ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1533

ผู้คนมากมายมิเห็นด้วยซ้ำว่าลั่วชิงยวนลงมืออย่างไรในตอนท้าย การโต้กลับนั้นช่างน่าตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก

จูลั่วคุกเข่าอยู่บนพื้นเป็นเวลานานกว่าจะรู้สึกตัว

เขาตกตะลึงขณะพึมพำกับตนเองว่า “ข้าแพ้แล้ว…”

เมื่อได้ยินเสียงโห่ร้องยินดีเหล่านั้น สำหรับเขาแล้วกลับเป็นความอัปยศ

เขากำกระบี่ที่หักแล้วบนพื้น เตรียมจะเชือดคอตนเอง แต่ลั่วชิงยวนตาไวมือไว รีบยกเท้าเตะกระบี่ในมือเขาจนกระเด็นไป

“จูลั่ว เจ้าลืมการเดิมพันของเราแล้วรึ?”

“เจ้าแพ้แล้ว”

“นับจากนี้ไป ชีวิตของเจ้าเป็นของข้า”

“ข้ามิให้เจ้าตาย เจ้าก็ห้ามตาย”

จูลั่วยิ้มอย่างขมขื่น ในใจคิดว่าเขาไม่มีวันยอมเป็นทาสรับใช้ผู้ใด สู้ตายอย่างมีศักดิ์ศรีดีกว่าตายอย่างไร้เกียรติ

ทว่าในเวลานั้นเอง ลั่วชิงยวนก็นำกระบี่หมื่นทิศมา แล้วยื่นให้เขาทันที

“รับไว้”

“กระบี่ของเจ้าหักแล้ว นับจากนี้ไปใช้เล่มนี้เถิด”

จูลั่วตกตะลึง

เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความมิแน่ใจ มองการกระทำของลั่วชิงยวน แล้วมองกระบี่ในมือนาง มือของเขากระดิก ตัวสั่นสะท้านเล็กน้อย

“รับไว้เถิด”

“แล้วก็อย่าได้กินของแปลก ๆ ก่อนการประลองอีก”

“เจ้าเกือบจะเอาชีวิตมิรอดอยู่แล้ว”

เมื่อกล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็โยนขวดยาขวดหนึ่งใส่อ้อมแขนของเขา

จูลั่วชะงักไปเล็กน้อย เมื่อตระหนักได้ถึงปฏิกิริยาผิดปกติของตนเองเมื่อครู่นี้ เขาก็ขมวดคิ้วมองลั่วชิงยวน แล้วกล่าวว่า “ข้ากินโอสถสงบจิตเข้าไป”

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย

“โอสถสงบจิตของสำนักนักบวชหรือ?”

“ของเช่นนี้มีแต่ในวัง เจ้ายังกล้ากินอีก”

ดูเหมือนว่าไม่เกาเหมียวเหมี่ยวก็เวินซินถงเป็นคนก่อเรื่อง

จูลั่วพยักหน้า

ส่วนบนโรงน้ำชา เมื่อเกาเหมียวเหมี่ยวที่กำลังโกรธจัดได้ยินดังนั้นก็โมโหอย่างยิ่ง

“อะไรนะ?”

“กระบี่เพลิงรักหรือ?”

“กระบี่เล่มนี้เกี่ยวข้องอะไรกับกระบี่พิชิตมารหรือไม่?”

“หรือว่าเฉินชีสร้างให้นาง?!”

เมื่อเกาเหมียวเหมี่ยวตระหนักได้ถึงเรื่องนี้ก็โกรธจนแทบจะระเบิด นางเตะม้านั่งอย่างแรง

ขาที่บาดเจ็บอยู่แล้วชนเข้ากับม้านั่ง ทำให้เจ็บจนล้มลงกับพื้น

เวินซินถงรีบเข้าไปประคองนาง

ทว่าเกาเหมียวเหมี่ยวโกรธจัด มิสนอาการบาดเจ็บและความเจ็บปวด คลานขึ้นมาทุบทำลายห้องจนพังราบ

นางกัดฟันด่าทอด้วยความแค้น “ลั่วชิงยวน! ข้าต้องฆ่าเจ้าให้ได้!”