ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 180

เขารีบเข้าไปในหอ เขานั้นไม่รู้ว่าลั่วชิงยวนกำลังทำอะไรแต่เขาต้องไม่ปล่อยให้นางลงมือฆ่าคนตายต่อหน้าผู้คน

หลังจากลั่วชิงยวนออกคำสั่งเสร็จ เวินซีหลันก็กลับมาและปล่อยหลิวฮุ่ยเซียง

ตอนนี้หลิวฮุ่ยเซียงก็ถูกช่วยขึ้นมาได้แล้ว

อึดใจต่อมาข้อมือของลั่วชิงยวนก็โดนจับไว้แน่น และนางก็โดนลากเข้าไปในห้องส่วนตัว

นางไม่ทันได้ตั้งตัวจึงปลิวเข้าไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย

ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้นและก็เห็นแววตาเกรี้ยวกราดของฟู่เฉินหวน เขาลดเสียงลงและบอกว่า “หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าคิดจะฆ่าคนจริง ๆ รึ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ลั่วชิงยวนก็ตะลึงไป สีหน้านางดูตกใจ

ฟู่เฉินหวนรู้อะไรมาหรือไม่?

แต่นางก็กลับมามีทีท่านิ่งสงบ ก่อนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ไยหม่อมฉันถึงไม่เข้าใจว่าท่านอ๋องพูดเรื่องอันใด?”

“แล้วเจ้าคิดว่าข้าผู้เป็นอ๋องพูดเรื่องอันใดเล่า?” ฟู่เฉินหวนนิ่วหน้า

ลั่วชิงยวนยิ้ม “ท่านอ๋องพูดถึงนางหรือ?”

นางเดินออกไปด้านนอกและมองลงไปข้างล่าง

ฟู่เฉินหวนเองก็ก้าวตามมาและตกใจไปเมื่อได้เห็นว่าหลิวฮุ่ยเซียงนั้นถูกช่วยขึ้นมาแล้ว

ลั่วชิงยวนมองสีหน้าแปลกใจของฟู่เฉินหวน นางยกยิ้มและพูดเสียงเย็นชาว่า “ท่านอ๋อง ได้โปรดอย่ากล่าวหากันผิด ๆ นางเป็นคนลงมือกับหม่อมฉันก่อน หม่อมฉันก็แค่ป้องกันตัวเท่านั้น”

“มีหมอหรือไม่? มีหมอบ้างไหม?” คนด้านล่างเมื่อเห็นว่าหลิวฮุ่ยเซียงอาการหนักใกล้ตายจึงตะโกนขึ้น

ขณะที่ฟู่เฉินหวนกำลังจะอ้าปากพูดนั้นเอง ลั่วชิงยวนก็วิ่งลงไปด้านล่าง

“ข้าเป็นหมอ ให้ข้าดูเอง” ลั่วชิงยวนรีบก้าวเข้าไป นางให้หลิวฮุ่ยเซียงนอนราบแล้วกดที่หน้าอก ก่อนยกนางขึ้นแล้วตบหลัง

หลังจากทำซ้ำ ๆ เช่นนี้อยู่หลายรอบ หลิวฮุ่ยเซียงก็คายน้ำออกมากองโตและนางก็ฟื้นได้สติ

“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร” เจ้าของหอเริงรมย์ถอนหายใจโล่งอกและปากเหงื่อจากหน้าผาก