ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1534

การประลองจบลงแล้ว ลั่วชิงยวนพาจูลั่วออกจากลานประลอง

ผู้คนที่มาเฝ้าดูต่างแยกย้ายกันไป มีผู้คนมากมายวิ่งกรูเข้าไปในบ่อนพนันเพื่อแลกเงิน

และคราวนี้ตลาดมืดก็จะได้กำไรก้อนโต

อวี๋หงเดินไพล่หลังมาอย่างช้า ๆ น้ำเสียงมิอาจปิดบังความตื่นเต้นได้ “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะมิแพ้”

น้ำเสียงของอวี๋หงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

แน่นอนว่าเขามิได้เลือกคนผิด นับจากนี้ไปหากได้มอบตลาดมืดให้ลั่วชิงยวน เขาก็สบายใจแล้ว!

“หลังจากวันนี้ ข้าจะคอยดูว่าใครยังจะกล้าสงสัยฐานะว่าที่เจ้าเมืองของเจ้าอีก!”

มิไกลนัก เฉินชีนอนเอนกายอยู่บนหลังคาจวนพลางดื่มสุราอย่างสบายอารมณ์ ในดวงตาที่หรี่ลงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

อาเหลามิเคยทำให้ผิดหวังจริงๆ

เพียงแต่…

แผนการคงต้องเลื่อนออกไปอีกครั้งแล้ว

เมื่อนึกถึงบางสิ่ง ในดวงตาของเฉินชีก็มีความกังวลเพิ่มขึ้น

ในตอนนี้จูลั่วกล่าวกับลั่วชิงยวน “ข้ามีบางเรื่องอยากจะบอกท่าน”

“ไปที่โรงเตี๊ยมเถิด”

บัดนี้ดวงตาของจูลั่วกลับมาใสกระจ่างแล้ว ร่างกายก็สงบลงแล้ว

เมื่อเข้ามาในห้องพักของโรงเตี๊ยม จูลั่วก็กล่าวในทันที “สองวันก่อนข้าได้พบคนผู้หนึ่ง”

“ผู้ใด?” ลั่วชิงยวนสงสัย

จูลั่วมองนางอย่างจริงจัง “ฉีอวี้”

“ข้าเห็นนางเดินอยู่กับโฉวสือชีที่อยู่ข้างกายท่าน”

ครึ่งเดือนมานี้ จูลั่วอยู่ที่ตลาดมืด ถึงแม้จะมิได้สืบทราบว่าลั่วชิงยวนมีความสามารถเพียงใด แต่ก็ได้ข่าวคราวอื่น ๆ มามิน้อย

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย “เจ้ารู้จักฉีอวี้หรือ?”

“ลูกสาวคนโตของเจ้าเมือง ถึงแม้ข้าจะมิเคยพบนาง แต่ข้าเคยเห็นภาพวาดของนาง”

“ฉีอวี้กับฉีเฮ่ามีสัญญาหมั้นหมายกัน ฉีอวี้หนีการแต่งงานออกจากอวิ๋นโจว ฉีเฮ่าตามหานางมาตลอด!”

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้น ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง

เมื่อนึกถึงไอสีดำที่ปกคลุมใบหน้าฉีอวี้ก่อนหน้านี้ ลั่วชิงยวนก็ใจหายวาบ คงจะเกิดเรื่องกับตระกูลฉีของฉีอวี้แล้ว!

นางรีบวิ่งออกจากโรงเตี๊ยม ไปตามหาฉีอวี้ทั่วทุกแห่ง

เมื่อพบนาง ปรากฏว่านางกำลังเดินเล่นอยู่บนถนนกับโฉวสือชี ในอ้อมแขนของฉีอวี้ยังกอดกล่องใบหนึ่งไว้ด้วย

“ฉีอวี้!” ลั่วชิงยวนร้อนใจยิ่งนักเมื่อพบนาง

ฉีอวี้จับมือนางไว้ แล้วกล่าวด้วยความตื่นเต้น “พี่หญิง วันนี้ท่านเก่งกาจมากเจ้าค่ะ!”

“นี่” ฉีอวี้ยื่นกล่องให้ลั่วชิงยวน

จากนั้นก็กระซิบกับลั่วชิงยวน “ข้าขอมาจากบิดามารดา ที่เมืองอวิ๋นโจวก็มีคนตามหาบัวถวาย นี่จึงเป็นดอกสุดท้ายแล้วเจ้าค่ะ”

“เพียงแต่เรื่องนี้ท่านอย่าบอกโฉวสือชีเชียว ข้ายังมิได้บอกฐานะที่แท้จริงของข้าให้เขารู้”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจ รีบถามว่า “เจ้ากลับไปมาหรือ?”

ฉีอวี้ส่ายหน้า “ข้าเขียนจดหมายตอบกลับไป”

ใจของลั่วชิงยวนพลันเต้นระรัว ถือกล่องนั้นไว้ รู้สึกหนักอึ้งยิ่งนัก

“เป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ พี่หญิง เหตุใดสีหน้าท่านมิค่อยดีนัก? วันนี้ชนะการประลองแล้ว ควรจะดีใจสิ”