ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 170

ลั่วชิงยวนไม่ได้หลบ

ดาบเย็นเยียบนั้นชี้มาที่นาง ข่มขู่ถึงแก่ชีวิต

น้ำเสียงของเขาเย็นชาเหมือนดั่งวันที่ลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมาและพบว่าตนเป็นภรรยาของเขา น้ำเสียงที่ไร้ซึ่งอารมณ์และความอบอุ่นใด…

“นั่นก็เพราะว่าโดนจับได้ก่อนหนีตามสำเร็จ”

ริมฝีปากลั่วชิงยวนยกโค้งเป็นรอยยิ้มหยันตนเอง “เพราะว่าลั่วเยวี่ยอิงบังเอิญมาเห็นเข้าสินะ ดังนั้นหากว่าไม่โดนจับได้ก็คงจะหนีตามกันไปแล้วใช่หรือไม่เล่า? ช่างเถอะ ข้าไม่คิดว่าท่านอ๋องจะเชื่อข้าอยู่แล้ว”

นางไม่คิดจะตามองค์ชายห้าไปจริง ๆ

แต่ดูเหมือนว่าคำอธิบายนั้นจะยิ่งเหมือนคำแก้ตัว

ดังนั้นนางจึงหลับตาลงแล้วรอให้ดาบของฟู่เฉินหวนแทงเข้ามา

มือของนางกำแน่นอยู่ใต้แขนเสื้อ

เข็มทิศนั้นสั่นไหว เริ่มจากสั่นช้า ๆ ก่อนที่จะเร่งความเร็วขึ้น

มีบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา

เมื่อเห็นว่าลั่วชิงยวนเจตนาจะหลับตาลง แววตานิ่งไร้อารมณ์ของฟู่เฉินหวนก็มีประกายบางอย่างพาดผ่านชั่วแวบ ดาบนั้นก็ยังคงไม่ขยับ

“ท่านอ๋อง…” เมื่อได้เห็นว่าฟู่เฉินหวนชักช้าไม่ลงมือ ลั่วเยวี่ยอิงก็อดไม่ได้ที่จะเตือนเขาแต่นางไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก เพราะห่วงว่าตนจะทิ้งภาพที่ไม่ดีในสายตาของท่านอ๋อง

จือเฉาคุกเข่าร้องขอความเมตตาอยู่ที่พื้น “ท่านอ๋องเพคะ พระชายาและองค์ชายห้าบริสุทธิ์ใจต่อกันมาตลอด พวกเขาไม่เคยพูดคุยหรือมีทีท่าใดที่มิสมควรเพคะ”

“คืนนี้พระชายาก็ไม่คิดจะตามองค์ชายห้าไป แล้วนี้จะถือเป็นการคบชู้ได้อย่างไรเพคะ?”

“ได้โปรดเถิดเพคะท่านอ๋อง อย่าได้ใส่ความผู้บริสุทธิ์อย่างไม่เป็นธรรมเลยเพคะ”

จือเฉาไม่รู้จะทำเช่นไร ดังนั้นจึงทำได้เพียงคุกเข่าขอความเมตตาเท่านั้น

ใส่ความผู้บริสุทธิ์อย่างไม่เป็นธรรมงั้นหรือ?

ฟู่เฉินหวนนิ่วหน้าน้อย ๆ ลั่วชิงยวนเป็นผู้บริสุทธิ์งั้นหรือ?