ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1539

โฉวสือชีพลันตื่นตระหนกขึ้นมา “นางมิได้อยู่กับเจ้าหรอกหรือ?”

“นางมาช่วยดับไฟ!”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว

หลายคนรีบออกค้นหา

คนในขบวนคาราวานปลอดภัยแล้ว สินค้าก็มิเสียหาย เถ้าแก่จี้จึงให้ทุกคนล้มเลิกการดับไฟ แล้วถอยห่างจากเปลวเพลิง

ลั่วชิงยวนถามเถ้าแก่จี้ “ท่านเห็นเด็กสาวอีกคนในคณะของเราหรือไม่?”

เถ้าแก่จี้ส่ายหน้า “มิเห็นเลยขอรับ”

จากนั้นลั่วชิงยวนและโฉวสือชีก็แยกกันค้นหา แทบจะพลิกค้นไปทั่วทั้งลานบ้าน

มิพบฉีอวี้!

เพียงชั่วพริบตาเดียว ฉีอวี้ก็หายตัวไปแล้ว!

โฉวสือชีกระวนกระวายใจยิ่งนัก “นางคงมิได้กระโจนเข้าไปในกองไฟเพื่อช่วยข้ากระมัง?”

เมื่อกล่าวจบ โฉวสือชีก็แบกผ้าห่มที่เปียกชุ่มผืนหนึ่ง แล้วกระโดดเข้าไปในกองไฟทันที

เขามิได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย

คนที่อยู่ภายนอกยังคงสาดน้ำช่วยดับไฟ

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วครุ่นคิด “ไม่สิ หากฉีอวี้หาคนมิเจอ นางคงมิอยู่ข้างในนานถึงเพียงนั้น”

เมื่อนึกถึงสตรีในกำแพงที่เคยตรึงนางไว้ในคืนนี้ ลั่วชิงยวนก็ใจหายวาบ

มิได้มาเพราะนาง

แต่มาเพราะฉีอวี้!

เพียงแต่นางคาดมิถึงว่าสำนักเทียนฉยงก็เข้ามามีส่วนร่วมด้วย

“ออกไปค้นหา!”

ลั่วชิงยวนและจูลั่วรีบวิ่งออกจากเรือน ไล่ตามร่องรอยของฉีอวี้ออกไปข้างนอก

แต่ตอนนี้ข้างนอกไม่มีอะไรให้พบอีกแล้ว

แม้กระทั่งพลังหยินนั้นก็หายไปแล้ว

มิได้ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้เลย

เมื่อกลับมาถึงลานบ้านอีกครั้ง โฉวสือชีก็ออกจากกองไฟมาแล้วและไฟก็ดับลงแล้ว

จูลั่วมีสีหน้าเคร่งขรึม “เส้นทางที่เรามานี้ มิน่าจะถูกใครจับได้”

“มิน่าจะมีใครพบเห็นพวกเรา”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ตกใจ “ฝันร้ายหรือ?”

“ดูท่าจะเป็นคนของสำนักเทียนฉยงจริง”

เมื่อโฉวสือชีได้ยินก็ตกใจมาก “สำนักเทียนฉยงหรือ? สำนักเทียนฉยงจะมาเพ่งเล็งฉีอวี้ได้อย่างไร?”

“หรือว่าคิดจะใช้ฉีอวี้มาข่มขู่เจ้า?”

“มิน่าจะบังเอิญถึงเพียงนี้ที่เกิดเรื่องขึ้นในวันนี้พอดี”

ลั่วชิงยวนส่ายหน้า “แน่นอนว่ามิได้มาเพราะข้า”

“ข้ากับฉีอวี้ยังไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงเพียงนั้น หากสำนักเทียนฉยงคิดจะข่มขู่ข้าก็คงจับเจ้าไป มิจับฉีอวี้หรอก”

“คงเป็นฝีมือของตระกูลฉี”

เมื่อคำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทั้งสองก็ตกใจ

จูลั่วครุ่นคิด “ถึงแม้ฉีเฮ่าจะตายแล้ว แต่เบื้องบนยังมิได้แต่งตั้งคนใหม่ ค่ายทหารอวิ๋นโจวทั้งค่ายก็จะยังคงฟังคำสั่งของตระกูลฉี”

“ถึงแม้จะมีความขัดแย้งภายใน แต่โดยรวมแล้วอำนาจยังคงอยู่ในมือตระกูลฉี”

เมื่อกล่าวจบ จูลั่วก็มองลั่วชิงยวนอย่างมีความหมาย

“แน่นอนว่าที่ร้ายกาจที่สุดก็คือจอมกระบี่ทั้งแปดคนนั้น”