข้มงวดกับตัวเองคือ กระบี่ทุกเล่มที่ผ่านมือข้าต้องสมบูรณ์แบบที่สุดเท่านั้น”

“แต่ข้าก็มิจำเป็นต้องใช้มากมายถึงเพียงนั้น พอตีกระบี่ขึ้นมาก็แค่กลายเป็นของดีราคาถูกที่คนอื่นได้ไปเปล่า ๆ”

“ข้าจึงมิสร้างกระบี่ให้ใครโดยง่าย”

“แต่อาเหลามิเหมือนใคร หากอาเหลาต้องการเท่าไร ข้าก็จะตีให้เท่านั้น”