ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 181

หลิวฮุ่ยเซียงมิกล้าลงมือต่อ นางชักมือกลับ ยืนตัวสั่นระริกอยู่กลางลมหนาว และพูดดุอย่างเกรี้ยวกราด “ท่านอ๋องคิดปกป้องพระชายาต่อหน้าทุกคนหรือเจ้าคะ!”

“เมื่อครู่ทุกคนต่างเห็นแล้ว ลั่วชิงยวนเตะข้าตกน้ำ! นางคิดจะสังหารข้าโดยจงใจ! โทษนี้ ท่านอ๋องมิใส่ใจแม้แต่นิดงั้นหรือเพคะ? หากวันนี้ท่านคืนความยุติธรรมให้หม่อมฉันมิได้ หม่อมฉันคงได้เพียงรายงานแก่ฝ่าบาท!”

หลิวฮุ่ยเซียงโกรธถึงขีดสุด นางเป็นถึงหลานสะใภ้ของท่านแม่ทัพใหญ่หลิว!

จักทนกับความน่าอับอายเช่นนี้ได้เยี่ยงไร!

หากวันนี้ลั่วชิงยวนมิได้รับการลงโทษ นางมิยอมแน่!

ฟู่จิ่งหานที่กำลังดูเรื่องสนุกในฝูงชนกลับชะงัก จากนั้นเผยยิ้มสนใจขึ้น

ใครจะคิด จักรพรรดิในตอนนี้ จะกำลังดูเรื่องสนุกอยู่อีกด้าน

นัยน์ตาฟู่เฉินหวนกะพริบแววรำคาญใจ แต่แล้วเขากลับเหลือบไปเห็นฟู่จิ่งหานในฝูงชน

หากเพียงหลิวฮุ่ยเซียง เขามิสนใจแม้แต่นิด แต่องค์จักรพรรดิอยู่ด้วย เขาจะทำตัวบุ่มบ่ามมิได้

“แต่ข้าได้ยินพระชายากล่าว เรื่องราวมิได้เป็นเช่นนี้” น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนเยือกเย็น และแฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม

ลั่วชิงยวนที่อยู่อีกด้านชะงัก นางเงยหน้ามองไปทางฟู่เฉินหวนทีหนึ่งอย่างทำตัวไม่ถูก

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าข้างนางต่อหน้าคนนอก

และขานนางว่าพระชายา

ใบหน้าที่ยังคงเย็นชาเช่นเคยตรงหน้า ในที่สุดก็น่ามองขึ้นมาเล็กน้อย

นางคิดแผนได้กะทันหัน จึงจับแขนเสื้อของฟู่เฉินหวนขึ้นมาซับน้ำตาของตน “ท่านอ๋อง…”

“หม่อมฉันอธิบายอย่างไรก็มิอาจแก้ตัวได้!”

นางร้องไห้พร้อมชี้ไปทางหลิวฮุ่ยเซียงอย่างอึดอัด “ทั้ง ๆ ที่พวกนางหัวเราะเยาะหม่อมฉันก่อน มาว่าหม่อมฉันเป็นสุกรที่หลุดออกจากคอก หม่อมฉันนั้นถูกด่าจนชินแล้ว แต่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ อย่างไรหม่อมฉันก็ต้องรักษาหน้าของท่านอ๋อง…”

“หากข้าเป็นสุกร เช่นนั้นท่านอ๋องคือสิ่งใดกัน?”

ลั่วชิงยวนยิ่งพูดยิ่งร้องโฮ น้ำตาหยดเปาะแปะเม็ดใหญ่ “หม่อมฉันเพียงจ้องพวกนางครั้งหนึ่ง พวกนางก็ขู่จะควักลูกตาของหม่อมฉัน”

หลิวฮุ่ยเซียงตะลึง นางอยากจะเข้าไปฉีกใบหน้าที่กำลังแสดงละครของลั่วชิงยวนออก แต่เกรงกลัวท่านอ๋อง จึงมิกล้าขึ้นหน้า

“แม่นางหลิวได้ยินชัดหรือยัง!” น้ำเสียงฟู่เฉินหวนเยือกเย็น

หลิวฮุ่ยเซียงกริ้วโกรธถึงขั้นสุด “นางกำลังเสแสร้ง! จะฟังคำของนางข้างเดียวได้อย่างไรเพคะ?”

“แค่เมื่อนั้นที่ลั่วชิงยวนทำงานแต่งของท่านอ๋องพัง ท่านก็น่าจะรู้แล้วมิใช่หรือว่านางจิตใจร้ายกาจเช่นไหน!”

หลิวฮุ่ยเซียงตั้งใจพูดถึงเรื่องนี้ เพราะอยากให้ฟู่เฉินหวนตระหนักถึงนิสัยจริง ๆ ของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนกลับยิ้มยะเยือกอย่างอดมิได้ หลิวฮุ่ยเซียงคิดว่า เหตุใดท่านอ๋องจึงปกป้องนางกัน เพราะนางเป็นพระชายางั้นหรือ?

เขาปกป้องศักดิ์ของอ๋องสำเร็จราชการอยู่ต่างหาก!

หลิวฮุ่ยเซียงดันจี้แผลของฟู่เฉินหวนต่อหน้าทุกคนอย่างไม่กลัวตายอีก

อย่างที่คิด สีหน้าของฟู่เฉินหวนเปลี่ยนไปในทันที นัยน์ตาเขาฉายแววสังหาร น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น…