ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 169

จือเฉาร้อนใจจนนางก้าวออกมาอย่างฉุนเฉียวและผลักเฉียงเวยออกไป “เจ้าพูดไร้สาระอันใดกัน? อย่ามาแตะต้องพระชายานะ”

“เราต่างก็เห็นกันอยู่กับตา องค์ชายห้าเอาสัมภาระมาด้วย หากว่านี้ไม่ใช่หนีตามกันแล้วคืออันใดเล่า?” เฉียงเวยพูดเสียงแหลมอย่างประชดประชัน

“ข้าไม่คิดเลยว่า หน้าตาและเรือนร่างอย่างพระชายาจะสามารถล่อลวงบุรุษได้ ขนาดองค์ชายห้ายังยอมเสี่ยงทุ่มเทเพื่อหนีตามไปกับท่าน”

การหนีตามกันนั้นเป็นเรื่องใหญ่ในราชวงศ์ และจะเป็นเรื่องน่าอับอายให้โดนติฉินนินทามากสำหรับองค์ชายหากว่าเรื่องนี้แพร่ออกไป

ส่วนพระชายานั้นต้องโดนฝังทั้งเป็น หรือไม่ก็โดนจับถ่วงแม่น้ำ

เมื่อเป็นเช่นนั้นแน่นอนว่าเฉียงเวยจึงไม่มีอะไรต้องกลัว

ลั่วเยวี่ยอิงยิ่งยินดีเมื่อได้ยินเช่นนั้น แบบนี้ลั่วชิงยวนยังจะเอาชีวิตรอดไปได้อีกหรือ?

“อย่าพูดจาไร้สาระ…” ฟู่อวิ๋นโจวเริ่มร้อนใจและไอออกมาอีกครั้งก่อนที่จะทันพูดได้จบ

“ไร้สาระหรือเพคะ? เรื่องที่หม่อมฉันพูดไร้สาระตรงไหน? นี่เป็นเพราะพระชายากระทำตัวไม่เหมาะสม ก่อนหน้านี้นางก็พยายามดิ้นรนจนได้สมรสกับท่านอ๋องจนสำเร็จ วิธีการของนางนั้นช่างชั่วร้ายนัก”

“ตอนนี้หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่านางล่อลวงองค์ชายห้าอย่างไร หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวน่ารังเกียจเช่นนี้ได้อย่างไร หม่อมฉันคงมิกล้าจะเรียนรู้วิธีการล่อลวงบุรุษเช่นสตรีนางโลมเยี่ยงนี้เพคะ”

เฉียงเวยด่าไม่หยุด

แววตาลั่วชิงยวนหม่นลงทุกที นางคว้าไหล่เฉียงเวย ก่อนกระชากผมแล้วดึงจนเฉียงเวยล้มกระแทกพื้นเสียงดังลั่น

หัวเฉียงเวยกระแทกพื้นอย่างแรงจนเลือดไหลนองออกมา

ก่อนที่เฉียงเวยจะโต้ตอบได้ทัน ขณะต่อมาก็มีมือหนึ่งมาจับคางของนางไว้ ความเจ็บปวดนั้นเกินทานทนจนนางต้องดิ้นรนอย่างทุลักทุเล

ขณะที่ดิ้นรนอยู่นั้น ก็มีเสียงกึกดังขึ้นมา

ขากรรไกรของเฉียงเวยหลุดเสียแล้ว

“หากเจ้าพูดเรื่องดี ๆ มิได้ก็อย่างพูดเลยดีกว่า” ลั่วชิงยวนปล่อยมือ ดวงตาวาวโรจน์

เฉียงเวยอ้าปากอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลพรากใบหน้า นางไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำและมองลั่วเยวี่ยอิงอย่างขอความช่วยเหลือ

ลั่วเยวี่ยอิงเองก็ตกใจมากและชี้ไปที่ลั่วชิงยวนอย่างมีโทสะ “เจ้ากล้าดีอย่างไร กล้ามาทำร้ายเฉียงเวย ตัวเจ้าเองจะหนีไปกับบุรุษอื่น นี่เป็นความผิดร้ายแรงแต่เจ้ายังจะมีความกล้าอีกรึ”